เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

บทที่ 60

จูเลียตต้ากะพริบตากลมโตปริบๆ คล้ายกับไม่เข้าใจคำพูดของเธอ

อ่า ผู้หญิงคนนี้คงไม่ได้หัวดีเท่าไหร่สินะ

เพราะแบบนั้นถึงได้อ่านบรรยากาศไม่ออก แม้ในชีวิตก่อนนางจะได้กลายเป็นคนรักของอาสทาน่า แต่ก็ยังเป็นเป้าให้จักรพรรดินีเกลียดชังจนได้

เธอยิ้มกว้าง ใช้คำพูดที่เข้าใจง่ายเพื่อคลายความสงสัยของนาง

“อยากมาเป็นนางแบบช่วยโปรโมตร้านขายเสื้อผ้าแคลอฮันมั้ยคะ”

“โอ้!”

ถึงแม้จะเรียกว่าเป็นเสื้อผ้าสำเร็จรูปที่สามัญชนสวมใส่ แต่มันก็ยังเป็นกิจการของแคลอฮัน ลอมบาร์เดียอยู่ดี

อีกทั้งยังเป็นเสื้อผ้าสำเร็จรูปที่ช่วงนี้กำลังเป็นประเด็นร้อนแรงในอาณาจักร และโอเปร่าก็ไม่ใช่ศิลปะที่มีแต่ชนชั้นสูงเท่านั้นที่รับชม

สามัญชนที่ร่ำรวยเองก็เป็นผู้ชมหลักของโอเปร่าด้วยเช่นกัน

ดังนั้นนางจึงเป็นคนที่มีกำแพงตั้งแง่กับเสื้อผ้าสำเร็จรูปต่ำกว่าคนอื่น

ฟีเรนเทียสังเกตเห็นว่าจูเลียตต้าเริ่มใช้สมองครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว จึงพูดกระตุ้นต่ออีกหน่อย

“แน่นอนว่าข้าเองก็แค่ได้ยินท่านพ่อพูดมาเท่านั้นน่ะค่ะ แต่ดูเหมือนเงินสนับสนุนที่จะมอบให้นั้นมากมายทีเดียวเชียว…”

จูเลียตต้ากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

“หากผลลัพธ์ออกมาดี อาจจะให้การสนับสนุนต่อไปเรื่อยๆ ก็เป็นได้ด้วยนะคะ”

“สนับสนุนระยะยาว…”

นัยน์ตาของจูเลียตต้าเป็นประกาย

ท่าทางจักรพรรดินีจะตระหนี่ในการสนับสนุนมาก บางทีคงจะแค่โยนเสื้อผ้าหรืออัญมณีที่พระองค์ไม่ได้ใช้ให้เป็นครั้งคราวด้วยซ้ำ

แน่นอนว่าย่อมต้องกระหายอยากได้การสนับสนุนที่มั่นคงมากกว่าอยู่แล้ว

“แต่คุณหนูจูเลียตต้าได้รับการสนับสนุนจากองค์จักรพรรดินีอยู่แล้วน่ะสิคะ”

ใครบางคนพูดขึ้น

ผู้คนที่ได้รับการสนับสนุนของลอมบาร์เดียจะไม่รับการสนับสนุนจากตระกูลอื่น

ตั้งแต่ไหนแต่ไร ตามธรรมเนียมนักศิลปะจะรับการสนับสนุนจากผู้สนับสนุนเพียงหนึ่งรายเท่านั้น

หากรับการสนับสนุนจากหลายรายอาจจะดีก็จริง แต่ยังไงนี่ก็เป็นธรรมเนียมที่พวกชนชั้นสูงสร้างขึ้น เนื่องจากแต่ละคนต่างก็ชื่นชอบในการรักษาหน้าตาของตัวเองกันทั้งนั้น

“อา อย่างนั้นเหรอคะ…”

เธอเอ่ยพูดโดยตั้งใจแสร้งทำเป็นเสียดาย

“ถ้าอย่างนั้นก็คงช่วยไม่ได้สินะคะ”

“มะ…ไม่ค่ะ!”

จูเลียตต้ารีบพูดจนเกือบเป็นเสียงตะโกน