เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3

ณ ร้านขายเสื้อผ้าแคลอฮันสาขาใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ในตลาดเฮลสล็อตประจำเมืองหลวง

วันนี้ร้านปิดบริการชั่วคราวเป็นพิเศษ แคลอฮันที่นั่งอยู่ในร้านตามลำพัง เขาได้แต่ถอนหายใจด้วยความตื่นเต้น

“ฮู่ว…เทียจะชอบมั้ยนะ”

สายตาของแคลอฮันมองจ้องไปยังชุดเดรสที่แขวนไว้มุมหนึ่ง

มันคือชุดเดรสสีเขียวทำจากผ้าไหมชั้นยอด ที่เขาขอร้องให้ท่านหญิงเซอเชาว์ช่วยจัดหาผ้ามาให้

หลังจากที่เทียตัดสินใจร่วมงานเปิดตัว แคลอฮันก็ใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนออกแบบและตัดเย็บมันขึ้นมา

ชุดเดรสที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลก เพื่อบุตรสาวของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

เดิมทีเขาตั้งใจว่าจะปรึกษากับเทีย หรือไม่ก็ผู้เชี่ยวชาญสักคน แล้วค่อยตัดเย็บมันขึ้นมาแต่ในฐานะบิดาเขาก็อยากจะมอบของขวัญเป็นการเซอร์ไพร้ส์บุตรสาวที่มักจะทำทุกอย่างได้ดีอยู่เสมอ จึงตัดสินใจที่จะลงมือตัดเย็บมันด้วยตัวเอง

“น่าจะถามก่อน…”

และมาถึงตอนนี้แคลอฮันก็ได้แต่กล่าวโทษตัวเองในอดีต

เพราะเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่า ‘ถ้าเทียไม่ถูกใจจะทำยังไงดีล่ะ’ เขาก็รู้สึกกลัว

แคลอฮันเอาแต่ยกมือลูบใบหน้าด้วยความกังวลจู่ๆ เขาก็นึกถึงชาห์น ภริยาที่เขาแสนจะคิดถึงขึ้นมา

‘เทียในชุดเดรสสีเขียว…จะต้องงดงามมากแน่ๆ’

หลังจากคลอดบุตร ชาห์นก็เริ่มอ่อนแอลงทุกวัน นั่นคือคำพูดที่นางเอ่ยขึ้นยามกอดเทียที่เพิ่งจะอายุได้แค่หนึ่งร้อยวันเอาไว้ในอ้อมกอด

ชาห์นเป็นหญิงสาวที่ลึกลับเป็นอย่างมาก

วันที่พบกันครั้งแรก ผู้หญิงคนนี้มองหน้าเขาตรงๆ แล้วเดินเข้ามาหา

ราวกับคนที่รู้อยู่แล้วว่าในวันนั้น ณ ที่แห่งนั้น โชคชะตาของพวกเขาสองคนจะเริ่มต้นขึ้น บางครั้งชาห์นก็มักจะพูดอะไรบางอย่างที่ไม่สมเหตุผลเสียเท่าไหร่ คล้ายกับคนที่สามารถมองเห็นอนาคตได้

‘เดรสสีเขียว’ เองก็เป็นหนึ่งในคำพูดพวกนั้น

คำพูดที่เขาใช้ชีวิตโดยลืมเลือนมันไปแล้วประโยคนั้น มันตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลในที่สุดแคลอฮันถึงได้เลือกสีเขียวเข้มมาเย็บเป็นชุดเดรสสำหรับงานเปิดตัวของเทีย

และใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนออกแบบดีไซน์ขึ้นมาราวกับตกอยู่ในมนตร์สะกด

ราวกับมันเป็นสิ่งที่อยู่ในหัวสมองของเขามาตั้งแต่เนิ่นนานมาแล้ว มือของเขาขยับโดยไม่หยุดพัก เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น ดีไซน์ชุดเดรสก็เสร็จสมบูรณ์

และจนถึงวันนี้ ที่ผ่านมาแคลอฮันยุ่งอยู่กับการตัดเย็บชุดเดรสทุกวันโดยไม่มีเวลาได้หยุดพัก

ในหัวสมองของแคลอฮัน ชุดเดรสชุดนี้สมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับเทีย

ชายขอบผ้า แขนเสื้อ และบริเวณคอเสื้อ เขาให้ช่างฝีมือช่วยจัดการให้ มันถูกปักเย็บเป็นลายดอกไม้อันแสนประณีตด้วยไหมทองคำ

บริเวณหน้าอกและไหล่เองก็ถูกประดับด้วยไข่มุกเม็ดขาวเนียนดูน่ารักน่าชมทั่วจีบผ้าฟูฟ่อง

มันคือของขวัญจากแคลอฮัน เพื่อเทีย เพื่อบุตรสาวที่ล้ำค่าที่สุดในโลกใบนี้

“แต่ถ้าเทียไม่ถูกใจล่ะ…”

มันก็ไม่มีความหมายอะไรเลยน่ะสิ!

ในตอนนั้นเองก็พลันได้ยินเสียงรถม้าดังขึ้นจากด้านนอก ก่อนที่เทียกับลอรีลจะเดินเข้ามาข้างใน

“พ่อ!”

ใบหน้าของแคลอฮันที่เกือบจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ เมื่อได้เห็นบุตรสาวตัวน้อยวิ่งเข้ามาหาด้วยแรงทั้งหมดที่มี ก็พลันเบิกบานขึ้นจนแทบไม่อยากเชื่อว่าเกือบร้องไห้ไปตั้งแต่เมื่อใด

“เทีย!”

พอได้ดึงตัวเทียที่วิ่งกระโจนเข้ามาหาเขาเข้ามาสวมกอดไว้แน่น แคลอฮันก็รู้สึกเหมือนหัวใจได้รับพลังเติมเต็มจนล้น

นับตั้งแต่วันที่มือเล็กๆ ข้างนั้นจับปลายนิ้วของเขาเอาไว้แน่น สำหรับแคลอฮันแล้ว เทียเป็นเสมือนโลกทั้งใบ

เพื่อเด็กคนนี้ ต่อให้ต้องยอมสละชีวิตแทนเป็นร้อยเป็นพันครั้ง เขาก็ไม่เสียดายเลยสักนิด

ทุกครั้งที่อุ้มเทียเอาไว้ในอ้อมกอด แคลอฮันคิดเช่นนั้นเสมอ

“ว้าว นี่เดรสของข้าเหรอคะ”