“ไม่ได้เด็ดขาด! ไม่ได้นะครับ!”
“เฮ้อ”
น่าอึดอัดชะมัด
เสียงตะโกนของดอกเตอร์โอมัลลี่ทำให้เธอได้แต่ถอนหายใจเฮือกราวกับแผ่นดินถล่ม
เรื่องราวมันเป็นเช่นนี้
ตอนที่เธอพาเอสทีร่าไปหาท่านพ่อ
ท่านปู่ก็ดันมาเยี่ยมไข้พอดี และดอกเตอร์โอมัลลี่ก็มาช่วยดูแล เพื่อรักษาอาการอาหารไม่ย่อยของท่านพ่อ
มันเป็นอาการแทรกซ้อนชนิดหนึ่งที่เกิดขึ้นจากการลดการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน
ใบหน้าของดอกเตอร์โอมัลลี่บิดเบี้ยวไม่น่ามองในทันทีที่เห็นเอสทีร่า ขนาดผ่านไปได้หลายปีแล้ว ความรู้สึกในแง่ลบก็ยังไม่จางหายไปอยู่ดีและหลังจากที่เธออธิบายสถานการณ์เสร็จ จนเอสทีร่าหยิบขวดยาออกมา ดอกเตอร์โอมัลลี่ก็ระเบิดอารมณ์โมโหออกมาอย่างที่เห็นกันอยู่ตอนนี้
“ยาที่ไม่ได้รับการตรวจสอบนั่น! แถมยังเป็นยาที่เด็กสาวไร้ประสบการณ์สกัดขึ้นอีก!”
ดอกเตอร์โอมัลลี่ตะคอกเสียงดังจนเส้นเลือดปูดขึ้นบนใบหน้า
“จะเอามันให้ท่านแคลอฮันกินได้ยังไงกันครับ!”
ถึงแม้ช่วงท้ายจะลดเสียงให้เบาลง เพราะตระหนักขึ้นมาได้ว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน แต่ดอกเตอร์ก็ยังคงโมโหจนหอบแฮก
“เสียงดังจริง ดอกเตอร์”
สุดท้ายท่านปู่ที่ขมวดคิ้วแน่นจนหน้าตึงก็กล่าวขึ้นมาประโยคหนึ่ง
“ตะ…แต่ว่าท่านเจ้าตระกูล นี่เป็นเรื่องอันตรายมากจริงๆ นะครับ”
ดอกเตอร์โอมัลลี่หันหน้าไปจ้องเอสทีร่าเขม็งในขณะที่เอ่ยพูด
“เจ้าชื่อเอสทีร่าอย่างนั้นหรือ”
“ค่ะ ข้าเอสทีร่าที่กำลังศึกษาวิจัยอยู่ที่อะคาเดมี เพราะบุญคุณของตระกูลลอมบาร์เดียค่ะ ท่านเจ้าตระกูล”
“เพราะอย่างนั้นสิ่งที่เจ้าวิจัยอยู่ที่อะคาเดมี มันเป็นยารักษาโรคเทรนด์บลูพอดี”
ไม่รู้ว่าโชคดีหรือเปล่า
ที่สายตาของท่านปู่หันไปจับจ้องอยู่ที่เอสทีร่าในทันที
“ค่ะ เป็นเช่นนั้นค่ะ ที่จริงข้าวิจัยเกี่ยวกับโรคอื่นอยู่ แต่ค้นพบว่าส่วนผสมที่ข้าสกัดขึ้นมา มันมีผลกับโรคเทรนด์บลูด้วยพอดีค่ะ”
“แล้วแคลอฮันก็เป็นโรคเทรนด์บลูพอดีเสียด้วยสินะ”
“ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับโรคนี้จากจดหมายที่คุณหนูฟีเรนเทียส่งมาถามไถ่ข่าวคราวน่ะค่ะ ข้าที่ติดหนี้บุญคุณของลอมบาร์เดียจะอยู่เฉยไม่ทำอะไรเลยได้ยังไงล่ะคะ”
