เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

บทที่ 56

ราวกับชายชุดเดรสถูกฉุดรั้งด้วยสายตาของผู้คนในงานจนหนักอึ้ง หลังจากที่เข้ามาข้างในงานเลี้ยง สถานการณ์กลับยิ่งน่าสนใจมากกว่าเดิม

ผู้คนที่ยืนอยู่แน่นขนัดเต็มพื้นที่กว้างใหญ่กลับหลีกทางให้พวกเราราวกับทะเลที่ถูกผ่าแยกออกเป็นสองซีก พวกเขามองพวกเราสามคนด้วยใบหน้าหลากหลายอารมณ์

“ตระกูลลอมบาร์เดีย…”

เพียงชั่วขณะข้างในงานเลี้ยงก็เงียบสงัด ขนาดที่ฟีเรนเทียสามารถได้ยินเสียงพึมพำของใครบางคนดังชัดอยู่ในโสตประสาทหู

แต่แปลกจัง

ทั้งๆ ที่ผู้คนมากมายต่างก็สนใจพวกเราขนาดนี้ แต่กลับไม่มีใครเดินเข้ามาใกล้เลยสักคน

ทุกคนต่างก็ถอยห่างออกไปหลายก้าว กระซิบกระซาบคุยกันเองภายในกลุ่ม

ท่านปู่มองซ้ายมองขวาไปรอบๆ ด้วยสีหน้าผ่อนคลาย คล้ายคุ้นชินกับสถานการณ์เช่นนี้เป็นอย่างดี

และทุกคนที่สบตาเข้ากับนัยน์ตาของท่านปู่ต่างก็ได้แต่หลบสายตา ก้มหน้านิ่งเหมือนกันหมด

ปฏิกิริยาราวกับเผชิญหน้ากับสัตว์ป่านักล่า

ส่วนพวกผู้หญิงชนชั้นสูงทั้งหลายนั้นไม่อาจละสายตาห่างออกไปจากท่านพ่อได้เลย

เธอเงยหน้าขึ้นมองท่านพ่อที่จับมือข้างขวาของเธอเอาไว้

ผิวขาวเนียน ร่างกายผอมเพรียวสูงกว่าผู้ชายคนอื่น เรือนผมสีน้ำตาลยาวประบ่าถูกมัดรวบเอาไว้ ท่านพ่อดูโดดเด่นที่สุดในฝูงชนโดยเฉพาะนัยน์ตาสีน้ำตาลอบอุ่นที่ถูกปกคลุมด้วยแพขนตายาวคู่นั้น มันกำลังสะท้อนกับแสงไฟของงานเลี้ยงจนส่องประกายระยิบระยับ

หากจะนิยามด้วยคำพูดประโยคเดียวก็คงจะเป็น ‘ชายรูปงามผู้ให้บรรยากาศอบอุ่น’ ละมั้ง

ท่านพ่อคงจะรู้สึกได้ถึงสายตาของเธอที่เงยหน้าขึ้นมองท่าน ถึงได้ก้มหน้าลงมามองเธอ

และแย้มรอยยิ้มผ่อนคลายให้เธอ

บางทีคงอยากจะสื่อว่าไม่ต้องตื่นเต้นก็ได้

แต่คนที่แสดงท่าทางผ่อนคลายความเครียดลงเมื่อได้เห็นรอยยิ้มนั่นไม่ใช่เธอ แต่เป็นพวกสาวๆ ที่กำลังมองท่านพ่ออยู่ต่างหาก

ดูได้จากพวกผู้หญิงที่แข้งขาอ่อนระทวยจนเดินเซเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของท่านพ่อนั่นไง

และน่าตกใจที่เธอเองก็ได้รับความสนใจมากพอๆ กับท่านพ่อและท่านปู่เลยทีเดียว

“เด็กคนนั้นคือลูกสาวของแคลอฮัน ลอมบาร์เดียหรือคะ”

“ตายแล้ว น่ารักเสียจริง ว่าแล้วเชียวบุตรหลานตระกูลลอมบาร์เดีย…”

“เหมือนบิดามากเลยนะคะ!”

โล่งอกความประทับใจแรกเห็นให้ปฏิกิริยาที่ดีพอสมควร

แต่ก็ได้ยินเสียงอื่นดังแทรกขึ้นในทันที

“เห็นว่าเป็นบุตรสาวคนเดียวใช่มั้ยคะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นทายาทหนึ่งเดียวเลยน่ะสิครับ”

หลังจากที่ท่านพ่อกลายเป็นคนร่ำรวยมหาศาลจากธุรกิจเสื้อผ้าสำเร็จรูป ก็มีกระทั่งคำพูดทำนองนั้นตามมาด้วย

และในตอนที่เดินผ่านข้างกลุ่มหญิงมีอายุกลุ่มหนึ่ง ก็ได้ยินคำพูดทำนองนี้

“บุตรสาวของแคลอฮัน ได้ยินว่าฉลาดมากจนได้รับความรักทั้งหมดจากเจ้าตระกูลเลยละ”

“จนถึงตอนนี้ยังมีบุตรหลานคนไหนที่เจ้าตระกูลลอมบาร์เดียพามาร่วมงานด้วยตัวเองแบบนี้อีกเหรอคะ”

“เพิ่งจะอายุสิบเอ็ดปีเองแท้ๆ อายุพอๆ กันกับหลานชายข้าเลยนะคะ”

และยังมีปฏิกิริยาที่เธอเฝ้ารออยู่ด้วย

“เดรสชุดนั้นเป็นผลงานของใครกันนะ การออกแบบเช่นนี้เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก…”

“ไว้คงจะต้องสอบถามให้ทราบความเสียแล้วละ น่ารักจริงๆ”

“ดูอัญมณีที่ประดับอยู่นั่นสิคะ ตายจริง คนถึงได้ล่ำลือกันยังไงล่ะว่าช่วงหลังมานี่เงินทั้งหมดของอาณาจักรถูกร้านขายเสื้อแคลอฮันกับลอมบาร์เดียเอาไปหมด”

ว่าแล้วเชียว การได้เป็นเป้าความอิจฉาตาร้อนของคนอื่นๆ นี่มันรู้สึกดีจริงๆ

ความรู้สึกแบบนี้นี่มันเจ๋งชะมัด ขนลุกเลย