เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 78

“เช่นนั้น พ่อบ้านลู่ผู้นี้ก็เก่งกว่าหัวหน้ามือปราบหลิวน่ะสิ! น่าสนใจอย่างที่เจ้าบอกจริงๆ ด้วยกังซือเฉิน...เจ้ากับจงเหยียนไปสืบฐานะของเหล่าลู่ผู้นี้ให้ชัดเจนที”

“พะยะค่ะ”

“นอกจากมีดสั้นเล่มนั้นแล้ว จั๋วเหรินหาวมิได้ให้สิ่งอื่นนางอีกใช่หรือไม่?”

กังซือเฉินที่กำลังคิดเรื่องพ่อบ้านลู่ถึงกับชะงักไปชั่วครู่เพราะคาดไม่ถึงว่า องค์ชายจะทรงสนพระทัยเรื่องที่จั๋วเหรินหาวมอบของขวัญให้กับคุณหนูชิง

“ก็มีแค่ขนมกับอาหารที่เอาไปฝากจังฮูหยินที่จวนพะยะค่ะ”

“ดี! กังเฉินเจ้าไปเตรียมกล่องขนมดอกกุ้ยฮวาเอาไว้ พรุ่งนี้ข้าจะเอาไปฝากจวนสกุลชิง”

องครักษ์กังก้มหน้าลอบยิ้มเล็กน้อย องค์ชายเร่งรัดภารกิจที่เมืองหลวงที่แท้ก็ทรงเป็นห่วงสถานการณ์ที่อำเภอเฉินนี่เอง! คุณหนูชิงผู้นี้ยังไม่ปักปิ่นก็ถูกจองโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว!

ยามเที่ยงของวันต่อมา เผยมู่ซีขะมักเขม้นในการวาดรูปจนมิได้สนใจว่ามีเสียงฝีเท้ามาหยุดอยู่ด้านหลัง ร่างสูงโปร่งยืนเอามือไพล่หลังมองคนร่างเล็กที่ตั้งใจทำงานด้วยความปลาบปลื้ม เขาให้องครักษ์คอยเฝ้าดูนางตั้งแต่ตอนที่ตนเองต้องออกเดินทางกลับเมืองหลวง สิบสี่วันที่หายไปจากที่นี่ กังซือเฉินรายงานกิจกรรมที่สาวน้อยตรงหน้าทำในแต่ละวันอย่างละเอียด

...มีเพียงสิ่งเดียวที่หมิงเฉิงอวี่รู้สึกเคือง...นางมักจะอยู่กับจั๋วเหรินหาว!

เสี่ยวลิ่งที่หันหน้ากลับมาจะเอาพู่กันไปล้าง พลันเห็นชายเสื้อคลุมปักลายก้อนเมฆประณีตก็รีบเงยหน้าขึ้น พอนางกำลังจะเอ่ยปาก องค์ชายสิบห้าก็ยกพระดรรชนีขึ้นทาบบนริมพระโอษฐ์ห้ามมิให้นางเอ่ยสิ่งใด เสี่ยวลิ่งจึงค้อมหลังก้มหน้าเดินออกไปจากบริเวณนั้น

เผยมู่ซีหันมาก็ไม่เห็นเสี่ยวลิ่งนั่งอยู่ที่เดิม นางต้องการพู่กันเบอร์เล็กเพื่อจะได้วาดกิ่งไม้เล็กๆ ในขั้นตอนการเก็บรายละเอียด แต่สาวใช้คนสนิทกับอันตรธานหายไปจากข้างตัว

“เสี่ยวลิ่ง! พู่กันของข้าเจ้าล้างเสร็จหรือยัง?”

สาวใช้คนเก่งกระวีกระวาดเช็ดให้แห้งแล้วจะมายื่นให้เจ้านาย ทว่ามือเรียวยาวสวยข้างหนึ่งยื่นออกมารับไว้ก่อน นางเงยหน้าด้วยความตกใจแต่จะส่งให้คนผู้นั้นแต่โดยดี องค์ชายสิบห้ารับแล้วก็ยื่นต่อให้กับจิตรกรที่ไม่ยอมหันหน้าแต่แบมือขึ้นระดับไหล่ขอพู่กัน

“ล้างเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”

“รีบส่งมาสิ! เจ้าไม่เห็นหรือว่าข้ารีบแค่ไหน? วันนี้ข้านัดกับศิษย์พี่เอาไว้ว่าจะไปดูกระบี่ใหม่ของเขาเสียด้วย” คำบอกเล่าของชิงหลานทำเอาพู่กันที่วางบนมือของนางมีแรงตบกระแทกมาด้วย

เพี๊ยะ!

“เสี่ยวลิ่งเจ้าวางเบาๆ ไม่ได้หรือไร? คิดจะตบให้มือข้าหนักหรือ?” นางเอียงใบหน้ามาดูมือที่วางพู่กันให้...มือของเสี่ยวลิ่งทำไมถึงใหญ่และยาวขึ้นเยอะเสียจริง!

พอเห็นขนาดของมือที่ทาบอยู่บนมือตนเอง นางพลันตะลึงเงยหน้าขึ้นมอง ร่างสูงโปร่งค้อมลงมาจนใบหน้าอยู่ห่างจากนางไม่ถึงศอก

“องค์ชาย!”

“เจ้าทำงานให้ข้าลวกๆ เพราะมีนัดเช่นนั้นหรือ?” พระพักตร์บึ้งตึงของคนที่ยืนเหนือศีรษะของนาง ทำให้เผยมู่ซีต้องปรับสีหน้าสีไม่พอใจให้ราบเรียบโดยเร็ว

ชิงหลานรีบลุกขึ้นทำความเคารพองค์ชายสิบห้าอย่างรวดเร็ว “มิได้เพคะ! หม่อมฉันวาดทุกภาพอย่างตั้งใจและวาดอย่างสุดฝีมือเช่นเดิม ทรงพระเนตรดูได้” น้ำเสียงของนางมีอารมณ์หงุดหงิดเจืออยู่จนหมิงเฉิงอวี่รู้สึกได้

องค์ชายทรงทอดพระเนตรดูผลงานของนางก็เห็นจริงอย่างที่นางบอก ภาพนี้ใกล้จะเสร็จแล้ว นางกำลังตัดเส้นต้นไม้ใบไม้อย่างตั้งใจ หมิงเฉิงอวี่พลันนึกขึ้นได้จึงฉวยมือของนางขึ้นมาดู