เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 75

จินวั่งซู่พยายามเพ่งมองหน้าสาวนักดีดพิณฝีมือดีให้ถนัดตา แต่ผ้าที่นางใช้บังใบหน้าส่วนใต้ตาลงมานั้นค่อนข้างทึบจึงยากจะสรุปว่า จริงๆ แล้วนางมีใบหน้างดงามหรือไม่?

“ท่านดูสิคุณชายจิน! เฉาอวิ๋นจือฟังนางเล่นพิณซะเคลิ้มเช่นนั้น มิใช่จะเสียเงินกับนางมิใช่น้อยล่ะหรือ?”

กังเฉินได้ยินก็รีบกราบทูลต่อทันที “หม่อมฉันรู้มาว่าเฉาอวิ๋นจือเคยส่งสินสอดไปที่บ้านของนางด้วยพะยะค่ะ แต่นางไม่ยอมเปิดบ้านต้อนรับ ภายหลังจึงให้คนเอาจดหมายมาแจ้งให้เฉาอวิ๋นจือถึงสำนักมือปราบว่านางไม่ต้องการเป็นอนุภรรยาของผู้ใด อย่าได้มาสู่ขอนางอีกพะยะค่ะ”

“ฮ่าๆ นับว่านางเป็นสตรีที่ชัดเจนและตรงไปตรงมานัก เช่นนั้นนางก็ยังมิได้เป็นสตรีของผู้ใดน่ะสิ!” จินวั่งซู่ยิ้มกว้าง เขาชอบท่าทางที่ดูงามสง่าในยามดีดผีผาของนางนัก ครั้นเปลี่ยนไปเล่นกู่เจิ้งก็ไพเราะเช่นกัน “องค์ชายดูฝีมือนางสิ! หากหลับตาฟังจะรู้สึกราวกำลังอยู่ในท้องพระโรงยามมีงานเลี้ยงเลยเทียว”

หมิงเฉิงอวี่ลองทำอย่างที่จินวั่งซู่บอก “จริงของท่าน! ฝีมือของนางดีพอๆ กับนักดนตรีในวังหลวง ช่างน่าสนใจจริงๆ”

คุณชายจินรีบหันไปหาองครักษ์กัง “บ้านอยู่นางอยู่ที่ใดหรือกังเฉิน?”

“ย่านไฉฟู่ขอรับ!”

“เอ๋? ถ้าเช่นนั้นครอบครัวนางก็นับว่าฐานะค่อนข้างดีน่ะสิ”

“เรื่องนี้ยังไม่แน่ชัดขอรับ เพราะเรือนนั้นเป็นเรือนเดิมของคหบดีที่ขายให้คนต่างถิ่น นางเองก็เพิ่งมาอยู่ในช่วงที่หอมานเยว่เปิดทำการนี่เอง”

“นางอาจเป็นคนต่างเมืองหรือเป็นคนต่างแคว้น...ไม่แน่! นางอาจจะเป็นภรรยาเก็บของคหบดีสักคนก็ได้”

องค์ชายสิบห้ามิได้ใส่ใจสตรีผู้นั้นหากแต่สายพระเนตรคอยจับจ้องดู เฉาอวิ๋นจือ “คนของเราอยู่ฝั่งนั้นมีกี่คน?”

“หม่อมฉันให้สะกดรอยตามใกล้ชิดสองคนพะยะค่ะ”

“ดี! ต้องรู้ให้ได้ว่าเฉาอวิ๋นจือสนิทกับผู้ใดบ้าง?”

หมิงเฉิงอวี่ยังคงจิบสุราทีละนิดและลอบมองเป้าหมายอยู่เรื่อยๆ ครั้นซางหลีเล่นดนตรีจบ นางก็ลงจากเวทีไปพวกเขาจึงเห็นว่าหัวหน้ามือปราบที่สามผู้นั้นลุกตามไปด้วยในทันที

“พวกเขากำลังจะออกไปแล้วพะยะค่ะ”

“แยกย้ายกันตาม พวกเจ้าให้คนแยกย้ายตามคนของเฉาอวิ่นจือที่ร่วมโต๊ะในคืนนี้ทุกคนให้ครบ” องค์ชายสิบห้ากับจินวั่งซู่อาสาติดตามเฉาอวิ๋นจือเอง ส่วนกังเฉินกับจงเหยียนให้แยกกันไปตามอีกสองคนที่เหลือ

ซางหลีเดินออกมาด้านหน้าหอโคมเขียว บุรุษผู้หนึ่งแต่งกายคล้ายบ่าวยืนถือร่มรอนางอยู่ข้างนอกหอมานเยว่ พร้อมด้วยรถม้าคันเล็ก โดยมีเฉาอวิ๋นจือยืนอยู่ใกล้ๆ

“ให้ข้าไปส่งเจ้าสักครั้งเถอะ”

“ท่านก็รู้อยู่แล้วว่าข้าอนุญาตให้ท่านเจอกับข้าที่หอนางโลมได้เท่านั้น คนที่บ้านของข้าไม่ชอบให้ผู้ใดเข้าไปเยือน ยิ่งยามวิกาลก็ยิ่งไม่อนุญาต”

จินวั่งซู่มองการพูดคุยของคนทั้งสองด้วยความแปลกใจ เขาได้ยินมาว่า เฉาอวิ๋นจือมีลักษณะนักเลงโตอยู่ไม่น้อย เหตุใดจึงไม่กล้าออกอาการข่มสตรีอ้อนแอ้นที่เล่นดนตรี?

ซางหลีขึ้นรถม้าจากไป ส่วนเฉาอวิ๋นจือก็หันไปพยักหน้าให้กับมือปราบชั้นผู้น้อยอีกสองคนที่คอยติดตามเขา คืนนี้กลุ่มของมือปราบเฉานัดมาดื่มสุราด้วยกันห้าคน ผู้ช่วยสองคนแรกแค่ฟังดนตรีดื่มสุราเสร็จก็ขอตัวแยกย้ายกลับเรือน ส่วนคน ทั้งสามยังมีภารกิจไปเก็บเงินจากแหล่งรายได้ที่อยู่ไม่ไกลนัก

หมิงเฉิงอวี่กับจินวั่งซู่ลอบตามคนทั้งสามไปถึงอาคารสองชั้นหลังใหญ่ที่อยู่ลึกเข้าไปในตรอกไม่ไกลจากหอมานเยว่นัก ที่นี่ยังไม่มีป้ายชื่อ สังเกตจากสตรีที่แต่งกายสวยงามสามสี่คนที่ยืนรออยู่ข้างหน้าอาคารก็พอจะเดาได้ว่าที่นี่มีหญิงงามให้บริการอยู่ เมื่อเฉาอวิ๋นจือปรากฏกาย หญิงที่ค่อนข้างอายุมากกว่าเหล่าสตรีทั้งสี่ก็เดินแหวกออกมาต้อนรับ พร้อมยื่นถุงเงินให้อย่างรู้งาน