เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

“แคลอฮัน”

แคลอฮันกำลังรีบเดินเพราะต้องออกไปทำงาน แต่แล้วเขาก็ต้องหมุนตัวหันหลังกลับเมื่อได้ยินเสียงไม่ยินดีที่เอ่ยเรียกตนดังขึ้น

…เบเจอร์

“ข้ายังไม่ได้ยินคำขอโทษจากเจ้าเลยนะ”

เรียกตัวคนที่กำลังรีบจะออกไปทำงานเอาไว้เพื่อสั่งให้ขอโทษเนี่ยนะ

แคลอฮันลอบถอนหายใจอยู่ข้างในใจ ก่อนจะเปิดปากพูด

“ข้าไม่เคยทำเรื่องอะไรให้ต้องขอโทษครับ ท่านพี่”

“จำเรื่องที่เจ้าขับไล่ข้าออกไปจากงานเลี้ยงไม่ได้หรือไง”

“ข้าไม่เคยไล่ท่านพี่ออกจากงานเลี้ยงครับ แค่บอกว่าถ้าไม่ถูกใจงานเลี้ยงวันเกิดของเทียจะกลับไปก็ได้เท่านั้นเอง”

ใบหน้าของเบเจอร์เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำสลับซีดเผือด

มีอยู่ช่วงหนึ่งเขาเคยหวาดกลัวนิสัยเลือดร้อนเป็นไฟแบบนั้นเหมือนกัน แต่แคลอฮันในตอนนี้กลับรู้สึกสมเพชพี่ชายใหญ่ที่มีนิสัยเช่นนั้นด้วยซ้ำไป

เขาได้เรียนรู้แล้วว่า คนที่มีนิสัยไม่คิดหน้าคิดหลัง ดีแต่ส่งเสียงโวยวายเช่นนี้ มีแต่จะทำให้คนอื่นเขาหัวเราะเยาะใส่เปล่าๆ

“เจ้า”

เบเจอร์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หวังจะข่มขู่ให้อีกฝ่ายกลัว แต่แคลอฮันเพียงแค่ยืนอยู่นิ่งๆ ยกมือไขว้หลัง โดยไม่คิดขยับถอยไปข้างหลังหรือก้าวไปข้างหน้า

“คงจะเสียสติไปแล้วเพราะท่านพ่อหนุนหลังสินะ เจ้าคิดว่าท่านพ่อจะแข็งแรงคล่องแคล่วแบบนั้นไปได้ตลอดหรือยังไง”

แคลอฮันแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา

เบเจอร์หูตามืดบอดเพราะมัวแต่หมกมุ่นอยู่แต่กับความโลภอยากได้อำนาจไปแล้วจริงๆ

ต่อให้ปฏิบัติกับเขาที่เป็นน้องชายเหมือนขี้ข้าที่อยู่ต่ำกว่าตัวเอง แต่นี่กลับนัยน์ตามืดบอดจนกล้าพูดจาไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องของรูลลักผู้เป็นบิดาเสียแล้ว

แคลอฮันตั้งใจแน่วแน่แล้ว

มันเป็นสิ่งที่เขาตัดสินใจตั้งแต่ได้รับเหรียญรางวัลยกย่องพร้อมกับเขตแดนเชซายูจากงานเลี้ยงประจำอาณาจักรในครั้งนี้

“ท่านพี่”

แคลอฮันกล่าวเสียงเรียบ ทว่าทุกคำพูดแฝงไปด้วยคำเตือน

“ข้าไม่สนใจตำแหน่งเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียเลยแม้แต่นิดเดียวครับ และก็คิดว่าท่านพี่เองก็น่าจะทราบเรื่องนั้นดีอยู่แล้ว”

เบเจอร์ผงะไปเล็กน้อย ข้างในนัยน์ตาทั้งสองข้างยังคงระแวดระวังไม่หาย

แคลอฮันถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพูดต่อ

“เมื่อถึงเวลาข้าจะออกไปจากคฤหาสน์ แล้วย้ายไปอยู่ที่เชซายูครับ”

“…จริงหรือ”

“ข้าไม่ทราบหรอกนะครับว่าในสายตาของท่านพี่แล้วจะเห็นลอมบาร์เดียเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในโลกหรือเปล่า แต่สำหรับข้า ข้าไม่คิดที่จะปล่อยให้บุตรสาวต้องใช้ชีวิตอยู่ในโคลนตมหรอกนะครับ”

เทียสำคัญมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลกนี้