เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

บทที่ 66

“มียารักษาเหรอ”

“อื้อ มีสิ”

ฟีเรนเทียนึกถึงเอสทีร่าที่ตอนนี้คงจะกำลังนั่งรถม้าเดินทางกลับมายังลอมบาร์เดียพลางเอ่ยตอบอาจจะไม่สามารถยับยั้งสาเหตุของการเกิดโรคได้ แต่อย่างน้อยก็สามารถขัดขวางไม่ให้ตายได้

เธอพยายามปลอบหัวใจที่ปั่นป่วนไม่เป็นสุขเหมือนน้ำโคลนให้สงบลง

ทั้งๆ ที่เธอเองก็รู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้ว ทั้งๆ ที่มันเป็นเรื่องที่คาดการณ์เอาไว้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเกิดขึ้น แต่การเฝ้ามองท่านพ่อป่วยเป็นโรคนั้นอีกครั้ง สำหรับเธอมันเป็นเรื่องที่ยากจริงๆ

แต่ครั้งนี้มันจะต้องแตกต่างออกไป

แตกต่างจากในอดีตที่ได้แต่เฝ้ามองท่านพ่อเจ็บปวดทรมานโดยไม่อาจทำอะไรได้เพราะไร้กำลัง

เธอเอาแต่ปลอบใจตัวเองเช่นนั้น แต่ไม่ว่ายังไงก็อดที่จะเครียดไม่ได้อยู่ดี

“สีหน้าดูไม่ดีเลยเทีย”

เฟเรสขยับเท้าเข้าไปใกล้ก้าวหนึ่งในขณะที่เอ่ยพูด

“…ไหวหรือเปล่า”

เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เฟเรสก้มหน้ามองพื้นที่ที่ว่างลงเพราะเธอก้าวถอยหลังไป คิ้วเรียวได้รูปขมวดแน่น

“อืม”

เขาครุ่นคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่งทั้งๆ ที่คิ้วยังคงขมวดแน่น ก่อนจะรื้อค้นหาอะไรบางอย่าง แล้วหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“คุกกี้ช็อกโกแลต”

มันเป็นคุกกี้ชิ้นหนาที่มีช็อกโกแลตชิ้นโตผสมอยู่ประปราย

“ของที่ช่วยได้…เวลาที่ลำบาก ที่ข้าพอจะรู้ก็มีแค่เจ้านี่น่ะ”

“อ๊ะ…อื้อ ขอบใจนะ”

เธอรับมันมาถือไว้ก่อน

มันค่อนข้างหนักเหมือนที่คาดไว้

พอเห็นเธอเอาแต่ถือคุกกี้ไว้เฉยๆ ไม่ยอมกิน เฟเรสก็จ้องเธอไม่ยอมละสายตา

จะบอกให้กินเหรอ

ฟีเรนเทียค่อยๆ เลื่อนคุกกี้เข้าหาปากอย่างเชื่องช้า พลางเห็นความคาดหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฟเรส

เธอหยิบมันใส่ปาก กัดเสียงดังกร๊อบ รสชาติหอมหวานละมุนลิ้นแผ่ซ่านกระจายไปทั่วปาก

“อร่อย”

ไม่ได้พูดออกไปเพื่อเฟเรส แต่มันอร่อยจริงๆ

“…จริงเหรอ”

“อื้อ อร่อย”

“โล่งอกไปที”

เฟเรสยิ้มกว้างเสียจนลักยิ้มบุ๋มลึกปรากฏขึ้นบนแก้ม

หรือว่าอันนี้

“เฟเรส เจ้าเป็นคนอบเองเหรอ”

“อื้อ”

ขนาดทำอาหารก็ยังเก่งเลยเหรอเนี่ย!

แค่รูปร่างหน้าตา การเรียน การฟันดาบยังไม่พอ นี่ยังทำอาหารเก่งอีก!

รู้สึกเคืองสวรรค์เสียแล้วสิ ที่มอบความสามารถทุกด้านให้คนคนเดียวแบบนี้

“เอาไว้ทีหลังจะทำให้เยอะๆ เลยนะ”

เฟเรสเอ่ยพูดทั้งๆ ที่ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อเล็กน้อยด้วยความเขินอาย

“เอาไว้ทีหลังเหรอ อืม เอาสิ”

เธอตอบไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะยังไงมันก็เป็นแค่คุกกี้แสนอร่อย

แต่คำตอบของเธอทำให้รอยยิ้มของเฟเรสยิ่งดูสดใสมากขึ้นกว่าเดิม

ชั่วขณะเธอได้แต่เหม่อมองใบหน้าของเขา โดยลืมคุกกี้ที่ถืออยู่ในมือไปเสียสนิท