เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3

เฟเรสสวมชุดทางการสีดำเรียบๆ บนหน้าอกติดเข็มกลัดเพชรเม็ดโตที่เธอมอบให้เขาเป็นของขวัญก่อนหน้านี้ วันนี้เขาดูเปล่งประกายมากกว่าที่เคย

ไม่เพียงเป็นอัจฉริยะมากความสามารถที่ดึงออร่าออกมาใช้ได้ตอนอายุเพียงแค่ 12 ปีเท่านั้น เขายังเป็นเจ้าชายลำดับที่สองผู้หล่อเหลาถึงเพียงนี้

ได้ยินว่าความนิยมของเฟเรสในหมู่ชนชั้นสูงกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อีกด้วย

“เฟเรส วันนี้เจ้าหล่อ…”

“สวย”

“…หืม?”

“สวย”

เฟเรสยิ้มไปถึงนัยน์ตา แพขนตายาวขยับเล็กน้อย

“อ๊ะ? ระ เหรอ วันนี้เจ้าเองก็สวยเหมือนกันนะ”

เธอตอบกลับไปด้วยความสับสน

“ขอบใจ”

แต่เฟเรสกลับตอบขอบคุณอย่างเรียบง่าย

เธอเลยถามเขาด้วยความสงสัย

“ไม่โกรธเหรอ”

“โกรธ? โกรธเจ้าน่ะเหรอ”

เฟเรสเบิกตากว้างเล็กน้อย ราวกับได้ยินเรื่องที่ประหลาดที่สุดในโลก

“ไม่สิ…ก็แบบปกติพวกผู้ชายถ้าได้ยินคนชมว่า ‘สวย’ ไม่มีใครเขาพอใจกันแบบนั้นหรอกไม่ใช่หรือไง”

โดยเฉพาะพวกเด็กๆ

แต่เฟเรสกลับยิ้มจางเล็กน้อย ก่อนจะตอบเธอ

“ก็เทียชอบของสวยๆ งามๆ ไม่ใช่เหรอ”

“ก็…ใช่”

แต่แล้วในตอนที่เธอกำลังครุ่นคิดความหมายคำพูดของเฟเรส

“เจ้าชายลำดับที่สอง คุณหนูลอมบาร์เดีย”

หัวหน้านางกำนัลอิมพีกร้าก็เดินเข้ามาหาพวกเรา

“ได้เวลาเข้างานแล้วเพคะ”

“นะ ในที่สุด…”

หัวใจที่สงบลงบ้างเมื่อได้สนทนากับเฟเรส จู่ๆ ก็เริ่มเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรงอีกครั้ง

“ฮู่ว…”

ทั้งๆ ที่รู้ดีว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย แต่เธอก็ยังลองสูดลมหายใจเข้าลึก

“เข้าไปกันเถอะค่ะ”

หัวหน้านางกำนัลอิมพีกร้าดันไหล่ของเธอกับเฟเรสอย่างอ่อนโยนพลางพูดขึ้น

ขณะเดียวกัน ประตูที่เคยปิดแน่นอยู่ตรงหน้าก็เริ่มเปิดออกอย่างช้าๆ

ได้ยินเสียงของผู้ดูแลกล่าวแนะนำตัวเธอจากข้างในโถงจัดงานดังออกมา

“คุณหนูฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดีย! บุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านชายแคลอฮัน ลอมบาร์เดีย…”

งานเปิดตัวครั้งแรกในชีวิตของเธอได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

* * *

หลังจากแนะนำตัวและกล่าวทักทายผู้คนเสร็จลงอย่างราบรื่น เธอจับมือกับเฟเรสต่อหน้าทุกคน พวกเรายืนหันหน้าเข้าหากันเพื่อร่วมเต้นรำเปิดฟลอร์เป็นคู่แรก

ร่างกายรู้สึกได้ถึงสายตาของผู้คนที่มองมา

เธอพยายามคลายความตื่นเต้น กระซิบเสียงแผ่วข้างหูเฟเรส

“คนมาเยอะกว่าที่คิดนะเนี่ย”

“นั่นสิ”

“เฟเรส เจ้าไม่ตื่นเต้นบ้างเหรอ”

คำพูดของเธอทำให้เฟเรสหลุบสายตามองมือของเขาที่จับมือเธอไว้ ก่อนจะตอบ