เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

ฟีเรนเทียรับเครื่องดื่มที่ผู้ดูแลเดินถือมาเพื่อดื่มมันลงไปดับกระหาย แต่แล้วก็มีใครบางคนเอ่ยพูดกับเธอ

“คือว่า…”

พอหันกลับไปมองก็พบเด็กผู้หญิงผมสีแดงดูแล้วอายุน่าจะพอๆ กันกับลาลาเน่

ข้างกายเด็กคนนั้นมีเด็กคนหนึ่งที่ดูน่าจะเป็นน้องสาวซึ่งอยู่ในวัยเดียวกันกับเธอยืนอยู่ด้วย

ใครกัน เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเลย

พอเห็นเธอหันไปมองด้วยความงุนงง ทั้งสองคนก็จับชายกระโปรงทักทายอย่างมีมารยาท

“สะ…สวัสดีค่ะ คุณหนูฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดีย ข้าแพทริเซียจากตระกูลกัสค่ะ ส่วนเด็กคนนี้น้องสาวของข้า…”

“เฮลลีย์ กัสค่ะ คุณหนู”

ความประทับใจแรกดูเป็นคนสุภาพหัวอ่อน แต่เสื้อผ้าที่ทั้งสองคนสวมใส่นั้นประดับตกแต่งอย่างหรูหรา แสดงว่าน่าจะเป็นบุตรสาวจากตระกูลชั้นสูง

ฟีเรนเทียจับชายกระโปรงทักทายกลับไปเช่นกัน

“ยินดีที่ได้พบกันครั้งแรกค่ะ ฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดียค่ะ”

เธอเพียงแค่แนะนำตัวอย่างปกติทั่วไป แต่ทั้งสองคนกลับหวาดกลัวขึ้นมาเสียได้

“หะ…ให้เกียรติกันเกินไปแล้วค่ะ! ไม่จำเป็นต้องสุภาพเช่นนั้น ไม่สิ ทำแบบนั้นไม่ได้…”

ท่าทางที่เธอคาดเดาไว้ว่าเป็นคนทึ่มทื่อหัวอ่อนจะถูกต้องแล้ว เพียงครู่เดียวใบหน้าของแพทริเซียก็ขึ้นสีแดงก่ำ

“พูดตามสบายเถอะค่ะ คุณหนูลอมบาร์เดีย!”

ก็นะ

แม้แต่ในความสัมพันธ์ระหว่างพวกคุณหนูคุณชายตัวน้อยก็ยังมีการแบ่งชนชั้นตามลำดับอำนาจของตระกูลเช่นกัน ดังนั้นตระกูลลอมบาร์เดียจึงเป็นตระกูลที่อยู่ในลำดับสูงสุดของพีระมิดชนชั้น

เพราะเหตุนี้เมื่อเธอซึ่งเป็นบุตรหลานสายตรงของลอมบาร์เดียพูดจาสุภาพให้เกียรติ แพทริเซียถึงได้ทำตัวไม่ถูก

แต่เธอเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดตอบกลับไป

“ไม่หรอกค่ะ พูดแบบนี้สบายกว่าน่ะค่ะ”

“แหม…”

หากคนที่ ‘สูงส่ง’ กว่าตัวเองปฏิบัติตัวอย่างใจดีและเป็นมิตร ทุกคนย่อมประทับใจและรู้สึกขอบคุณเป็นเรื่องธรรมดา

แพทริเซียไม่ได้แสร้งเล่นละคร แต่นางรู้สึกซาบซึ้งใจในตัวเธอจริงๆ

“ทะ…ที่จริงแล้ว…ชุดที่คุณหนูสวมมันสวยมากเลยน่ะค่ะ ขอถามได้มั้ยคะว่าตัดมาจากห้องเสื้อร้านใด”

เฮลลีย์ผู้เป็นน้องสาวกำหมัดแน่นรวบรวมความกล้าเอ่ยถามออกมา

“หากเสียมารยาทต้องขออภัยด้วยนะคะ…”

ถึงจะรีบกล่าวขอโทษขอโพยต่อจากนั้นทันทีก็เถอะ

หากเป็นตระกูลกัส เธอเองก็เคยได้ยินคนพูดถึงอยู่หลายครั้ง และรู้จักชื่อเสียงเป็นอย่างดี

ตระกูลกัสเป็นหนึ่งในตระกูลใต้บังคับบัญชาของตระกูลรูมันผู้ปกครองแถบตะวันออก จำนวนประชากรไม่ได้มากมายอะไรนัก แต่มีแม่น้ำขนาดใหญ่พาดผ่าน จึงได้รับค่าผ่านทางจากเหล่าพ่อค้าที่ขนส่งสินค้าผ่านแม่น้ำสายนั้น ทำให้กลายเป็นตระกูลที่ได้รับผลกำไรค่อนข้างมาก

ฟีเรนเทียทำเป็นสังเกตผู้คนรอบด้าน แสร้งทำเป็นครุ่นคิดว่าจะบอกดีหรือเปล่า

ว่าแล้วเชียว คนที่รอคำตอบของเธอไม่ได้มีแค่สองพี่น้องนี่เท่านั้น

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่บรรดาคุณหนูวัยใกล้เคียงกับเธอและมารดาของพวกนางต่างก็พากันมารวมตัวกันอยู่ใกล้ๆ เธอ

“ท่านอื่นๆ เองก็อยากทราบด้วยเหรอคะ”

เธอถามออกไปตรงๆ

คล้ายกับอับอายที่แอบฟังบทสนทนาของผู้อื่น พวกนางต่างก็รู้สึกเขิน แต่ในเมื่อถูกจับได้แล้ว ก็เลยถือโอกาสเดินเข้ามาฟังให้ใกล้ขึ้นกันเสียเลย

“ถ้าอยากทราบกัน เช่นนั้นข้าจะบอกให้ทราบก็แล้วกันนะคะ”

คำพูดของเธอทำให้ใบหน้าของทุกคนพลันสดใสขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

อันที่จริงในแวดวงสังคมชั้นสูง มีกรณีที่ไม่ยอมบอกชื่อดีไซเนอร์หรือห้องเสื้อที่ตนว่าจ้างกันอยู่บ่อยครั้งทีเดียว เพื่อที่จะผูกขาดดีไซน์เสื้อผ้าให้เป็นของตัวเองแต่เพียงผู้เดียว