เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

พวกเราขึ้นรถม้าเดินทางกลับมายังคฤหาสน์ลอมบาร์เดียในทันที

จักรพรรดิโยบาเนสกล่าวว่าให้เรียกแพทย์หลวงมาน่าจะดีกว่า แต่ท่านพ่อกลับปฏิเสธ

ข้างในรถม้าระหว่างทางกลับคฤหาสน์ ถึงแม้ท่านพ่อจะยิ้มบอกเธอว่าไม่ต้องเป็นกังวล แต่ใบหน้าของท่านก็ยังคงเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย

“เรื่องภายในลอมบาร์เดีย จะปล่อยให้ราชวงศ์ล่วงรู้ไม่ได้”

ถึงแม้จะเกิดเรื่องผิดปกติกับร่างกายของตัวเอง ก็ยังต้องเป็นห่วงเรื่องของตระกูลก่อนสิ่งใด

โล่งอกที่ท่านปู่ส่งคนกลับไปแจ้งที่คฤหาสน์ล่วงหน้าแล้ว ทุกอย่างจึงถูกเตรียมการด้วยความรวดเร็ว

ทันทีที่พวกเราเดินทางกลับมาถึง เหล่าผู้ดูแลก็กำลังถือเปลหามรอคอยอยู่ก่อนแล้ว แต่พวกเขาเองก็ไม่ทราบเหตุผลโดยละเอียด ดังนั้นเมื่อเปิดประตูรถม้าออก แล้วเห็นท่านพ่อนอนเอนกายอยู่ พวกเขาต่างก็มีสีหน้านิ่งเกร็งขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง

“อ่า ขอโทษทีนะ”

ท่านพ่อยิ้มเล็กน้อยในขณะที่ขยับกายนอนลงบนเปลหาม

“…อย่าพูดอะไรไร้สาระ”

ท่านปู่กล่าวกับท่านพ่อเสียงทุ้มต่ำ

กระทั่งห้องนอนเองก็ถูกเตรียมพร้อมอย่างสมบูรณ์แบบ เพื่อรอต้อนรับท่านพ่อ

พอเปิดประตูที่พักของพวกเราเข้าไป ลอรีลกับเครย์ลีบันก็กำลังรออยู่ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“ดึกป่านนี้ยังมาอีกหรือครับ คุณเครย์ลีบัน”

“เวลามันใช่ปัญหาที่ไหนล่ะครับ”

ถึงแม้จะคอยอยู่ข้างกายร่วมงานกันมาได้หลายปีแล้ว แต่ท่านพ่อกับเครย์ลีบันต่างก็ยังคงใช้คำพูดสุภาพให้เกียรติกันและกันอยู่เสมอ

“หมอล่ะ”

ท่านปู่ถามพ่อบ้าน

“ติดต่อดอกเตอร์โอมัลลี่ไปแล้วครับ”

เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันมากเกินไป

ทั้งท่านพ่อที่กำลังนอนนวดขาข้างขวาของตัวเองอยู่บนเตียง ทั้งท่านปู่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง ทั้งเหล่าผู้คนที่มารวมตัวกันเพื่อช่วยเหลือพวกเรา

มันกะทันหันเกินกว่าจะรับมือกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้

ไม่มีใครรู้สาเหตุที่ท่านพ่อล้มลง

นอกจากเธอ

ท่ามกลางผู้คนที่กำลังขยับกายเคลื่อนไหวกันอย่างวุ่นวาย ฟีเรนเทียพยายามจัดการกับสีหน้าของตัวเองอย่างสุดความสามารถ

เพื่อท่านพ่อที่ยังไม่ทราบว่าตัวเองเป็นโรคอะไรกันแน่ เธอได้แต่แสร้งทำหน้าใสซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ เพื่อที่จะไม่เผลอแสดงสีหน้าเคร่งเครียดออกไป

แต่ดูเหมือนว่าความพยายามของเธอจะไร้ความหมายเมื่ออยู่ต่อหน้าท่านพ่อ

“เทีย”

ท่านพ่อเอ่ยเรียกเธอ

เสียงภายในห้องนอนพลันเงียบลงทันที

ผู้คนที่กำลังขยับตัวกันอย่างวุ่นวายต่างก็หยุดชะงักในพริบตา แล้วหันมามองเธอ

ดูเหมือนทุกคนจะลืมไปแล้วว่าเธอยังมีตัวตนอยู่ตรงนี้

“พ่อไม่เป็นอะไรหรอก”

ท่านพ่อเอ่ยพูด

“ทราบค่ะ”

ฟีเรนเทียเอ่ยตอบในขณะที่พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกปั่นป่วนในใจเอาไว้