เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

บทที่ 54

“ว้าว เหรียญยกย่องเหรอคะ”

“ใช่แล้วละ! ทางพระราชวังส่งคนมาที่ร้านขายเสื้อผ้าน่ะ!”

ในทุกๆ ปี องค์จักรพรรดิจะมอบเหรียญรางวัลยกย่องในวันชาติประจำอาณาจักร

คนที่จะได้รับเหรียญรางวัลที่ว่านั่นขึ้นอยู่กับพระประสงค์ของจักรพรรดิจริงๆ

ในบรรดากษัตริย์รุ่นที่ผ่านมา มีกระทั่งองค์ที่มอบเหรียญรางวัลให้แก่เจ้าชายที่เป็นบุตรชายของตัวเองอยู่เหมือนกัน

รูปแบบของเหรียญยกย่องนั้นหลากหลายมาก

มีทั้งประทานให้เป็นแผ่นป้าย บางครั้งถึงกับประทานของใหญ่โตอย่างบ้านพักตากอากาศให้เป็นรางวัล

“บอกว่าเป็นกิตติคุณในการผลิตเสื้อผ้าสำเร็จรูปขึ้นมา ช่วยพัฒนาสุขภาพของประชาชนทั้งหลาย…”

ท่านพ่อหยิกแก้มตัวเองราวกับยังไม่อยากจะเชื่อในขณะที่พูดพึมพำ

“พ่อเยี่ยมที่สุดเลยค่ะ!”

เธอจุ๊บลงบนแก้มของท่านพ่อที่ยังคงเหม่อลอย ช่วยทำให้ท่านรู้สึกดีใจมากยิ่งขึ้น

อันที่จริงเธอรู้อยู่แล้วว่าวันชาติประจำอาณาจักรในปีนี้คนที่จะได้รับเหรียญยกย่องคือท่านพ่อ

เพราะจักรพรรดิโยบาเนสได้ถ่ายทอดความตั้งใจของพระองค์ให้ท่านปู่ทราบตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อนแล้ว และเครย์ลีบันเองก็นำความนั้นมาบอกเธอ

เธอไม่ได้เขียนลงในจดหมายบอกเฟเรสว่าอีกไม่นานจะได้พบกันโดยไม่มีมูลหรอกนะ

อีกอย่างวันชาติปีนี้มันจะพิเศษยิ่งกว่าปีไหนๆ

เครย์ลีบันได้นำข่าวมาแจ้งว่า ตระกูลใหญ่หลายตระกูลซึ่งครอบครองเมืองแต่ละเมืองที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานยิ่งกว่าประวัติศาสตร์ของอาณาจักร ต่างก็เริ่มทยอยเดินทางกันมาถึงเมืองหลวงเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้กันแล้ว

เซอเชาว์แห่งใต้ รูมันแห่งตะวันออก ฮ็อกสลีย์แห่งตะวันตกและไอบันแห่งเหนือ

ในบรรดางานเลี้ยงของราชวงศ์หลายสิบปี จะมีงานไหนที่ยิ่งใหญ่อลังการ ทั้งยังมีแขกชั้นสูงมาร่วมงานกันมากมายเท่ากับงานนี้อีก

“มีรับสั่งว่าอีกสามวันให้หลังเข้าร่วมงานเลี้ยงประจำอาณาจักร…ต้องเตรียมตัวอะไรบ้าง ไม่สิ ยิ่งไปกว่านั้นคือต้องเริ่มจากชุดที่เทียของพ่อจะใส่ก่อน…”

ท่านพ่อยังคงตั้งสติไม่ได้จนพูดจาฟังไม่รู้เรื่อง แต่ก็ยังคิดถึงเรื่องเสื้อผ้าของเธอก่อน

ทั้งๆ ที่คนได้รับรางวัลคือท่านพ่อ ไม่ใช่เธอเสียหน่อย

“ข้าจะใส่ชุดของร้านเสื้อขายเสื้อผ้าแคลอฮันไปค่ะ!”

คำพูดที่เธอตะโกนออกไปทำให้ท่านพ่อตกใจจนเบิกตากว้าง

“แต่ว่าเทีย เสื้อผ้าของร้านขายเสื้อมัน…”

ท่านพ่อหยุดชะงัก เลือกคำที่จะใช้อยู่ครู่หนึ่ง

“จะใส่ไปร่วมงานเลี้ยงในวังมันค่อนข้าง…ใส่ชุดที่ท่านป้าชานาเนสมอบให้เป็นของขวัญไปแทนดีมั้ย”

ท่าทางจะกังวลว่า หากเธอใส่เสื้อผ้าสำเร็จรูปไปร่วมงานเลี้ยงในวังแล้วจะโดนคนอื่นล้อละมั้ง

แต่จะว่าไปก็สมควรแล้วที่จะเป็นกังวล

เพราะเสื้อผ้าสำเร็จรูปมันเป็นเสื้อผ้าสำหรับสามัญชน

ดูจากที่ท่านพ่อได้รับเหรียญรางวัลยกย่องให้เป็นการให้เกียรติ เพราะท่านผลิตเสื้อผ้าสำเร็จรูปขึ้นมาเพื่อพวกสามัญชนที่เคยแต่ต้องสวมเสื้อผ้าเก่าๆ ขาดๆ ทนหนาวอยู่เสมอ ก็สามารถรู้ได้แล้ว

แต่เธอยังคงยืนกรานเช่นเดิม

“งั้นข้าใส่เสื้อผ้าที่ท่านพ่อเย็บให้ไปก็แล้วกันค่ะ!”

“เทีย…”

ท่านพ่อกอดเธอเอาไว้แน่น

คงจะซาบซึ้งในความรักที่เธอมีต่อครอบครัว