เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2
ตอนที่ 2.1
บทที่ 2
“…ท่านพ่อ?”
ภาพชายอายุยี่สิบปลายๆ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลกำลังนั่งอ่านหนังสือปรากฏเข้าสู่ห้วงสายตา
“…ท่านพ่อ ไม่สิ…พ่อ?”
นัยน์ตาสีเขียวอ่อนเหมือนเธอคู่นั้นขยับหันมามองเธอ
“ทำไมเหรอ เทีย?”
น้ำเสียงที่เธอจำได้ดีทำให้ขนลุกชันทั่วแขน
อะไรกัน นี่เรื่องจริงเหรอ
จะบอกว่านี่เป็นภาพแฟลชแบ็กก่อนตาย กลิ่นหนังสือในห้องสมุดกับสัมผัสรอบกายมันก็เด่นชัดมากเกินไป
ฟีเรนเทียกะพริบตาถี่อยู่หลายครั้ง พยายามประเมินสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
เธอโดนรถม้าชนจนลอยหวืออยู่กลางอากาศ และเฝ้ารอวินาทีที่ลมหายใจจะขาดช่วงไปนั่น…ทำไมถึงได้มานั่งอยู่ในห้องสมุดของคฤหาสน์กันล่ะเนี่ย
ชั้นหนังสือทำไมถึงได้ใหญ่ขนาดนี้ แล้วโต๊ะนี่ทำไมสูงแบบนี้
“เทีย?”
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ใครสักคนเอ่ยเรียกชื่อเธอด้วยความอบอุ่นแบบนี้
นัยน์ตาสีเขียวอันแสนคุ้นเคยที่มองมาด้วยความเป็นห่วงทำให้เธอรู้สึกร้อนที่ขอบตาราวกับน้ำตาจะไหลออกมา
ท่านพ่อยังหนุ่มเหมือนอย่างที่เธอจำได้ไม่มีผิดเพี้ยน
“เทีย เป็นอะไรหรือเปล่า”
ไม่รู้หรอกว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เธอคงต้องปลีกตัวออกไปจากที่นี่เสียก่อน
“คือว่า ข้าขอตัวกลับห้องสักครู่ได้มั้ยคะ”
ท่านพ่อเอียงศีรษะด้วยความงุนงง แต่ไม่นานเขาก็ยิ้มจนตาหยีคล้ายกับโล่งใจ ก่อนจะยอมพยักหน้าตกลง
“เอาสิ ถ้าอย่างนั้นไปด้วยกันดีมั้ย”
มือใหญ่ลูบหัวเธอไปพลางถาม
“มะ…ไม่เป็นไรค่ะ! ข้าไปคนเดียวได้ค่ะ!”
“ฮ่าฮ่า วันนี้กล้าหาญเป็นพิเศษเชียว งั้นก็ไปดีๆ ล่ะ”
“ค่ะ เดี๋ยวมานะคะ เพราะฉะนั้นรอข้าสักครู่นะคะ! ”
ฟีเรนเทียรีบตะโกนออกไปแล้วเริ่มขยับเท้าออกตัววิ่งอย่างไร้สติ
ระหว่างที่วิ่งเธอก็เหลียวหลังกลับไปมองห้องสมุด มันยังคงมีสภาพเหมือนสมัยก่อนไม่ผิดเพี้ยน เพราะฉะนั้นก็หมายความว่ามันยังอยู่ในสภาพก่อนหน้าที่เธอจะเข้ามารับตำแหน่งและเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งอย่างมีประสิทธิภาพ
แปลก! แปลกจริงๆ!
เสียงฝีเท้าของเธอดังตุบ ตุบ ก้องกังวาน ส่วนบริเวณโถงทางเดินที่ทั้งคุ้นทั้งไม่คุ้นก็รอต้อนรับเธออยู่
ห้องของเธอมันอยู่ไกลมากเกินไป เธอจึงเปิดประตูบานที่อยู่ใกล้ที่สุดออก แล้ววิ่งเข้าไปด้านใน
ห้องกว้างมีเตียงนอนหนึ่งเตียงกับเฟอร์นิเจอร์เรียบง่ายดูแล้วคล้ายว่าเป็นห้องที่ไม่มีเจ้าของ อาจจะเป็นห้องสำหรับแขกก็ได้ แต่ตอนนี้เรื่องนั้นมันไม่ใช่เรื่องสำคัญ
สำหรับตระกูลใหญ่อย่างลอมบาร์เดียที่ตัวคฤหาสน์ไม่ต่างอันใดจากหมู่บ้านหนึ่งแล้ว ห้องว่างมีจำนวนนับไม่ถ้วนถือเป็นเรื่องปกติ
“กระจก! ใช่แล้ว กระจก!”
โล่งอกที่สามารถมองเห็นกระจกที่ถูกตั้งอยู่มุมห้องได้อย่างง่ายดาย
มันไม่ได้ไกลอะไรขนาดนั้นแท้ๆ แต่น่าแปลกที่ต้องก้าวเท้าเดินอยู่หลายก้าวทีเดียว
และวินาทีที่มาหยุดยืนอยู่หน้ากระจก เธอก็สามารถรู้เหตุผลได้ว่าทำไม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
น่าสนุก...