เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3
“แขก…หมายถึง”
คาอิลรัสที่ยืนฟังบทสนทนาของทั้งสองคนก็เอียงคอด้วยความงุนงงเช่นกัน แต่แล้วในตอนนั้นเอง
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับอัศวินประจำวังโฟอิรัคที่แจ้งขึ้นมาว่ามีแขกมาเยือนวังแห่งนี้
คราวนี้ไม่ใช่นางกำนัล แต่เป็นคุณหญิงจากตระกูลชั้นสูงนางหนึ่ง
เฟเรสมองคุณหญิงนางนั้นที่เดินเชิดหน้าหยิ่งยโสเข้ามาหาเขาพลางครุ่นคิด
“เสียมารยาทอะไรแบบนี้กันคะ! ”
ท่าทางของคุณหญิงท่านนี้ที่ไม่แม้แต่จะถวายบังคมทักทายอย่างถูกต้อง ทำให้แคทเธอรีนตำหนิเสียงดัง
คุณหญิงท่านนี้ถึงได้ค่อยพ่นลมหายใจเสียงดังหึทางจมูกด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยังยอมย่อเข่าถวายบังคมอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ถวายบังคมเพคะ เจ้าชายลำดับที่สอง”
เฟเรสพยักหน้ารับการคำนับโดยไม่ตอบอะไร
ท่าทางดูแคลนอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาของคุณหญิงท่านนี้ถึงได้สั่นกระตุก
“นำสารจากองค์จักรพรรดินีมาให้เพคะ พระองค์มีรับสั่งให้เข้าเฝ้าที่วังจักรพรรดินีตอนนี้เลย ไปพร้อมกันกับหม่อมฉันเพคะ”
ทำตัวราวกับตัวเองเป็นจักรพรรดินีเสียเองท่วงท่าดูเย่อหยิ่งไม่มีใครเทียม
เฟเรสใช้ผ้าเช็ดปากอย่างผ่อนคลาย ก่อนจะพูดขึ้น
“ตอนนี้คงไปไม่ได้หรอก”
“…เพคะ”
คุณหญิงถามกลับ นางไม่อาจเก็บซ่อนสีหน้าตื่นตระหนกไว้ได้
“จักรพรรดินีสั่งให้เชิญตัวไปเดี๋ยวนี้…”
“พอดีข้าไม่สบายนิดหน่อย”
เฟเรสหลุบตาลงซุกซ่อนแววตาไว้ใต้แพขนตายาว
“แจ้งไปว่า ข้าป่วยจึงไม่อาจไปพบได้”
“ป่วยตรงไหนกัน…”
“ป่วย”
เฟเรสพูดแทรกตัดท้ายประโยคของคุณหญิงนางนี้
“ข้าป่วย จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีก”
“เรื่องนั้น…”
คุณหญิงพูดอะไรไม่ออก
ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ ในเมื่อเจ้าชายของอาณาจักรปฏิเสธคำเชิญโดยบอกว่าป่วย นั่นย่อมหมายความว่านางไม่อาจใช้กำลังบีบบังคับอีกฝ่ายได้
“คาอิลรัส ส่งแขกด้วย”
เฟเรสเบือนหน้าหนีคุณหญิง เขาหันกลับแล้วลงมือรับประทานอาหารต่อทันที
หลังจากที่คาอิลรัสพาตัวคุณหญิงคนนั้นออกไป แคทเธอรีนก็เดินเข้ามาตรวจเช็กสีหน้าของเฟเรสเงียบๆ
นางอยากจะดูให้แน่ใจเผื่อว่าเฟเรสอาจจะป่วยจริงๆ ก็ได้
แต่เฟเรสกลับพูดกับนาง
“นั่นคงไม่ใช่แขกคนสุดท้ายของวันนี้ ยังไงก็ให้คนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูเสียหน่อย น่าจะสะดวกกว่านะ”
และคำพูดประโยคนั้นก็ถูกต้องจริงๆ
ผ่านไปได้แค่หนึ่งชั่วโมง จักรพรรดินีก็ส่งคนมาใหม่
ตอนแรกก็ส่งตัวคุณหญิงคนสนิทมา หลังจากนั้นก็ส่งเจ้าหน้าที่ราชการจากตระกูลอังเกนัสมาอีก
แต่ทุกครั้งที่เป็นเช่นนั้น เฟเรสก็พูดเหมือนเดิม แล้วส่งตัวพวกเขากลับไป
ข้าป่วย ถ้ามีเรื่องจะพูด ก็ให้จักรพรรดินีเสด็จมาเองก็แล้วกัน
บรรดาผู้ส่งสารเองก็ไม่คิดว่าเฟเรสจะใช้วิธีตรงๆ แบบนี้ ทุกคนต่างกลับไปด้วยความตื่นตระหนก
และสุดท้ายเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ท้องฟ้าเริ่มมืดสนิท
แคทเธอรีนวางซองหลากสีสันหลายขนาดลงตรงหน้าเฟเรสที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับรอง
“นี่คือบัตรเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงกับงานพบปะที่ถูกส่งมาหาเจ้าชายตลอดวันเพคะ”
“วันนี้วันเดียว…?”
