เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 92

ในเมื่อเฉาอวิ๋นจือคือกุญแจดอกเดียวที่จะไขความลับในคดีของเผยมู่ซีและคดีค้าหญิงคณิกา องค์ชายสิบห้าจึงเสด็จไปหารือชินอ๋องและท่านอ๋องเก้า ชินอ๋องซึ่งเป็นแม่ทัพใหญ่จึงทรงเขียนสาส์นสั่งการให้ทหารช่วยสืบหาอีกแรง

ระหว่างนี้หมิงเฉิงอวี่เสด็จกลับไปรอตรวจงานที่อำเภอเฉินเป็นรอบสุดท้าย โดยมีจินวั่งซู่หน้าทนเบียดขึ้นรถม้าพร้อมเตรียมคนและข้าวของส่วนตัวด้วย

“คุณชายจิน มิใช่ท่านควรต้องอยู่เมืองหลวงช่วยข้าสืบข่าวหรอกหรือ?”

“องค์ชาย ท่านลองคิดดูสิพะยะค่ะ ชินอ๋องก็ช่วยสั่งการให้ทหารเมืองฉู่จิ้งช่วยหาคนให้แล้ว อ๋องเก้าก็ทรงเป็นหูเป็นตาในเมืองหลวงให้ คนของหม่อมฉันก็ไปสืบในตระกูลเผย ตระกูลชิง และตระกูลจื้อ ข่าวพวกนี้ล้วนต้องรออีกสักระยะ ระหว่างนี้หม่อมฉันถือโอกาสมาชมความงดงามของวัดพระโพธิสัตว์ไม่ดีหรือ? ในเมื่อพระองค์ก็จะมาตรวจงานเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว”

หมิงเฉิงอวี่สีหน้ามิได้ทรงเชื่อถือคำพูดของจินวั่งซู่แต่อย่างใด

“บนใบหน้าของท่านคล้ายกับมีคำหนึ่งเขียนเอาไว้”

“คำว่าอะไรหรือพะยะค่ะ?”

“อยากรู้อยากเห็น!”

“อ้อ!”

ครั้นถึงอำเภอเฉิน จินวั่งซู่ก็รีบให้กังซือเฉินพาเขาไปวัดทันที โดยอ้างว่าอยากจะเห็นวิหารเก้าเทพที่กำลังจะเสร็จสมบูรณ์ยิ่งนัก องครักษ์กังผู้น้องยิ้มแย้มแจ่มใสรีบพาไปในทันที คุณชายจินควบม้าไปพร้อมกับองครักษ์อีกสี่คนที่ไปตรวจตราความเรียบร้อยๆ รอบๆ วัด

ครั้นมองเห็นหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังนั่งหันหลังวาดรูปอยู่ผนังด้านล่างของวิหาร จินวั่งซู่ก็เดาได้ทันที...นางคือจิตรกรอายุน้อยที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา!

จังหวะนั้นเป็นช่วงใกล้เลิกงานของนางพอดี จินวั่งซู่เดินสำรวจจากชั้นบนไล่ลงมาทีละชั้น ความงดงามของฝีมือจิตรกรหลวงช่างน่าตื่นตาตื่นใจนัก แม้ว่าเขาจะมิใช่ผู้ที่นิยมงานศิลปะแต่ก็ยังรู้สึกได้ว่าวิหารแห่งนี้จะกลายเป็นแหล่งที่ผู้คนอยากจะมาชื่นชมเป็นแน่ เขาเดินลงมาถึงชั้นล่างสุดและไปนั่งชมฝีมือของคุณหนูชิงด้วยความสนใจ ร่างของนางเหมือนเด็กหญิงอย่างที่กังซือเฉินบอกไว้แต่ฝีมือของนางราวกับผู้ที่ฝึกวาดภาพอย่างคร่ำเคร่งมานับสิบปี

....หน้าตาของนางเป็นอย่างไรกัน? จึงดึงดูดองค์ชายสิบห้าผู้เย่อหยิ่งไว้ได้!

ใกล้เวลาจะเลิกงาน เสี่ยวลิ่งก็เตือนคุณหนูของตนให้วางพู่กันเพราะวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินคุณหนูจึงรับปากกับฮูหยินว่าจะรีบกลับจวนเพื่อฉลองกันด้วยอาหารมื้อพิเศษกัน เป็ดอบตัวใหญ่สองตัวที่เสี่ยวลิ่งช่วยหมักเครื่องเทศไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า ป่านนี้คงถูกอบในลังถึงใหญ่ส่งกลิ่นหอมอบอวล!

“คุณหนูเจ้าค่ะ วันนี้พวกเราจะต้องรีบกลับจวนนะเจ้าค่ะ”

“อืม...ข้าจะหยุดวาดเดี๋ยวนี้แล้ว!”

ชิงหลานวางพู่กัน ปล่อยให้เสี่ยวลิ่งช่วยทำความสะอาดอุปกรณ์ ส่วนนางก็ลุกขึ้นบิดเนื้อบิดตัวหมุนศรีษะและหัวไหล่ไปมา เมื่อหันหลังไปเจอบุรุษรูปงามผู้หนึ่งนั่งอมยิ้มมองอยู่ ในชาติที่นางเป็นเผยมู่ซีเคยเจอคนผู้นี้หลายครั้งแต่มิเคยได้สนทนาปราศรัย...คุณชายจินบุรุษผู้รู้เรื่องราวในครัวเรือนของคนสำคัญทั่วเมืองหลวง!

“คุณหนูชิง ข้าคือจินวั่งซู่คนสนิทขององค์ชายสิบห้า ข้าติดตามองค์ชายมาจากเมืองหลวง ได้ยินว่าเจ้าเป็นจิตรกรอายุน้อยแต่ความสามารถเลิศล้ำจึงได้ถือโอกาสมาชมฝีมือของเจ้า”

เมื่อได้ยินคำแนะนำตนเอง ชิงหลานรีบทำความเคารพ “ข้าน้อยชิงหลาน เป็นลูกจ้างขององค์ชายเจ้าค่ะ”

จินวั่งซู่สังเกตเครื่องหน้าของนางอย่างละเอียด...สาวน้อยผู้นี้รูปหน้างดงาม คิ้วโก่ง จมูกโด่งรั้นน้อยๆ ดวงตามีประกายเฉลียวฉลาดและกล้าหาญ เพียงแต่รูปร่างของนางดูเหมือนคนเพิ่งฟื้นจากการป่วยมานาน ยามนี้นางยังไม่ถึงวัยปักปิ่น หากรออีกสองสามปีนางก็คงกลายเป็นสาวงามผู้หนึ่ง...องค์ชายสิบห้าสายตาแหลมคมนัก!

“เจ้าเป็นคนสกุลชิงของใต้เท้าชิงเว่ยใช้หรือไม่?”

“เจ้าค่ะ”

“ไม่ทราบว่าข้าจะขอไปส่งเจ้าที่จวนจะได้หรือไม่”

“ไม่ได้!” เสียงขึงขังจากด้านหลังทำเอาจินวั่งซู่แทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ได้ เขาหันหลังกลับไปมองดูร่างที่นั่งอยู่บนม้าสีน้ำตาลเข้มตัวใหญ่