เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

คำพูดของเฟเรสที่บอกว่ารวบรวมหนังสือ ‘มากที่สุดเท่าที่จะหาได้’ เป็นความจริง

“หนังสือพวกนี้ไปหามาจากที่ไหนกันเนี่ย”

“เอามาจากห้องสมุดของราชวงศ์จากวังส่วนกลาง ส่วนหนังสือสมุนไพรพวกนี้เป็นของที่เดิมทีข้ามีอยู่แล้ว”

ท่าทางยามเปิดหน้ากระดาษหนังสือต่อไปไม่หยุดในขณะที่กำลังตอบนั่นดูเหมือนจะคุ้นเคยกับการทำเช่นนี้เป็นอย่างดีอยู่แล้ว

จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ เธอจึงเอ่ยถามเฟเรส

“เฟเรสหรือว่าเจ้า ที่ผ่านมาศึกษาเรื่องยารักษาโรคเทรนด์บลูคนเดียวมาตลอดเลยเหรอ”

เธอเห็นหมดแล้วว่าไหล่ของเฟเรสสะดุ้งเฮือกใหญ่

และการที่เขาไม่ตอบอะไรก็ถือว่าเป็นหลักฐานมัดตัวจนดิ้นไม่หลุด

เพราะเฟเรสเป็นคนที่เลือกที่จะไม่พูดอะไร แทนที่จะพูดโกหกกับเธอยังไงล่ะ

“ขอบใจนะ”

“…”

ใบหูของเฟเรสที่นั่งเปิดหนังสืออ่านโดยไม่พูดอะไรขึ้นสีแดงก่ำ

ฟีเรนเทียหัวเราะโดยไม่มีเสียง หยิบเอาหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาถือไว้

ใช่แล้ว การมอบหมายทุกอย่างไว้ที่เอสทีร่าคนเดียว โดยที่ตัวเองเอาแต่ดีดดิ้นทั้งๆ ที่ไม่ลงมือทำอะไรเลยนั่น มันไม่เข้ากับนิสัยของเธอเลยสักนิด

เพื่อที่จะตามหาส่วนผสมอย่างสุดท้ายของยารักษาโรคเทรนด์บลู การทำอะไรสักอย่างมันช่วยให้รู้สึกสบายใจมากยิ่งขึ้น

ในระหว่างที่พวกเราใช้เวลาอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด แคทเธอรีนกับคาอิลรัสเองก็สลับกันนำเครื่องดื่มกับของว่างมาให้

“โอ๊ย เอวข้า”

ผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย

เธอปวดเอวจนรู้สึกราวกับเอวจะหัก จึงเงยหน้าขึ้นมามอง

เข้าสู่ช่วงบ่ายแล้ว

หันหน้าไปมองเฟเรสที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เด็กนี่ยังคงไม่ละสายตาไปจากหน้ากระดาษ

ด้านข้างมีหนังสือที่อ่านจบแล้ววางกองเป็นภูเขาขนาดย่อม

เธอไม่อยากรบกวนสมาธิของเฟเรส จึงหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง แต่แล้วในตอนนั้นเอง

“ออกไปกันสักครู่มั้ย”

จู่ๆ เฟเรสก็กำลังมองหน้าเธอ

“สวนนี่เหมาะกับการเดินเล่นมากทีเดียว”

แตกต่างจากคำชื่นชมอันแสนจืดชืดของเฟเรส สวนของวังโฟอิรัคนั้นงดงามเป็นอย่างยิ่ง

ราวกับรู้ว่าเจ้าของวังแห่งนี้แวะเข้าไปยังสวนอยู่บ่อยๆ รอบทางเดินมีทั้งดอกไม้นานาชนิด ทั้งต้นไม้ถูกปลูกเอาไว้อย่างเป็นธรรมชาติ

“อ๊ะ ดอกไม้นี่…ดอกไม้ที่คราวก่อนเจ้าส่งมาให้ข้าไม่ใช่เหรอ”

ฟีเรนเทียชี้ไปยังดอกสีแดงที่หน้าตาดูคุ้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนพลางเอ่ยถาม

“อื้อ ใช่แล้วละ ดอกบอมเนีย”

“มันคนละฤดูกับตอนที่เจ้าส่งดอกไม้นี่มาให้แล้วนี่นา”

“มันบานเมื่อตอนฤดูใบไม้ผลิที่ผ่านมา แต่ไม่รู้ทำไมดูเหมือนปีนี้จะบานอีกครั้ง”

“เหรอ น่าทึ่งจัง บานสองครั้งในปีเดียว”

เธอเดินเข้าไปสูดกลิ่นหอมของดอกไม้ดอกนั้น

ตุบ

เฟเรสเด็ดดอกบอมเนียส่งให้เธอหนึ่งดอก

เธอเด็ดกลีบดอกไม้รสหวานใส่ปากหนึ่งกลีบ พลางถามเขาไปด้วย

“ถ้าเดินไปตามทางเส้นนี้จะเจออะไรเหรอ”

“สวนวังส่วนกลาง”

“อย่างนั้นนี่เอง…”

ได้ขยับกายสักหน่อยแบบนี้แล้ว ค่อยรู้สึกหัวสมองปลอดโปร่งขึ้นมาบ้าง

เดินเล่นได้สักพักก็เริ่มมองเห็นสวนที่เฟเรสพูดถึงอยู่ลิบๆ ที่ปลายทางเดินรวมถึงคนที่ไม่อยากเจอหน้าซึ่งดันออกมาเดินเล่นในสวนพอดีด้วย

“กลับกันเถอะ”

“อื้อ”

เฟเรสเองก็ขมวดคิ้วแน่นจนหน้าผากย่นด้วยความรำคาญใจในขณะที่ตอบ

พวกเราหันหลังหมุนตัวกลับ ตั้งใจจะเดินกลับไปยังเส้นทางที่เดินมาในทันที

“เฮ้ พวกเจ้าสองคนตรงนั้น”