เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 87

ยังไม่ทันทีชิงหลานจะตอบคำถาม ชายชุดดำหกคนพร้อมอาวุธครบมือก็โผล่ออกจากป่าละเมาะหน้าจวน

“พวกเจ้าเป็นใคร?”

“ข้ามาเอาชีวิตพวกเจ้า!” ชายทั้งหกพุ่งตรงเข้ามาในทันที

ชิงหลานตะโกนขึ้น “เสี่ยวลิ่งวิ่งเข้าเรือน!”

เสี่ยวลิ่งหันหลังวิ่งไปปากก็ร้องตะโกน “เหล่าลู่มีคนร้าย!”

เหล่าลู่ที่กำลังจะเดินออกมาดูคุณหนูที่หน้าประตูพอดีรีบสวนเสี่ยวลิ่งออกไปช่วยชิงหลาน “เสี่ยวลิ่งไปหยิบกระบี่มา!”

“ได้!” นับตั้งแต่วันที่พวกเขาพูดคุยกันเรื่องมีคนร้ายบุกมาลอบฆ่าหลายครั้ง เหล่าลู่ก็นำเอากระบี่มาซ่อนไว้หลังฉากที่ห้องโถงเพิ่มขึ้นเพื่อให้สะดวกในการต่อสู้หากมีคนร้ายเข้ามาอีก

เหล่าลู่กระโจนถีบร่างคนร้ายที่กำลังรุมล้อมชิงหลานออกไปสองคนจนกระเด็นไปเป็นจั้ง ชิงหลานกระโจนตัวลอยหลบดาบของคนอีกสามคนที่พุ่งเข้ามา เหล่าลู่หยิบเอาดาบจากคนที่ตนถีบแล้วโยนไปให้ชิงหลาน

“คุณหนูรับดาบ!”

นางรับเอาไว้แล้วพลิกตัวเคลื่อนร่างในท่าหมอบไปข้างหน้า เสี่ยวลิ่งวิ่งกลับมาพร้อมกระบี่ เหล่าลู่มองเห็นเสี่ยวลิ่งก็กระโจนเข้าไปหาชักกระบี่ออกมาพร้อมกระโจนกลับไปยังคนร้าย

“เจ้าไปดูแลฮูหยินเอาไว้!”

คนร้ายหนึ่งในหกหันไปหยิบคบไฟที่ปักอยู่หน้าเรือนขึ้นกำลังจะโยนเข้าไปเพื่อหวังจะเผาจวน เหล่าลู่มองเห็นจึงหันกลับใช้วิชาตัวเบาดีดตัวขึ้นหมายเข้าไปแย่ง คนทั้งสองต่อสู้กัน เขาล่อให้คนร้ายที่รุมตนเองถอยห่างจากเรือนใหญ่ กระทั่งไปถึงเรือนโย้เย้ที่อยู่เยื้องออกไป

ผัวะ! ผัวะ!

เท้าของเหล่าลู่เตะถูกมือของผู้ที่ถือคบไฟพอดี คบไฟกระเด็นไปบนสนามหญ้า คนร้ายอีกคนรีบวิ่งไปหยิบขึ้นแล้วโยนไปใส่เรือนที่อยู่ใกล้ ด้านหน้าเรือนมีผ้าเก่าๆ ขาดๆ กองอยู่ทำให้ติดไฟอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาก็ลามผนังที่พังๆ นั้นจนควันโขมง เหล่าลู่ขว้างกระบี่เข้าเสียบร่างผู้ที่เผาเรือนในทันทีก่อนจะกระโจนตามมาดึงกระบี่ที่เสียบร่างคนผู้นั้นออก ก่อนจะหันมาจัดการกับคนที่เหลือ

ขบวนเสด็จเพิ่งออกจากหน้าจวนไปไม่ไกล องค์ชายมิได้ควบม้ากลับเช่นทุกครั้งหากแต่ทรงทอดพระเนตรดูสองข้างทางไปเรื่อยๆ จวนสกุลชิงอยู่สุดถนนและห่างจากเรือนอื่นพอสมควร ด้านหน้าจวนมีป่าละเมาะอยู่แห่งหนึ่งเลยมาอีกก็เป็นหนองน้ำ จงเหยียนอดจะคิดถึงเสี่ยวลิ่งไม่ได้ ไม่รู้ว่านางรับปิ่นปักผมไปแล้วพรุ่งนี้จะยอมปักมาให้เขาได้เห็นหรือไม่? ชายหนุ่มขี่ม้าอยู่คนสุดท้ายอดจะเอี้ยวตัวกลับไปมองจวนสกุลชิงอีกครามิได้...พรุ่งนี้เขาต้องไปพูดกับกังผู้น้องให้ชัดเจน!

“เอ๊ะ! ควันไฟที่จวนสกุลชิงเหตุใดจึงเยอะเช่นนั้น?”

องครักษ์อีกคนได้ยินจงเหยียนทักเช่นนั้นก็รีบหันไปดูด้วย

“แย่แล้ว! ไฟไหม้จวนเป็นแน่!”

จงเหยียนรีบตะโกน “องค์ชาย! ไฟไหม้จวนสกุลชิงพะยะค่ะ!”

องค์ชายสิบห้าหันขวับ ม้าทั้งเก้าตัวหยุดแล้วหมุนกลับไปมองจวนสกุลชิงพร้อมกัน องค์ชายชักม้านำหน้าในทันที “เร็วเข้า! ไปช่วยพวกเขา!”

องครักษ์ทั้งแปดรีบควบม้าตามองค์ชายอย่างรวดเร็ว ครั้นมาถึงหน้าประตูจวนก็พบประตูเพียงแค่ถูกงับเอาไว้จึงรีบช่วยกันผลักเข้าไป เรือนเล็กด้านหลังกำลังถูกไฟโหม ส่วนหน้าเรือนปรากฏคนกำลังต่อสู้กันอยู่

หมิงเฉิงอวี่ชักกระบี่ตรงเข้าไปช่วยชิงหลาน จงเหยียนมองไปรอบๆ ไม่เห็นเสี่ยวลิ่งก็รีบวิ่งไปในเรือน เขาตะโกนเรียกซ้ำๆ

“เสี่ยวลิ่ง! เจ้าอยู่ไหน?”