เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 63

จังฮูหยินเลื่อนกาน้ำชาให้บุตรสาวรินถวายองค์ชาย เมื่อองค์ชายทรงลงมือคีบอาหารแล้วจังฮูหยินจึงกล้าขยับตะเกียบตาม เมื่อวานนี้พวกนางทั้งสี่ในเรือนสกุลชิงล้วนกินแก่ตุ๋นกันอย่างอิ่มหนำสำราญ ฉะนั้นวันนี้บนโต๊ะอาหารที่มีแต่ผักและเต้าหู้ก็ไม่ถือว่าชวนให้ผะอืดผะอมแต่อย่างใด รสมือของจังฮูหยินนับว่าดีเลิศ ทั้งผัดผักกาดขาวเต้าเจี้ยวและเต้าหู้ผัดถั่วงอกรสชาติละมุนลิ้นทำให้องค์ชายรู้สึกแปลกพระทัยที่นางทำออกมาได้อร่อยกว่าที่เคยเสวยในวังหลวงเสียอีก แม้แต่เต้าหู้ทอดนางก็ทำได้พอดี กรอบนอกนุ่มในกัดเข้าไปก็รู้สึกว่าชุ่มน้ำฉ่ำเนื้อ

บนโต๊ะเสวยไม่มีผู้ใดเอ่ยปากสิ่งใด? ชิงหลานที่ถูกอบรมมาอย่างเข้มงวดรู้ดีว่าในยามรับประทานอาหารห้ามพูดคุยกัน องค์ชายสิบห้าก้มหน้าก้มตาเสวยจนข้าวหมดถ้วยแล้วหันไปรินน้ำชาดื่มเอง รอจนสตรีทั้งสองวางตะเกียบลงแล้วก็เอ่ยขึ้น

“ฮูหยิบช่างทำอาหารได้เลิศรสนัก คราวหน้าข้าอยากจะมากินอีกได้หรือไม่?”

เผยมู่ซีแทบสะอึก! นางอุตส่าห์ให้มารดาทำอาหารพื้นๆ ที่ไร้เนื้อสัตว์เพื่อให้องค์ชายล่าถอยแต่นี่กลับดื้อด้านคิดจะมาจวนของนางอีก

“องค์ชายเพคะ อาหารพวกนี้ล้วนแต่ไม่คู่ควรกับโต๊ะเสวยของพระองค์ หม่อมฉันว่าที่เรือนรับรองของอำเภอเฉินน่าจะเตรียมเครื่องเสวยได้ดีกว่าที่นี่นัก”

หมิงเฉิงอวี่ทรงยิ้มน้อยๆ ตวัดพระเนตรคมหันมามองเด็กหญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ “ข้าอาจจะเห็นว่าแต่ละวันกินเนื้อสัตว์เข้าไปมากแล้ว เปลี่ยนเป็นกินผักสักวันก็คงจะดี ก็เหมือนที่เจ้ากินเนื้อไก่เข้าไปมากแล้ว วันนี้กินผักมากหน่อยก็ดีต่อสุขภาพจริงหรือไม่?”

คุณหนูชิงชะงักไปครู่ “ถ้าองค์ชายคิดเห็นเช่นนั้น ก็สามารถบอกกล่าวนายอำเภอเฉินได้นี่เพคะ พ่อครัวเรือนรับรองฝีมือดีเลิศทำผัดผักน่าจะอร่อยกว่าที่มารดาหม่อมฉันทำ”

“เจ้าพูดเช่นนี้เหมือนรังเกียจที่ข้ามาเยือนจวนของเจ้า!” เมื่อเห็นว่าเริ่มเถียงนางไม่ไหว หมิงเฉิงอวี่ก็ใช้ไม้ตายคือเอ่ยขัดขึ้นเสียงดังคล้ายจะหงุดหงิด

......อำนาจที่ตนมีหากไม่ใช้ก็คงเสียเปรียบแม่สาวน้อยคนนี้แล้ว!

เผยมู่ซีรู้ตัวรีบก้มศีรษะ “หม่อมฉันมิกล้าเพคะ”

“หากเจ้าเกรงว่าข้ามากินอาหารที่นี่แล้วจะสิ้นเปลืองล่ะก็ คราวหน้าข้าจะให้องครักษ์เตรียมวัตถุดิบมาให้จังฮูหยินก่อนก็แล้วกัน”

สองแม่ลูกจำต้องก้มหน้ารับคำ...เผยมู่ซีหงุดหงิดแต่ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใด? นี่มิใช่การมัดมือชกหรอกหรือ? องค์ชายสิบห้าประหลาดนัก ไม่รู้ต้องการสิ่งใดจึงคิดมาบังคับนางและมารดาเช่นนี้

เมื่อเห็นคนทั้งคู่ยอมจำนนต่อตนเอง องค์ชายสิบห้าก็ทรงพอพระทัย

“ในเมื่อข้ากับองครักษ์มารบกวนจวนพวกเจ้า ข้าก็ย่อมจะต้องตอบแทน เห็นว่าเรือนครัวของพวกเจ้ายังมีส่วนหนึ่งที่ถูกพายุซัดยังมิได้ซ่อม ในเมื่อข้ามาฝากท้องกินข้าวที่เรือนพวกเจ้า พรุ่งนี้จะให้คนมาซ่อมเรือนครัวให้ก็แล้ว”

จังฮูหยินได้ยินก็ตกตะลึง “จะดีหรือเพคะ เรือนของหม่อมฉันปล่อยให้หม่อมฉันซ่อมแซมเองเถิด”

“เชื่อข้าเถอะ ต่อไปข้าอาจจะมากินอาหารที่นี่บ่อยๆ คุ้มค่าซ่อมเรือนให้พวกเจ้าเป็นแน่”

เผยมู่ซีเห็นท่าทางเอาแต่ใจขององค์ชายสิบห้าแล้วรู้สึกเอือมระอา นี่เขาไม่คิดเลยหรือไรว่าเจ้าของบ้านพอใจหรือไม่? เมื่อใดนางจะหลุดพ้นจากคนในราชวงศ์ที่แสนจะเอาแต่ใจเสียที...ตายแล้วก็ยังไม่พ้นอีกหรือ?

คล้อยหลังการเสด็จกลับขององค์ชายหมิงเฉิงอวี่ จังฮูหยินก็ปล่อยให้เหล่าลู่กับเสี่ยวลิ่งช่วยกันเก็บถ้วยจานไปล้างที่เรือนครัว ส่วนนางและบุตรสาวก็จูงมือกันเข้าไปปรึกษาหารือในห้องนอน

“หลานเอ๋อร์ เหตุใดองค์ชายสิบห้าจึงมาสำรวจเรือนเรา?” จังฮูหยินเป็นคนช่างสังเกต นางรู้สึกสงสัยในพฤติกรรมขององค์ชายอย่างยิ่ง “จวนสกุลชิงมิได้มีสิ่งใดที่คนอย่างองค์ชายจะให้ความสนใจมิใช่หรือ?”

“ท่านแม่...ท่านรู้ข่าวท่านพ่อบ้างหรือไม่?”

“ทำไมหรือ?”

“ข้าอยากรู้ว่าตอนนี้ท่านพ่อเป็นขุนนางระดับใด? ตำแหน่งใด? หากองค์ชายทรงสืบสาวเกี่ยวกับสกุลชิงเล่าเจ้าคะ?”