เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3

มันไม่ใช่นัยน์ตาดุดันหรือเย็นชาแต่อย่างใด แต่มันเป็นสายตาที่ทำให้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ในชีวิตก่อนเธอไม่เคยได้พบหน้าหญิงชรานางนี้ และยิ่งเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงทั้งยังกุมอำนาจมาได้เป็นระยะเวลานาน ก็ยิ่งชอบคนกล้าและเชื่อมั่นในตัวเอง แต่จะต้องไม่เย่อหยิ่งจองหองเด็ดขาด

เธอสบตากับหัวหน้านางกำนัลพอนต้า อิมพีกร้าตรงๆ ไม่คิดหลบสายตา

จึงทันได้เห็นความสนใจปรากฏขึ้นในตาคู่นั้นของนาง

“ข้าอาจจะเป็นแค่คนชราไม่สำคัญผู้หนึ่ง แต่ข้าจะมาสอนคุณหนูน้อยทุกท่าน เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับงานเปิดตัวในครั้งนี้ ขอฝากตัวด้วยนะคะ”

คำพูดจาฟังดูสุภาพและนอบน้อมเป็นอย่างมาก แต่แววตาของพอนต้ากลับไม่สื่อเช่นนั้นเลยแม้แต่น้อย

เธอรู้สึกได้ว่า เพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ นี่ นางก็กวาดสายตามองสำรวจผู้เข้าร่วมงานเปิดตัวเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เพื่อการเปิดตัวอย่างประสบความสำเร็จของคุณหนูทุกท่าน โปรดจำใส่ใจเอาไว้ด้วยว่า นับแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ทุกท่านจะต้องปฏิบัติตนตามธรรมเนียมมารยาทแบบราชวงศ์ เหมือนอย่างที่ต้องทำในวันงานเปิดตัวค่ะ”

ในตอนนั้นเอง เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในวงล้อมกับเด็กคนอื่นๆ ริมหน้าต่าง ก็เดินก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว

ผมบลอนด์เงางามดูมีน้ำหนัก นัยน์ตาสีน้ำตาล นางเป็นเด็กผู้หญิงวัยประมาณสิบกลางๆ

“ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับท่านพอนต้ามามากทีเดียวค่ะ”

น้ำเสียงสงบนิ่ง แต่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง

เป็นประเภทคุ้นเคยกับการได้รับความสนใจจากผู้คนอย่างเห็นได้ชัด

“เมฟ คาโพเรียค่ะ”

คุณหนูคาโพเรียกล่าวแนะนำตัว นางย่อเข่าลงเล็กน้อย ทักทายอย่างงดงาม

มันคือการทักทายอย่างชนชั้นสูงที่ไร้ที่ติ

“หืม”

ชั่วขณะ หัวหน้านางกำนัลอิมพีกร้าแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย หน้าผากเองก็ยับย่นลง

“ทะ ท่านพอนต้า?”

นางทำอะไรผิดไปหรือ

คุณหนูคาโพเรียตื่นตระหนก นางเอ่ยเรียกหัวหน้านางกำนัลอิมพีกร้า แต่กลับไม่ได้รับคำตอบใดๆ

ท่าทางอีกฝ่ายไม่คิดจะบอกคำตอบง่ายๆ เลยว่านางทำอะไรผิดไป

เพียงแค่มองเหล่าคุณหนูที่ยืนรวมกลุ่มกันเงียบๆ

แทนความหมายว่า จะให้โอกาสแก้ตัวใหม่อีกครั้ง

แต่ในเมื่อคุณหนูคาโพเรียผู้รับบทบาทเป็นเหมือนหัวหน้ากลุ่มถูกเมินเฉยจนต้องอับอายเช่นนั้นแล้ว ย่อมไม่มีใครกล้าก้าวเท้าออกมาเป็นเรื่องธรรมดา

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังลังเลอยู่แบบนั้น สายตาของหัวหน้านางกำนัลอิมพีกร้าก็หันมามองเธอ

ท่าทางไม่ได้คาดหวังอะไรมากมายนัก

เพราะบางทีนางคงคิดว่าเธอเองก็จะยืนอยู่เฉยๆ เหมือนอย่างคุณหนูท่านอื่นสินะ

เธอยกมือข้างขวาขึ้นวางลงบนตำแหน่งหัวใจ ใช้มือข้างซ้ายจับชายชุดเดรส ก้าวขาขวาไปข้างหลัง ย่อกายลงเล็กน้อย

ไม่ลืมที่จะโค้งศีรษะลงเล็กน้อยอย่างสง่างาม

มันคือการทักทายตามธรรมเนียมของราชวงศ์ที่เธอได้เรียนรู้สมัยที่ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงมื้อเย็นของจักรพรรดินีหลายปีก่อน

เมื่อครู่นี้หัวหน้านางกำนัลอิมพีกร้าก็บอกไว้แล้ว

“โปรดจำใส่ใจเอาไว้ด้วยว่า นับแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ทุกท่านจะต้องปฏิบัติตนตามธรรมเนียมมารยาทแบบราชวงศ์ เหมือนอย่างที่ต้องทำในวันงานเปิดตัว”

“โอ้ว…”

ราวกับในที่สุดก็ได้ค้นพบสิ่งที่ตัวเองต้องการ หัวหน้านางกำนัลอิมพีกร้ายกยิ้มมุมปาก

“คุณหนูท่านนี้มีนามว่าอะไรคะ”

“ฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดียค่ะ ท่านหัวหน้านางกำนัลอิมพีกร้า”