เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 99

“พวกเจ้าสามคนรออยู่ที่นี่ ข้ากับหลานเอ๋อร์จะเข้าไปตามพวกเขาสองคนเอง” อาจารย์ลู่หันมาสั่งบุรุษที่ยืนหน้าสลอนแล้วกระโจนขึ้นม้าไป ชิงหลานก็รีบขี่เจ้าสายลมตามไปติดๆ

“เหตุใดอาจารย์เจ้าจึงให้ศิษย์พี่อย่างเจ้าอยู่เฝ้าเรือนแต่กลับให้นางตามไปช่วย?” คุณชายจินทำหน้าฉงน ร่างของชิงหลานก็เล็กปานนั้นกระทั่งนางสะพายกระบี่ก็ดูเทอะอะ แต่อาจารย์ลู่กลับเลือกให้นางไปช่วยคนทั้งสองแทนจั๋วเหรินหาวที่แข็งแรงบึกบึน

อาจารย์ลู่ควบม้านำหน้าไปจนถึงรอยต่อระหว่างป่าทึบกับป่าไผ่ เขาลงจากหลังม้าแล้วถอดหน้ากากที่สวมออก ชิงหลานนำมาไปผูกยังตนใกล้ๆ

“หลานเอ๋อร์จากตรงนี้ไปไม่ใช่เส้นทางปกติ ข้าจำต้องถอดหน้ากากเพื่อให้สะดวกต่อการระวังค่ายกลจึงไม่อาจให้ผู้อื่นมาด้วยได้ เจ้าคอยระวังหลังช่วยข้า ค่ายกลส่วนนี้มักจะมีกับดักสัตว์ปรากฏแต่ไม่ต้องตกใจ ต่อให้มันทำท่าเหมือนกระโจนแต่แท้จริงพวกมันเป็นแค่ภาพลวงตา”

“อาจารย์แล้วหากเป็นหมาป่าอย่างที่คุณชายจินบอกเล่า? ข้าจะต้องสู้กับพวกมันหรือไม่?”

“พวกมันไม่มีอยู่จริง! แค่ทำให้คนพลัดหลงตกใจกลัวเท่านั้น ค่ายกลนี้ไม่มีอาวุธ ที่ข้าให้เจ้าเดินระวังหลังคือช่วยข้ามองหาสัตว์ที่จะปรากฏ ข้าจะได้ทำการปิดกลไกนั้นเสีย”

“อ้อ! เจ้าค่ะ!”

ชิงหลานพยักหน้ารับ นางเดินตามหลังอาจารย์ไปเงียบๆ เสียงนกร้องระงมเมื่อลู่ฮั่นเดินออกจากเส้นทางปกติที่มีรอยเท้าม้าปรากฎเข้าไปในป่าไผ่ ดงไผ่ที่มองทางใดก็เหมือนกันไปเสียหมดทุกต้น หากนางมิได้เรียนรู้ค่ายกลแห่งนี้ก็คงจะหาทางออกไม่เจอเช่นกัน ชิงหลานมองหาสิ่งของที่วางสามจุดตามตำแหน่ง แต่ก็ไม่ลืมจะระวังมิให้ตนเองพลัดหลงกับอาจารย์ลู่

“นั่น! หมาป่าออกมาแล้วเจ้าค่ะ!” นางที่คอยมองหลังตลอดเวลาเห็นดวงตาสีแดงฉานหลายคู่อยู่ในดงไผ่ข้างหน้า

“เจ้ารออยู่ที่นี่อย่าเคลื่อนไหวแม้สักครึ่งก้าว!” สั่งเสร็จร่างของอาจารย์ลู่ก็ลอยละลิ่วขึ้นไปบนยอดไผ่มองหาจุดทั้งสามที่ซ่อนอยู่ปลายยอดไผ่ กระจกหกเหลี่ยมเล็กๆ ที่ถูกผูกซ่อนไว้ปลายไผ่ถูกปลดใส่อกเสื้อก่อนจะกระโจนไปปลายไม้อีกสองกอแล้วเก็บเอาไว้อีก ครั้นกระโจนลงมาถึงพื้น ชิงหลานก็เห็นว่ารูปร่างที่ดูคล้ายหมาป่าพวกนั้นหายไป

“พวกมันหายไปแล้วเจ้าค่ะ!”

