เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

ลอรีลดูลังเลเล็กน้อย ในเมื่อนางเป็นคุณหนูชั้นสูงจากตระกูลดิลลาร์ดก็คงจะไม่เข้าใจพฤติกรรมของเธออยู่แล้วละ

ก็นะ การเดินไปกินไปแบบนี้มันเป็นเรื่องที่ผิดวิสัยคุณหนูชั้นสูงอยู่แล้ว

ต่อให้เป็นลอรีลที่ดูสบายๆ กว่าใครๆ ก็เถอะ ยังไงมันก็เป็นเรื่องที่นางไม่เคยลองทำมาก่อนแม้แต่ครั้งเดียวอยู่ดี

“ถ้าไม่กิน งั้นเอามาให้ข้าเถอะ”

ลองสิ ลอง

คำพูดของเธอทำให้ลอรีลตรวจเช็กดูให้แน่ใจว่ารอบๆ ไม่มีใครเดินผ่านไปมา ก่อนจะกัดหนึ่งคำอย่างระมัดระวัง

“…โอ้!”

“อร่อยใช่มั้ยล่ะ”

“ค่ะ! ว้าว อร่อยจริงๆ นะคะ!”

กินคำที่สองคำที่สามต่อไม่หยุด ทั้งๆ ที่ยังรู้สึกประหลาดใจอยู่

ฟีเรนเทียมองภาพนั้นด้วยความพอใจ ในขณะเดียวกันก็เริ่มกินแซนด์วิชต่อ

อา รสชาติหวานเค็มกลมกล่อม! อร่อยจัง!

“คงต้องแวะไปร้านนั้นบ่อยๆ แล้วละค่ะ!”

ลอรีลเอ่ยพูดกะพริบตาปริบๆ นัยน์ตาเป็นประกาย

เธอฉวยโอกาสที่ลอรีลกำลังกินแซนด์วิชอย่างไร้สติ เดินต่อไปยังเป้าหมายถัดไปอย่างเป็นธรรมชาติ

มันคือตลาดในเมืองลอมบาร์เดียที่มีผู้คนมากมายส่งเสียงดังโหวกเหวก

เธอไม่ได้เดินไปยังใจกลางตลาดที่มีผู้คนมากมายซื้อขายผลไม้ อาหาร เครื่องใช้ในครัวเรือน และของอื่นๆ อีกมากมายกันอย่างยุ่งวุ่นวายแต่ค่อยๆ เบี่ยงเส้นทางไปทีละนิด จนในที่สุดก็มาถึงย่านการค้าเปิดใหม่ที่ตั้งอยู่ข้างๆ

บนถนนที่ให้ความรู้สึกเป็นระเบียบกว่าตลาดเล็กน้อย มองตรงไปเห็นตึกสีเขียวเข้มตั้งเด่นตระหง่านอยู่

อาคารหลังนั้นคือ ร้านขายเสื้อผ้าแคลอฮันที่เพิ่งเปิดสาขาที่สองในเมืองลอมบาร์เดียนั่นเอง

“จะไปร้านขายเสื้อผ้าเหรอคะ”

“อื้อ เพิ่งเปิดใหม่ทั้งที ก็ว่าจะลองไปเที่ยวดูสักหน่อย”

เธอออกปากสั่งลอรีล ในขณะที่มองร้านขายเสื้อผ้าที่มีผู้คนเดินเข้าออกตลอดเวลาไม่ขาดสาย

“ข้ามีเรื่องให้ตรวจสอบดูสักครู่หนึ่ง แยกกันเข้าไปเถอะ แล้วก็อย่าเรียกชื่อข้าให้คนอื่นๆ รู้ล่ะ เข้าใจมั้ย”

“ค่ะ คุณหนู…”

พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นภายในร้านขายเสื้อผ้าที่ถูกตกแต่งอย่างเป็นระเบียบ

หน้าตาเป็นแบบนี้นี่เอง

เคยได้ยินแต่เครย์ลีบันพูดถึง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเห็นด้วยตาของตัวเอง

ร้านขายเสื้อผ้าให้บรรยากาศใกล้เคียงกับ ‘ร้านเสื้อผ้า’ ที่เธอรู้จักมากทีเดียว

ชั้นหนึ่งเป็นเสื้อผ้าผู้หญิง ชั้นสองเป็นเสื้อผ้าผู้ชาย

เธอลงมือตรวจสอบสิ่งที่เธอเคยได้รับแต่ทางรายงานมาโดยตลอดทีละอย่างด้วยตัวเอง

พวกพนักงานร้านขายเสื้อผ้าตามประกบลอรีลที่มองแค่ปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคุณหนูชั้นสูงในทันที แต่ไม่มีใครสนใจเธอที่เป็นแค่เด็กทั้งยังมาคนเดียวเลยสักคน

“สวัสดีค่ะ คุณลูกค้า มาคนเดียวเหรอคะ”

แต่แล้วในตอนที่เธอรู้สึกผิดหวังกับสกิลในการต้อนรับลูกค้าของร้านขายเสื้อผ้าแคลอฮัน

น้ำเสียงเป็นมิตรก็เอ่ยกับเธอ

นางเป็นหญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาสีม่วง ผมสีดำ

“ไม่ได้มาคนเดียวค่ะ กำลังรอพ่ออยู่”

“โอ้ อย่างนั้นนี่เอง งั้นถ้ามีอะไรต้องการก็เรียกได้ตลอดเลยนะคะ”

ผู้หญิงคนนั้นส่งยิ้มให้เธอ ก่อนจะปลีกตัวออกไปเริ่มสนทนาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มกับลูกค้าท่านอื่น

ฟีเรนเทียแสร้งทำเป็นดูเสื้อผ้า ในขณะที่ลอบสังเกตพนักงานที่ทำงานในร้านขายเสื้อผ้ารวมถึงผู้หญิงคนนั้นไปด้วยและในตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนขึ้น