เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 50

เผยมู่ซีคุกเข่ายกน้ำชาคารวะอาจารย์จ้าวอีกครา

‘ชาติก่อนข้าเป็นศิษย์ที่ทำให้ท่านเหน็ดเหนื่อยนัก ท่านอาจารย์...ดีที่สวรรค์เมตตาให้ข้าได้จุติใหม่อีกหน ซ้ำยังมีวาสนาได้เป็นลูกศิษย์ท่านอีกครั้ง ชาตินี้ข้าจะทำให้ภูมิใจที่ได้สั่งสอนข้าผู้นี้’

น้ำตาของนางรื้นออกทางหางตา ชาติที่แล้วของนางมิได้ตั้งใจจะกราบคนผู้นี้เป็นอาจารย์ ยามนั้นเป็นเพราะท่านย่าบังคับ นางจึงจำใจคุกเข่ายกน้ำชาคารวะจ้าวอี้หลง ท่านย่ามุ่งหวังให้นางเชี่ยวชาญในศาสตร์ทั้งสี่ของวิญญูชน คือ การเขียนอักษร บรรเลงพิณ วาดภาพ และหมากล้อม ในส่วนของการเขียนอักษรนางเคยไปร่วมชั้นเรียนในจวนของขุนนางใหญ่พร้อมกับเผยหนิงเอ๋อร์บุตรสาวของถังฮูหยิน ภรรยาเอกคนใหม่ของบิดา แม้นางอยากจะนับเผยหนิงเอ๋อร์เป็นน้องแต่อีกฝ่ายมิเคยยินดี ส่วนการเรียนบรรเลงพิณและหมากล้อม ท่านย่ากลับไปส่งนางไปเรียนแยกจากเผยหนิงเอ๋อร์ทำให้นางค่อยเรียนได้อย่างโล่งใจ

‘ท่านย่า ข้าต้องกลับไปกราบท่านสักครั้งให้ได้!’

นางจำได้ว่าอาจารย์จ้าวเอื้อมระอากับความดื้อรั้นของตนเพียงใด กว่าจะเข้มงวดกวดขันให้นางมองเห็นสุนทรียภาพในการวาดภาพได้ก็นานนับปี ยามนั้นนางมีความขุ่นข้องหมองใจกับบิดาและมารดาเลี้ยงยิ่งนักจึงอาศัยการวาดรูปเพื่อปลอบประโลมจิตใจ ในบรรดาศิษย์ร่วมสำนักที่ได้เรียนวาดรูปกับอาจารย์จ้าวปีแรกเรียกได้ว่านางคือศิษย์ที่ห่วยแตกที่สุด แต่ปีต่อมากลับเป็นนางที่ฝีมือก้าวหน้ายิ่งกว่าทุกคนจนอาจารย์ปลาบปลื้มกล่าวสรรเสริญเยินยอนางต่อหน้าท่านย่าและท่านพ่ออยู่หลายคราว จากนั้นเผยมู่ซีก็หันมาเอาใจใส่ฝึกวาดลายเส้นให้คมและร่างภาพให้แม่นยำ มากขึ้น น่าเสียดายความสามารถของนางที่กำลังจะเจิดจรัส...ที่นางกลายมาเป็นหมากตัวสำคัญให้บิดาไปสู่การกรุยทางสู่ความเป็นขุนนางใหญ่

“บัดนี้ข้าได้รับเจ้าเป็นศิษย์ของข้าแล้ว ชิงหลาน รอให้ร่างกายเจ้าแข็งแรงและมีความพร้อมที่จะเข้าไปเรียนเพิ่มเติมในเมืองหลวง ข้าก็จะให้คนมารับเจ้า”

“ขอบพระคุณท่านอาจารย์” เผยมู่ซีจำได้ว่าจวนสกุลจ้าวที่อยู่ด้านหลังสำนักพู่กันทองนั้นใหญ่โตกว้างขวาง ซ้ำยังอยู่ไม่ไกลจากจวนสกุลเผยนัก หากนางมีโอกาสได้เข้ามาอาศัยอยู่ในจวนนั้นก็ย่อมมีโอกาสจะลอบไปสังเกตการณ์ที่จวนสกุลเผยได้ไม่ยากเย็น ความหวังที่จะได้เห็นท่านย่าย่อมกลายเป็นจริง

จังฮูหยินปลาบปลื้มยิ่งนัก บุตรสาวของนางไม่เพียงร่างกายดีวันดีคืน หากแต่มีวาสนาได้ฝากตัวเป็นศิษย์ของหัวหน้าสำนักจิตรกรหลวง นั่นหมายถึงอนาคตของนางนับจากนี้ย่อมสดใส นางนึกถึงผ้ายันต์พับเป็นรูปสามเหลี่ยมที่สอดไว้ในเสื้อด้านใน หากมีโอกาสนางต้องไปกราบขอบพระคุณความศักดิ์สิทธิ์ของเจดีย์ขาววัดหยกสวรรค์สักคราที่ประทานความสุขมาให้นางเสียที

“อาจารย์จ้าว ข้าน้อยกราบขอบพระคุณที่ท่านเมตตาหลานเอ๋อร์ พวกเราแม่ลูกอยู่ที่นี่เดิมทีก็แทบไม่มีความหวังใด ข้าน้อยเองก็อธิษฐานของพรเพียงให้นางมีสุขภาพแข็งแรงอยู่รอดปลอดภัย บัดนี้นับได้ว่าท่านมาทำให้นางมีอนาคตที่ดีกว่าที่ข้าน้อยคาดหวังเจ้าค่ะ”

“อย่าได้เกรงใจเลยฮูหยิน ชิงหลานสมควรได้รับโอกาสเพราะนางเป็นผู้มีฝีมือยอดเยี่ยมหาใช่เป็นเพราะข้าไม่? ข้าเป็นเพียงผู้ที่ต้องการนำความสามารถของนางไปแสดงให้ทุกคนได้ประจักษ์เท่านั้น”

สองแม่ลูกคุกเข่าขอบคุณอาจารย์จ้าวอย่างจริงใจ ชายชรารีบแตะแขนคนทั้งสองให้ลุกขึ้น “อย่างไรก็ต้องรอให้นางสุขภาพร่างกายแข็งแรงและเลยวัยปักปิ่นไปเสียก่อน ข้าจึงจะพานางไปร่ำเรียนในเมืองหลวงได้”

“แล้วแต่ท่านอาจารย์จะเมตตาเจ้าค่ะ” จังฮูหยินยิ้มน้อยๆ นางภูมิใจในตัวบุตรสาวยิ่งนักรีบหันไปประคองร่างเล็กผอมบางให้ลุกขึ้น

“ชิงหลาน เจ้าตั้งใจวาดภาพฝาผนังให้เต็มที่เถิด ในกาลข้างหน้าฮ่องเต้และฮองเฮาจักเสด็จมาทอดพระเนตรวิหารเก้าเทพอย่างแน่นอน ถึงวันนั้นต่อให้อาจารย์ไม่เอ่ยปากเยินยอเจ้า ฝีมือของเจ้าจะแสดงตัวต่อหน้าพระพักตร์เอง”