เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

วันนี้ก็มีแขกมาเยือนวังจักรพรรดินีเช่นเคย

แขกที่ว่าก็คือเจ้าตระกูลอังเกนัสผู้เป็นบิดาของนาง

“ว่ายังไงนะคะ”

ราวีนี่หันไปจ้องเจ้าตระกูลเขม็ง

“จูเลียตต้า อาบีโน่ ร้องเพลงในงานเลี้ยงของลอมบาร์เดียอย่างนั้นเหรอคะ”

ผู้หญิงคนนั้นจู่ๆ ก็กลายเป็นดาวรุ่งในฐานะนักร้องโอเปร่า และกลายเป็นคนรักคนใหม่ล่าสุดขององค์จักรพรรดิ ทำให้โทสะของจักรพรรดินีเริ่มเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ

ทว่าความจริงที่จูเลียตต้าคนนั้นไปร้องเพลงแสดงความยินดีในงานเลี้ยงของลอมบาร์เดียซึ่งเป็นศัตรูของนาง ทำให้สุดท้ายโทสะที่สั่งสมมาโดยตลอดก็ระเบิดออกมาในที่สุด

“กรี๊ดดดด!”

จักรพรรดินีกรีดเสียงร้อง เริ่มขว้างปาข้าวของทุกสิ่งที่เห็นในสายตา

ทั้งแจกันดอกไม้ที่ทำจากคริสตัล ถ้วยชา หรือแม้แต่กาน้ำชาที่นางกำนัลเพิ่งยกเข้ามาให้เมื่อครู่เองก็ไม่มีข้อยกเว้น

เสียงแหลมเพล้งดังขึ้นหลายสิบครั้ง จนกระทั่งพื้นทั่วห้องรับรองเละเทะไม่มีชิ้นดี จักรพรรดินีถึงได้สงบลง

“แฮก แฮก…”

เรือนผมที่มัดรวบขึ้นสูงอย่างงดงามหลุดลุ่ยปรกลงมา เส้นผมสั่นไหวไปตามจังหวะเสียงหอบหายใจของจักรพรรดินี

“…นังนั่น คงจะเลือกข้างลอมบาร์เดียแล้วสินะคะ”

ตุบ

จักรพรรดินีนั่งลงบนโซฟาห้องรับรอง นางจิกที่เท้าแขนเก้าอี้แน่นในขณะที่เอ่ยขึ้น

“ท่าทางคงจะเริ่มตั้งแต่เลือกที่จะเป็นโมเดลโปรโมตร้านขายเสื้อผ้าแคลอฮันแล้วละพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม คงจะเป็นเช่นนั้นแหละค่ะ”

จักรพรรดินีกัดขยี้ริมฝีปากแน่น

ไม่ใช่เพราะจักรพรรดินอกใจนาง

อย่างไรตั้งแต่แรกนางกับพระองค์ก็มีความสัมพันธ์กันเช่นนั้นอยู่แล้ว

มีคนรักมากมายหลายคนที่แอบลักลอบพบปะกันโดยปิดบังราวีนี่

แล้วยังไงนะ อย่างไรนางกับพระองค์ก็เป็นแค่คู่สามีภริยาที่แต่งงานกันเพื่อผลประโยชน์ จึงไม่ได้มีความสัมพันธ์รักใคร่อะไรกันมากมายขนาดที่จะต้องโมโหกับเรื่องการนอกใจไปมีคนอื่นอยู่แล้ว

แต่ถ้าหากเรื่องพวกนั้นทำให้ฐานะในสังคมชั้นสูงของนางต้องด่างพร้อย เรื่องราวย่อมแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

พวกผู้หญิงมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตขององค์จักรพรรดิ ที่ผ่านมาไม่มีใครตั้งตัวเป็นศัตรูกับราวีนี่

กลับกันพวกนั้นยังนอบน้อมต่อนาง นางเองยังมีเก็บคนพวกนั้นไว้ข้างกาย เรียกใช้งานคนที่ยอมโอนอ่อนเชื่อฟังตนอยู่บ่อยครั้ง

แต่จูเลียตต้าไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั้น

ผู้หญิงคนนั้นเป็นพวกชอบได้รับความสนใจจากคนอื่น ชอบเป็นจุดศูนย์กลางสายตาของผู้คน

ปัญหาคือ ความสนใจและสายตาพวกนั้น ทั้งหมดจะต้องเป็นของราวีนี่เพียงคนเดียวเท่านั้น

“คงใกล้จะต้องลงมือแล้วละค่ะ”

เจ้าตระกูลอังเกนัสได้แต่ก้มหน้านิ่งเมื่อได้ยินคำพูดเย็นชาของราวีนี่

บางครั้งความโหดเหี้ยมของราวีนี่ก็ทำให้ผู้เป็นบิดาอย่างเขารู้สึกขนลุกเหมือนกัน

“แผนนั้นคงจะดำเนินไปได้อย่างราบรื่นไม่มีข้อผิดพลาดใช่มั้ยคะท่านพ่อ”

“พ่ะย่ะค่ะ องค์จักรพรรดินี”

“ต้องเอามาไว้ในกำมือของพวกเราให้ได้นะคะ หากพลาดโอกาสครั้งนี้ไป ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกครั้งเมื่อไหร่”

นัยน์ตาของราวีนี่ลุกโชนราวกับมีเปลวไฟสีน้ำเงินพัดโหมกระหน่ำอยู่ข้างในนั้น

“…จักรพรรดินีทรงรับสั่งถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เจ้าตระกูลอังเกนัสปิดปากแน่น ถือถ้วยชาของตัวเองซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่ยังเหลืออยู่บนโต๊ะไว้ในมือ

นานแล้วที่ครอบครัวลอมบาร์เดียไม่ได้มานั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้

ที่งานเลี้ยงมื้อเย็นของครอบครัวลอมบาร์เดียโต๊ะยังคงถูกแบ่งเป็นสองโต๊ะ แยกระหว่างพวกเด็กๆ กับผู้ใหญ่เฉกเช่นทุกครั้ง

ลาลาเน่กับเบเลซักมาถึงกันก่อนแล้ว

ฟีเรนเทียยิ้มทักทายลาลาเน่

“สวัสดี ลาลาเน่”

“สวัสดี”

และแน่นอนที่เธอนั่งลงบนที่นั่งโดยไม่หันไปทักทายเบเลซัก

หลังจากนั้นสองพี่น้องอาสทัลลีอูกับเครนีย์ก็มาถึง

“ข้าบอกให้เจ้านั่งทางฝั่งนี้ไง!”

อาสทัลลีอูลากน้องชายตัวน้อยของเขาไปยังที่นั่งข้างกายตัวเองเพราะอย่างนั้นใบหน้าของเครนีย์ที่ถูกลากไปอย่างทุลักทุเลจึงแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว

ดูยังไงก็รู้ว่าคงจะไม่ชอบที่เครนีย์มาสนิทสนมและเข้ากันได้ดีกับเธอ