“ข้าเก็บกระจกสร้างร่างพวกมันแล้ว ยังมีด้านหน้าอีก...ไม่รู้ว่าองครักษ์ทั้งสองคนนั้นเดินไปถึงที่ใดแล้ว เจ้าขึ้นไปดูข้างบนกับข้า” อาจารย์ลู่เหนี่ยวแขนของลูกศิษย์ตัวน้อยก็จะกระโจนพานางขึ้นบนยอดไผ่ เท้าของเขาแตะไปกิ่งอ่อนของพวกมันคล้ายจะไม่โดนแต่ร่างของคนทั้งสองกลับทะยานไปข้างหน้านับสิบจั้ง

“เก็บกระจกออกมาก่อน” ชิงหลานรีบหันไปถอดกระจกที่ถูกผูกไว้ ก่อนที่อาจารย์นางจะพาทะยานไปเก็บออกอีกสองอัน

“อาจารย์พวกเขาอยู่นั่น!”

ร่างของบุรุษในชุดองครักษ์กำลังนั่งพักอยู่บริเวณลานที่ไม่กว้างมากนัก กังเฉินกับจงเหยียนแปลกใจอย่างยิ่ง พวกเขากระโจนหมายจะฆ่าหมาป่าทั้งห้าตัว ทว่าเมื่อวิ่งไกลออกมาหมาป่าพวกนั้นกลับหายไป ซ้ำหันกลับมาองค์ชายกับคุณชายจินก็ยังหายไปอีก หมาป่าพวกนั้นทำทีเหมือนจะคุกคามจนพวกเขาถอยตกลงไปในหลุมขวากที่มีลำไผ่แหลมเสียบตั้งรอผู้เคราะห์ร้าย หากตกลงไปไม่ระมัดระวังย่อมถูกไม้ไผ่เรียวปลายแหลมเสียบร่างจนแดดิ้นเป็นแน่! เคราะห์ดีที่กำลังภายในกลางแข็งคนทั้งสองจึงได้กระโจนขึ้นมาได้โดยมีรอยถลอกเพียงเล็กน้อย

“ที่นี่ไม่มีอาวุธสังหารแต่กลับมีหลุมขวาก ค่ายกลไม่ว่าแห่งใดก็ล้วนมีอันตรายทั้งสิ้น” กังเฉินมองพื้นรอบๆ ตัวพวกเขาด้วยความระแวดระวัง

“เจ้ากล่าวเช่นนี้....พวกเราติดอยู่ในค่ายกลเสียแล้วหรือ?”

เมื่อสำรวจแล้วว่าต่างหากต่างมิได้บาดเจ็บมากนัก องครักษ์ทั้งสองตกลงกันจะเดินหาทางออก ทว่าเดินอย่างไรก็คล้ายวนกลับมาที่เดิม ซ้ำยังเจอนกฝูงเดิมที่บินสวนมาและหมาป่าห้าตัวที่ยืนซุ่มซ่อนอยู่ตามดงไผ่แต่กลับไม่ออกมา จงเหยียนมองดูสัตว์ทั้งสองชนิดแล้วก็หันไปหาสหาย

“นี่คงเป็นภาพลวงตาอย่างที่คุณชายจินได้กล่าวไว้ พวกมันมาแค่หลอกเราให้หลงกลัวให้หลงคิดว่าตามพวกมันไปอาจจะปลอดภัย แท้จริงพวกมันล้วนทำให้เราหลงวนเวียนอยู่ที่นี่”

ต่อให้รู้แล้วก็ไม่อาจจะกลับไปหาคนทั้งสองได้ กังเฉินกับจงเหยียนที่เดินจนเหนื่อยอ่อนจึงนั่งพัก พลันร่างใหญ่หนึ่งเล็กหนึ่งก็ทะยานลงมาจากปลายไม้