เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

แคลอฮันกำลังสนทนาอยู่กับเหล่าชนชั้นสูงรอบตัว แต่แล้วจู่ๆ เขาก็หันไปมองทางฝั่งลูกสาว

เด็กน้อยที่เมื่อครู่นี้ยังเดินเล่นอยู่ในงานเลี้ยงคนเดียว จู่ๆ ก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยพวกลูกพี่ลูกน้องกับเจ้าชายลำดับที่สองเสียแล้ว

‘กำลังไปทางฝั่งน้ำพุช็อกโกแลตสินะ’

แคลอฮันตรวจดูก่อนว่าทางฝั่งทิศทางที่พวกเด็กๆ กับฟีเรนเทียกำลังเดินไปมีอะไรอยู่ ก่อนจะอมยิ้มเล็กน้อย

มันถูกจัดเตรียมเอาไว้ด้วยความเอาใจใส่ เพื่อเทียที่ชื่นชอบช็อกโกแลตเป็นพิเศษ

แต่แล้วก็ได้ยินเสียงอารมณ์ร้ายดังขึ้นพังบรรยากาศครื้นเครง

“ทำตัวประหลาดเหมือนเคย”

“…ท่านพี่”

เบเจอร์กับแคลอฮันไม่ได้เผชิญหน้ากันแบบนี้ค่อนข้างนานแล้ว

“กับอีแค่วันเกิดอายุสิบเอ็ดปี แถมยังเป็นวันเกิดเด็กผู้หญิงอีก แต่กลับจัดงานเลี้ยงใหญ่โตขนาดนี้”

เบเจอร์เดาะลิ้นเสียงดังจิ๊จ๊ะในลำคอ ในขณะที่มองไปรอบๆ งานเลี้ยงด้วยใบหน้าเหยียดหยาม

“ไม่สิ้นเปลืองเกินไปหน่อยเหรอ”

“ที่ยืมลอมบาร์เดียในวันนี้นอกจากโถงจัดงานเลี้ยงก็ไม่มีสิ่งอื่นแล้ว วางใจเถอะครับ มันเป็นงานเลี้ยงที่จัดเตรียมขึ้นโดยใช้เงินส่วนตัวของข้า”

“…ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยโล่งอกหน่อย แต่ถึงจะเป็นเงินของเจ้า นี่มันก็สิ้นเปลืองเกินไปจริงๆ ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายเกินไปแล้วไม่ใช่หรือไง”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ”

หากไม่ใช้เงินทองกับบุตรสาวที่รักใคร่ หาเงินมากมายพวกนี้ไปแล้วมันจะมีประโยชน์อะไรกัน

“ไม่เป็นไรอะไรกัน เงินมันต้องใช้กับเรื่องที่ใหญ่โตกว่านี้ถึงจะถูก”

เพราะอยู่ต่อหน้าคนมากมายแคลอฮันถึงได้พยายามอดทนเอาไว้

แต่คำพูดที่ยังคงเอาแต่หาเรื่องกันไม่หยุดหย่อนเหมือนทุกครั้งนั่น ทำให้ความอดทนของแคลอฮันในตอนนี้เองก็ถึงขีดสุดแล้วจริงๆ

“เงินทองจะใช้แบบไหนก็ขึ้นอยู่กับคนหาเงินนี่ครับ”

“ว่ายังไงนะ”

“ข้าว่า ข้าไม่สมควรที่จะเป็นฝ่ายฟังคำแนะนำเรื่องเงินทองจากท่านพี่หรอกนะครับ”

เบเจอร์เกือบจะระเบิดอารมณ์โมโหร้ายออกมาตามนิสัย แต่เมื่อตระหนักได้ว่ารอบกายพวกเขามีสายตาหลายคู่กำลังมองอยู่ จึงได้แต่ใช้สายตาจ้องแคลอฮันแทน

“พอเกือบตายมาแล้วครั้งหนึ่ง เจ้าก็ไม่เห็นหัวใครหน้าไหนแล้วสินะ”

“ครับ”

แคลอฮันหัวเราะ ไม่เก็บซ่อนความเป็นปรปักษ์ต่อเบเจอร์ ในขณะที่เอ่ยพูดขึ้น

“พอได้นอนป่วยด้วยโรคร้าย ข้าถึงได้เห็นอย่างชัดเจนว่าใครเป็นมิตรใครเป็นศัตรูยังไงล่ะครับ”

หลังจากที่แคลอฮันฟื้นตัว สิ่งแรกที่เขาลงมือทำก็คือสืบว่าใครเป็นคนปล่อยความลับนี้ให้แก่ตระกูลอังเกนัส

ผลลัพธ์ที่ได้จากการง้างปากดอกเตอร์โอมัลลี่ที่เป็นคนวินิจฉัยโรคของแคลอฮัน โดยให้สัญญาว่าจะไม่ฟ้องร้องอีกฝ่ายก็คือคำให้การทั้งหมดนั่นชี้เป้าไปที่เบเจอร์

แถมยังบอกอีกด้วยว่า ตอนที่ได้ยินข่าวว่าที่จริงแล้วเขาป่วยเป็นโรคเทรนด์บลู เบเจอร์หัวเราะเสียงดังด้วยความยินดีขนาดไหน

“เพราะแบบนั้นถึงได้ตาสว่างยังไงล่ะครับ”

เขาสร้างกิจการเสื้อผ้าสำเร็จรูปขึ้นมาก็เพื่อปกป้องเทีย

และเขตแดนที่ได้รับมาก็เพื่อส่งมอบต่อให้แก่เทีย

เขาเคยคิดอย่างเรียบง่ายว่า แค่นั้นก็น่าจะเพียงพอแล้ว

แต่ทันทีที่เบเจอร์รู้ความจริงว่าเขาป่วยเป็นโรคร้าย อีกฝ่ายก็พยายามจะแย่งชิงทั้งหมดนั่นไปจากเขา

ไม่สิ แย่งชิงเอากิจการเสื้อผ้าสำเร็จรูปไปจากน้องชายที่นอนป่วยใกล้ตาย เพื่อเอาไปมอบให้พวกอังเกนัส

ในนัยน์ตาของแคลอฮันที่มองเบเจอร์ ในตอนนี้ไม่มีความรักความผูกพันใดๆ เหมือนแต่ก่อนหลงเหลืออีกต่อไปแล้ว

มันอาจจะใช้เวลานานเหลือเกินกว่าจะแยกแยะว่าใครเป็นมิตรเป็นศัตรู

แต่แคลอฮันไม่ใช่คนโง่ที่จะมีความรู้สึกดีๆ เหลือให้กับคนที่กลายมาเป็นศัตรูกันครั้งหนึ่งหรอก

มีเพียงแค่รูปร่างหน้าตาภายนอกเท่านั้นที่ได้รับถ่ายทอดมาจากมารดา แต่แคลอฮันคนนี้เองก็เป็นบุตรชายของรูลลักเช่นกัน

เขาไม่คิดที่จะให้อภัย ไม่คิดที่จะหมอบกายลงต่ำยอมให้เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว

“ระ…เรื่องนั้น…”

เบเจอร์กระแอมไอเสียงดังฮึ่ม ก่อนจะเอ่ยพูด

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดถึงเรื่องอะไร”