เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3

งานเลี้ยงเปิดตัวประจำราชวงศ์เริ่มต้นขึ้น

มันเป็นงานเลี้ยงเปิดตัวที่ได้รับความสนใจมากมายทุกปี แต่โถงงานเลี้ยงในปีนี้กลับแน่นขนัดเป็นพิเศษ

“เห็นว่างานเปิดตัวปีนี้เป็นงานสุดท้ายที่หัวหน้านางกำนัลอิมพีกร้าเป็นผู้จัดใช่มั้ยคะ”

“ข้าถึงได้รีบเดินทางมายังเมืองหลวง เพราะอยากเข้าร่วมงานให้ได้ยังไงล่ะคะ”

ในชีวิตอันแสนน่าเบื่อของเหล่าชนชั้นสูง งานพิเศษแบบนี้เป็นเหมือนดั่งสายฝนท่ามกลางฤดูแล้ง

เพราะอย่างนั้นบรรดาคนที่รวมกลุ่มกันสามสี่คนเข้ามาในงานเลี้ยงถึงได้ตื่นเต้นสุดๆ

และหลังจากที่เข้ามาในงาน พวกนางก็มีสีหน้าเหมือนกันหมด

“โอ้ พระเจ้า!”

“เพิ่งเคยเห็นงานเปิดตัวที่ยิ่งใหญ่อลังการเช่นนี้เป็นครั้งแรกเลยนะคะ…! ”

ทันทีที่ย่างกรายเข้ามาในโถงงานเลี้ยง ผู้คนทั้งหลายต่างก็หยุดฝีเท้าและหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ เพราะอย่างนั้นจึงทำให้การเข้างานติดขัดอยู่บ้าง แต่ไม่มีใครบ่นอะไรออกมาทั้งสิ้น

“ดูดอกไม้งดงามด้านนั้นสิ…”

ใครบางคนอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงอุทานออกมาด้วยความชื่นชม

“โฮะโฮะ จริงๆ เลยนะ…”

มีกระทั่งคนที่หัวเราะเสียงแห้งให้กับทัศนียภาพที่เพิ่งเคยได้เห็นเป็นครั้งแรกในชีวิต

เดิมทีงานเลี้ยงเปิดตัวของทางราชวังออกจะเรียบง่าย แต่ก็เป็นงานที่มีระดับเพื่อแสดงให้เห็นถึงเกียรติแห่งราชวงศ์

แต่ปกติมันก็ไม่ได้หรูหราระดับนี้

“เหมือนมาอาณาจักรภูตน้อย ไม่ใช่โถงงานเลี้ยงเลยนะคะเนี่ย”

คำพูดนั้นทำให้บรรดาชนชั้นสูงรอบๆ ต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย ทั้งๆ ที่ยังอ้าปากค้างโดยไม่รู้ตัว

ภายในโถงจัดงานเลี้ยงที่จุคนได้หลายร้อยคนจัดแต่งด้วยดอกไม้หลากสีสันกลิ่นหอมของดอกไม้อบอวลไปทั่ว

ตั้งแต่โคมไฟระย้าขนาดเล็กที่แขวนอยู่เหนือเพดานเป็นระยะทั่วงาน และยังมีช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ที่ประดับตกแต่งอยู่รอบๆ ดูแล้วไม่ต่างจากภาพในห้วงฝันเลยสักนิด

เหนือประตูบานโค้งเชื่อมต่อไปยังระเบียงด้านนอกก็มีดอกไม้สีขาวดอกเล็กจิ๋วห้อยลงมาเหมือนเถาวัลย์ ระหน้าผากของผู้คนที่เดินเข้าออกผ่านไปผ่านมา

ประตูที่อีกครู่หลังจากนี้เหล่าคุณหนูจะใช้ในการเดินเข้างาน และผนังกำแพงฝั่งนั้นถูกสร้างขึ้นเป็นกำแพงดอกไม้จากดอกกุหลาบสีชมพูและสีเหลืองอ่อน

สิ่งที่จับตาผู้คนที่มาร่วมงานได้มากที่สุดเหนือสิ่งใดก็คือ ลำธารขนาดย่อมล้อมรอบโถงงานเลี้ยงและเชื่อมต่อไปยังเวทีนั่นเอง

สายน้ำใสสะอาดไหลผ่านไปตามหินอ่อนสีขาวที่ถูกวางเป็นชั้นน้ำตกติดริมกำแพง เพื่อไม่ให้ขัดขวางเส้นทางการเดิน มันส่งเสียงซ่าๆ เป็นระยะ ไหลเวียนไปเรื่อยตามร่องหินอ่อน

“นี่มันช่าง…”

“ข้ากำลังฝันอยู่หรือเปล่าเนี่ย”

ผู้คนที่เดินเข้าไปใกล้ราวกับต้องมนตร์สะกด บ้างก็ยื่นมือออกไปลูบไล้ช่อดอกไม้ช่อเล็กที่ชูตระหง่านอยู่ท่ามกลางสายน้ำ บ้างก็ย่อเข่าลงข้างหนึ่ง นั่งลงใช้ปลายนิ้ววักน้ำเย็นฉ่ำขึ้นมา

“ดูเหมือนงานเลี้ยงเปิดตัววันนี้จะคงอยู่ในความทรงจำของผู้คนไปอีกนานเลยนะคะ ช่างงดงามจริงๆ !”

“ได้ยินข่าวลือมาละ…เห็นว่าเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียทุ่มเงินจำนวนมหาศาลเพื่องานเปิดตัววันนี้เชียวนะคะ”

“อา วันนี้บุตรสาวของท่านชายแคลอฮัน ลอมบาร์เดียจะเปิดตัวสินะคะ! ”

ในตอนนั้นเองทุกคนถึงได้พยักหน้า เมื่อเข้าใจว่าเพราะเหตุใดงานถึงได้ยิ่งใหญ่อลังการขนาดนี้ พวกนางหันไปมองรอบๆ โถงงานเลี้ยงอีกครั้ง

เงินของตระกูลลอมบาร์เดียและงานเลี้ยงครั้งสุดท้ายที่หัวหน้านางกำนัลอิมพีกร้าทุ่มเทแรงกายและใจ งัดเคล็ดลับทุกอย่างที่มีเพื่องานนี้