เอสทีร่าตอบอย่างคล่องแคล่ว แต่ท่านปู่ยังคงมองนางด้วยใบหน้าไม่อาจคาดเดาความคิดในใจได้
“ขอบคุณที่เดินทางมาเสียไกลนะครับ”
ท่านพ่อเอ่ยพูดทำลายบรรยากาศตึงเครียด
“ยานั่นทำจากอะไรหรือครับ”
“ใช้สมุนไพรที่มีชื่อว่า ‘โรเจง’ เป็นส่วนผสมหลัก แล้วก็ผสมกับสมุนไพรอีกหลายชนิดค่ะ นี่คือรายชื่อสมุนไพรที่ข้าใช้เป็นส่วนผสมค่ะ”
เอสทีร่าส่งรายชื่อให้ท่านพ่ออย่างไม่ลังเล ท่านพ่อจึงกวาดสายตาอ่านกระดาษแผ่นนั้น
เพราะท่านพ่อเป็นคนที่อ่านหนังสือมามากและมีความรู้พอตัว ท่านจึงรู้เรื่องเกี่ยวกับสมุนไพรเช่นกัน
“มีชื่อสมุนไพรที่ข้าเพิ่งเคยได้ยินอยู่หลายชนิดเลยนะครับ”
“สมุนไพรพวกนั้นหากอ่านจากหนังสือพวกนี้…”
“หากเป็นไปได้ ขอยืมหนังสือเล่มนั้นสักวันได้มั้ยครับ”
“นะ…แน่นอนค่ะ”
เอสทีร่าพยักหน้าตอบรับคำขอของท่านพ่อ
ท่านพ่อวางหนังสือที่รับมาไว้ข้างกาย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“อันที่จริงตั้งแต่เมื่อเช้า ความรู้สึกของขาข้างซ้ายเองก็เริ่มแปลกไปครับ บางที…”
“อืม”
ท่านปู่พึมพำเสียงแผ่ว
“ในจังหวะที่กำลังร้อนใจ กลับได้ยินข่าวดีเช่นนี้…”
ท่านพ่อมองขวดยาใบเล็ก
“ไม่ได้นะครับ!”
ดอกเตอร์โอมัลลี่ตะโกนเสียงดังแทรกขึ้น
“เพื่อความปลอดภัยของท่านแคลอฮัน ในฐานะแพทย์ข้าไม่อาจมองข้ามเรื่องนี้ได้เด็ดขาดครับ!”
ถึงแม้จะอ้างเหตุผลเรื่องความปลอดภัยของท่านพ่อ แต่ทำไมเธอถึงได้มองเห็นความหวาดกลัวจากใบหน้าของดอกเตอร์เสียได้
ทำไมถึงได้รู้สึกว่า เขากำลังกังวลว่าจะสูญเสียตำแหน่งที่ยืนของตัวเองไปกันล่ะ
ถึงแม้จะถูกดูหมิ่นต่อหน้า แต่เอสทีร่าก็ยังคงนิ่งสงบ
ในเมื่อแสดงให้เห็นถึงทุกสิ่งที่ตัวนางนำมาด้วยแล้ว นางจึงยอมถอยเพื่อรอให้ท่านพ่อเป็นคนตัดสินใจ
“ยาของหมอที่ไม่ได้รับการศึกษาอย่างเหมาะสมแบบนั้น! มันอันตรายนะครับ!”
ดอกเตอร์ชี้นิ้วไปยังเอสทีร่า
“เชื่อข้าเถอะครับ ค่อยๆ รักษาไปตามอาการย่อมปลอดภัยกว่าครับ!”
เสียงทุบหน้าอกดังปึงปังจนน่ารำคาญ
ในตอนนั้นเองท่านพ่อก็หันมามองเธอ
ราวกับต้องการที่จะถามความเห็นของเธอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
น่าสนุก...