เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

“คุณหนู คุณหนู…”

ลอรีลเขย่าปลุกเธอ

พอลืมตาตื่นขึ้นมารอบข้างก็มืดสนิทเสียแล้ว

เฟเรสที่เคยนอนอยู่ข้างๆ เองก็ตื่นแล้ว เขาเปลี่ยนชุดใหม่เสร็จเรียบร้อย และกำลังยืนรออยู่

“มีเรื่องอะไรกัน”

สีหน้าของลอรีลดูแปลกไป

เธอไม่รอฟังคำตอบ รีบกระโดดลงจากเตียง

ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ

รู้สึกได้ผ่านทางผิวหนังว่าบรรยากาศรอบตัวมันวุ่นวายไม่เป็นระเบียบ

หัวใจเองก็เต้นโครมครามด้วยความกระวนกระวาย

หรือว่า

หรือว่า

เธอรีบวิ่งตรงไปยังห้องท่านพ่อ

คนมากมายอยู่กันเต็มห้องอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

ท่านปู่ ชานาเนส เบเจอร์ แม้กระทั่งลอเรนซ์ก็มาด้วย

คนในตระกูลลอมบาร์เดียหันมามองเธอกันอย่างพร้อมเพรียง

“ทำไม…”

ประโยคไม่สมบูรณ์หลุดออกมาจากปาก

ฟีเรนเทียพยายามอ่านความรู้สึกอะไรก็ได้จากใบหน้าของผู้คนที่กำลังมองเธออยู่ แต่มันกลับไม่ได้ดั่งใจ ราวกับหัวสมองมันหยุดทำงานไปแล้ว

ขยับขาที่หนักอึ้งเหมือนถูกอะไรดึงรั้งไว้ติดกับพื้นดิน

ค่อยๆ เดินเข้าไปข้างเตียงทีละก้าว

ทุกคนต่างก็ช่วยแหวกทางหลบให้เธอโดยไม่พูดอะไร

และในที่สุดเธอก็สามารถมองเห็นท่านพ่อที่อยู่บนเตียงได้

“เทีย!”

“…พะ…พ่อ?”

พอได้ยินเสียงสดใสของท่านพ่อ แข้งขาก็พลันอ่อนตัวจนทรงตัวไว้ไม่อยู่

“อ๊ะ!”

หลายคนยื่นมือเข้ามาหาเธอ แต่คนที่ช่วยคว้าร่างของเธอเอาไว้คือท่านพ่อ

พูดให้ถูกต้อง มันคือมือข้างขวาของท่านพ่อ

มือข้างนั้น ข้างที่โดนเทรนด์บลูช่วงชิงไป

“ได้ยังไงกัน…”

มือข้างนั้นกลับมั่นคงมีเรี่ยวมีแรงและไม่สั่นแม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าสภาพในตอนนี้ยังคงผอมแห้งติดกระดูกอยู่เหมือนเดิมแต่มือข้างนี้ก็สามารถคว้าตัวเธอเอาไว้โดยไม่ล้มไว้ได้

“ดูเหมือนยาตัวใหม่จะได้ผลละ เทีย”

ท่านพ่อยิ้มอ่อนโยน ในขณะที่เอ่ยพูดขึ้น

“หลังจากดื่มยาลงไปได้ไม่กี่ชั่วโมง ความรู้สึกก็ค่อยๆ กลับคืนมาอย่างช้าๆ …”