เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

“เหมือง…หรือคะ”

ไวโอเล็ตถามกลับด้วยความมึนงง

“ค่ะ เหมืองแร่ พวกเราจะซื้อเหมืองในนามของร้านค้าเพลเลสค่ะ ไวโอเล็ต”

“อา…ค่ะ”

ถึงจะตอบกลับมา แต่ใบหน้านั่นไม่ใช่ใบหน้าเข้าใจในประโยคที่เธอเพิ่งพูดออกไป

ก็สมควรอยู่หรอก

“ข้าทราบค่ะ เหมืองมันแพงใช่มั้ยล่ะคะ”

แถมยังมากด้วย

เหมืองเป็นสิ่งที่มีราคาเท่าๆ กับเขตแดนขนาดค่อนข้างใหญ่เขตหนึ่งเลยทีเดียว

อีกทั้งราคาของเหมืองยังแตกต่างกันหลายเท่า ขึ้นอยู่กับว่าเหมืองนั้นเป็นเหมืองที่มีแร่อะไรฝังเอาไว้

“ขออภัยค่ะ ท่านฟีเรนเทีย”

ไวโอเล็ตยกมือข้างหนึ่งขึ้นอย่างระมัดระวัง

“เหมืองที่ว่านั่น คิดที่จะซื้อเหมืองแบบไหน…”

“เหมืองถ่านหินค่ะ”

“อาถ้าระดับนั้นก็น่าจะเป็นไปได้อยู่นะคะ”

ดูเหมือนว่าไวโอเล็ตจะกำลังคิดคำนวณเงินทุนสำหรับบริหารกิจการของร้านค้าเพลเลสในหนึ่งปีอยู่ละมั้ง

“จะไม่ใช้เงินทุนของร้านค้าเพลเลสหรอกค่ะ ไวโอเล็ต”

“แต่ถึงจะเป็นเหมืองถ่านหินที่เทียบแล้วถือว่าราคาถูกกว่า ยังไงราคาก็เกินหนึ่งพันเหรียญทองอยู่ดีนะคะ”

แรงงานทั่วไปที่ไม่มีความรู้เฉพาะด้าน ปกติแล้วหนึ่งเดือนจะได้รับเงินเดือนประมาณสามเหรียญเงิน และต้องเก็บให้ได้ครบสี่สิบเหรียญเงิน ถึงจะมีค่าแลกเป็นหนึ่งเหรียญทองได้

ถึงสถานการณ์ทั่วไปจะเป็นเช่นนั้น แต่ในฐานะบุตรหลานตระกูลลอมบาร์เดียเธอแค่หายใจทิ้งไปวันๆ ก็ได้รับเงินแปดเหรียญทองแล้ว

ถ้าบรรลุนิติภาวะก็จะได้เพิ่มขึ้นเป็นยี่สิบเหรียญทอง

แน่นอนว่าเงินที่จำเป็นในการใช้ชีวิตประจำวันทั่วไปยังได้แยกเพิ่มต่างหากอีก

นับตั้งแต่วันที่เธอเกิด เงินจำนวนนี้จะถูกเก็บรวบรวมไว้ในบัญชีของเธอที่ธนาคารลอมบาร์เดีย

หลังจากที่ท่านพ่อเริ่มทำกิจการเสื้อผ้าสำเร็จรูป และหลังจากที่ทำให้เครย์ลีบันกลายมาเป็นคนของเธอ

ที่ผ่านมาเธอได้เอาเงินทั้งหมดนั่นมอบให้เครย์ลีบัน เพื่อนำไปลงทุนในร้านขายเสื้อผ้าแคลอฮัน

ซึ่งผลลัพธ์ที่ได้แน่นอนว่ามันประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก

“เครย์ลีบัน ตอนนี้พอจะคล่องตัวมั้ยคะ”

ฟีเรนเทียหันไปมองเครย์ลีบันที่กำลังดื่มด่ำกับกลิ่นหอมกรุ่นของชา ในขณะที่ถาม

“อืม ถ้าราคาของเหมืองไม่เกินกว่าสามพันเหรียญทองก็ไม่มีปัญหาครับ แต่ถ้าหากเกินกว่านั้นคงจะต้องหาเงินทุนเพิ่ม อาจจะใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนได้ครับ ยังไงก็ต้องหาเพิ่มเป็นเงินสดด้วยน่ะครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหาค่ะ”

ระหว่างที่เธอสนทนากับเครย์ลีบันโดยไม่คิดอะไรมาก ไวโอเล็ตที่ได้ยินบทสนทนาของพวกเราทำหน้าราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง

“สามพันเหรียญทอง…”

มันเป็นเงินจำนวนมากที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ทำให้นางได้แต่พึมพำเสียงแผ่ว

คงจะต้องใช้เวลาอีกสักพักถึงจะปรับตัวได้แหละนะ

“ยังไงถ้าต่อไปอยากจะทำธุรกิจโดยไม่ติดขัดเกินไป ก็คงต้องใช้โอกาสนี้หาเงินทุนเพิ่มให้ได้เยอะๆ แล้วละค่ะ”

ด้วยการลงทุนในครั้งนี้เพียงแค่เรื่องเดียว ก็จะทำให้ร้านค้าเพลเลสกลายมาเป็นกลุ่มการค้าอันดับต้นๆ ของอาณาจักรเลยทีเดียว

ฟีเรนเทียสามารถยืนยันได้

เครย์ลีบันเอ่ยถามเธอที่กำลังหัวเราะอย่างมีเลศนัย

“มีเหมืองที่เล็งเอาไว้แล้วสินะครับ”

ว่าแล้วเชียว เครย์ลีบันอ่านใจเธอออกได้อย่างทะลุปรุโปร่งจริงๆ

“รู้สึกว่าเขตแดน ‘ลีลาร์’ ทางตอนเหนือจะมีการประมูลสัมปทานเหมืองแร่ถ่านหินนะคะ ขนาดของตัวเหมืองเองก็ถือว่าค่อนข้างใหญ่ แต่คาดการณ์ว่าปริมาณถ่านหินที่ขุดได้คงจะมีไม่มากเท่าไหร่ เหมืองนั้นของตระกูลเลงคันต้าน่ะค่ะ”

เรื่องเหมืองถ่านหินลีลาร์ ในชีวิตก่อนกลายเป็นประเด็นที่ฮือฮากันให้ทั่วอาณาจักรพักใหญ่เลยทีเดียว

ตระกูลเลงคันต้าเจ้าของเขตแดนลีลาร์ไม่อาจทำการเพาะปลูกได้ดี เนื่องจากฤดูแล้งที่กินเวลายาวนานติดต่อกันมาหลายปี

แต่เพราะต้องจ่ายภาษีที่ทางราชวงศ์กำหนดทุกปี พวกเขาจึงได้ทำการยืมเงินจำนวนมากจากตระกูลอื่นๆ ที่อยู่ในละแวกนั้นและเพื่อจ่ายหนี้ที่เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จึงต้องนำเอาหนึ่งในเหมืองแร่ที่มีอยู่ในครอบครองออกมาทำการประมูลขาย