เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 2

ณ พื้นที่เล็กๆ ในมุมหนึ่งของกระทรวงเศรษฐกิจประจำเมืองหลวง

มันเป็นห้องที่มีสิ่งของเพียงแค่เวทียกระดับที่ถูกจัดเตรียมไว้อยู่ด้านหน้า กับเก้าอี้ที่ถูกจัดวางเรียงเป็นแถวประมาณสิบตัวเท่านั้น

วันนี้ที่นี่เองก็ได้ทำการเปิดประมูลสาธารณะเหมือนเฉกเช่นทุกวัน

มันคือ ‘การประมูลสาธารณะ’ ที่ชนชั้นสูงหรือพ่อค้าที่มีเงินมากเสียหน่อยมักจะใช้สถานที่แห่งนี้เพื่อทำการประมูลขายทรัพย์สินของตนเองอย่างปลอดภัย

หากแบ่งค่าธรรมเนียมจำนวนเล็กน้อยออกมาจากราคาของที่ประมูลขายออกไปได้ละก็ ขั้นตอนทุกอย่างตั้งแต่เริ่มจนจบจะถูกควบคุมดูแลภายใต้การบริหารจัดการของราชวงศ์ ดังนั้นจึงไม่มีการลอบกัดหรือนินทากันลับหลังอย่างแน่นอน วิธีการดังกล่าวจึงกลายเป็นวิธีที่ผู้คนต่างก็พึงพอใจที่จะใช้บริการกันเป็นอย่างยิ่ง

เจ้าหน้าที่ราชการของกระทรวงหยิบเอกสารสำหรับการประมูลที่เขาต้องเป็นคนดำเนินการในวันนี้ขึ้นมาอ่านด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย

ชนชั้นสูงรายหนึ่งจากทางเหนือต้องการขายเหมืองแร่ที่ไม่ได้ใช้งานทิ้งเพราะติดหนี้สินนี่เอง

ช่างเกิดมาโชคดีกันจริงๆ

เพราะมีทรัพย์สินในครอบครองมากมาย หากเงินไม่พอใช้ ก็แค่ขายมันทิ้งไปทีละอย่างแบบนี้ก็เรียบร้อยแล้ว

มันเป็นเรื่องธรรมดาน่าเบื่อที่เขาต้องเจออยู่ทุกวัน

โดยเฉพาะการประมูลในวันนี้ พวกนั้นเลือกที่จะใช้วิธีการเขียนราคาที่ต้องการประมูลใส่ซอง จึงไม่มีอะไรให้ต้องเตรียมการเพิ่มเติมกันอีก

“ต้องไม่ให้การประมูลถูกยกเลิก…”

เขาจัดการประมูลสาธารณะแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว และเคยมีอยู่หลายกรณีที่บางครั้งผู้เข้าร่วมการประมูลไม่โผล่หัวมา การประมูลจึงถูกยกเลิกไป

แถมนี่ยังเป็นเหมืองแร่ที่ถูกปล่อยทิ้งร้างเอาไว้นานอีก

สินค้าสำหรับการประมูลไม่น่าพอใจเท่าไหร่แบบนี้ ยิ่งน่ากังวลเข้าไปใหญ่ และถ้าหากการประมูลล้มเหลว ก็ต้องเปิดการประมูลกันใหม่อีกรอบ เท่ากับว่างานที่เขาต้องทำจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น

แกรก

ในตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงใครบางคนเปิดประตูออก เป็นการปลุกเขาให้ตื่นจากความกังวล

“นั่งทางด้านนี้เลย…”

เจ้าหน้าที่การประมูลกล่าวนำทางตามความเคยชิน แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงักคำพูด

“อะ…อังเกนัส…”

“ใช่แล้ว ข้ามาจากกลุ่มการค้าดิวรัก”

คนคนนี้คือ โครอีธาน อังเกนัส หัวหน้ากลุ่มการค้าอังเกนัส

หลังจากกิจการผ้าฝ้ายโคโรอีเป็นที่นิยมไปทั่วอาณาจักร เขาคนนี้ก็มีชื่อเสียงโด่งดังมากขึ้นอย่างรวดเร็ว เรียกได้ว่าคนในเมืองหลวงไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขา

รัศมีคนรวยแผ่ไปทั่วเลยทีเดียว

ผิวราวกับมีแสงระยิบระยับเปล่งประกายออกมา เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็แตกต่างกับคนทั่วไปตั้งแต่สีของเนื้อผ้า

“ชะ…เชิญนั่งทางด้านนี้เลยครับ”

“ขอบใจ”

ถึงแม้จะนำทางให้ไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ด้านหน้าสุดอย่างรวดเร็ว แต่เจ้าหน้าที่ประมูลก็ยังคงงุนงงไม่หาย

หลังจากนั้นก็มีตัวแทนจากร้านค้าเล็กใหญ่หลายคนเดินทางมาถึงแต่ปฏิกิริยาของผู้เข้าร่วมการประมูลทั้งหลายต่างก็เหมือนกับเจ้าหน้าที่

“อังเกนัสทำไมมาอยู่ที่นี่”

คนพวกนั้นไม่อาจเข้าไปใกล้เกินไปได้ จึงได้แต่กระซิบกระซาบกันอยู่ไกลๆ

เนื้อหาของบทสนทนาคือ ดูจากที่แม้แต่อังเกนัสก็มาเข้าร่วมด้วย แสดงว่าบางทีปริมาณถ่านหินที่เหลืออยู่ในเหมืองลีลาร์อาจจะมีปริมาณมากกว่าที่พวกเขาคาดคิดเอาไว้หรือเปล่า

หัวหน้ากลุ่มการค้าดิวรักเพียงแค่นั่งกอดอก ยกยิ้มด้วยความพอใจราวกับสนุกกับปฏิกิริยาของคนพวกนั้น เขาหลับตานิ่งไม่พูดอะไร