เฟเรสมองซองจดหมายปึกหนาที่หนาเสียจนเขาไม่อาจถือไว้ได้ทั้งหมดในมือเดียว
แม้จะคาดการณ์เอาไว้ก่อนแล้ว แต่กระแสตอบรับช่างร้อนแรงจริงๆ
เขาจงใจเดินไปทั่วงานเลี้ยง ปฏิบัติตัวต่อพวกขุนนางชั้นสูงทั้งหลายที่เข้ามาชวนคุยด้วยอย่างเหมาะสม ให้ผู้คนได้เห็นหน้าค่าตาเขาบ้าง
ในตอนนั้นเอง
“ดะ เดี๋ยวก่อนพ่ะย่ะค่ะ ทำเช่นนั้น…! ”
ได้ยินเสียงคาอิลรัสตะโกนด้วยความตกใจ
และถัดจากเสียงโหวกเหวกสั้นๆ นั่น ประตูห้องรับรองก็เปิดออกพรวด
“…มาแล้วสินะ แขก”
เฟเรสพึมพำในขณะที่มองแขกผู้ไร้มารยาทที่เขาเฝ้ารอมาตลอดทั้งวัน
“เจ้าชายลำดับที่สอง”
คนที่จับลูกบิดประตูท่าทางร้อนใจเป็นอย่างมากขนาดเดินทางมาด้วยตัวเองคนนี้ก็คือจักรพรรดินีราวีนี่นั่นเอง
จักรพรรดินีสาวเท้ายาวก้าวพรวดๆ เดินเข้ามาด้านใน นางส่งยิ้มเหมือนสวมหน้ากากให้ แต่นัยน์ตาที่มองเฟเรสกลับเย็นชาเป็นอย่างมาก
“ได้ยินว่าไม่ค่อยสบาย”
และมองสำรวจเฟเรสในทันที
สายตาของจักรพรรดินีกวาดมองกองบัตรเชิญที่เขาถือไว้ในมืออย่างรวดเร็ว
“คาอิลรัส แคทเธอรีน ออกไปก่อนสักครู่เถอะ แบบนั้นน่าจะสนทนาจบลงได้เร็วหน่อย”
ทั้งสองคนชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำสั่งของเฟเรส แต่เพียงไม่นานก็ยอมออกไปข้างนอก ก่อนจะปิดประตูห้องรับรองให้
ตอนนี้ภายในห้องจึงเหลือเพียงเฟเรสกับจักรพรรดินีแค่สองคน
สถานการณ์เหมือนกับเมื่อคราวก่อนที่เขาสนทนากับนางในเรือนกระจก
“ทำไมไม่ตอบรับคำเชิญของข้าล่ะคะ เจ้าชาย”
“ก็อย่างที่แจ้งไป ข้าไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ อีกอย่างก็ค่อนข้างยุ่งด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
เฟเรสพูดขึ้น เขาจงใจชี้ไปยังกองบัตรเชิญขนาดย่อม
มุมปากของจักรพรรดินีกระตุกในทันที
“…เจ้าชายที่ใกล้จะต้องไปอะคาเดมีแล้ว มองบัตรเชิญพวกนี้ไปจะทำอะไรได้ล่ะคะ”
“ข้าแจ้งไปหลายครั้งแล้วพ่ะย่ะค่ะ ว่าไม่คิดที่จะไปอะคาเดมีอีกอย่างมีคนอยากพบข้ามากขนาดนี้ เลยยิ่งไม่มีใจอยากไปมากเข้าไปใหญ่เลยพ่ะย่ะค่ะ”
เฟเรสหยุดพูดไปครู่หนึ่ง
และพูดกระตุ้นเพิ่มอีกเสียหน่อย
“และเมื่อวานก็ได้ใช้เวลาอันแสนมีความหมายร่วมกับฝ่าบาท ทำให้ข้าเริ่มแน่ใจว่า สถานที่ที่ข้าควรอยู่ไม่ใช่อะคาเดมีแต่เป็นเมืองหลวงต่างหาก จะทำไงได้ล่ะพ่ะย่ะค่ะ”
จักรพรรดินีกำหมัดแน่นจนข้อนิ้วที่สวมแหวนวงหนากลายเป็นสีขาวซีด
มุมปากของเฟเรสกระตุกยิ้มเมื่อได้เห็นท่าทางโกรธแค้นของจักรพรรดินี
ทั้งหมดนี่คือผลลัพธ์ที่ได้จากการไตร่ตรองครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน หลังจากที่รูลลัก ลอมบาร์เดียมาเยือนวังโฟอิรัค
สิ่งที่จักรพรรดินีต้องการคือให้อาสทาน่าขึ้นครองบัลลังก์
แต่ถ้าหากต้องการเช่นนั้น เฟเรสก็เป็นอุปสรรคใหญ่ชิ้นเดียวที่ขวางเส้นทางนั้นเอาไว้
และสิ่งที่พวกนั้นหวาดกลัวมากที่สุดก็คือ การที่เขายังคงดำรงตำแหน่งในฐานะเจ้าชายลำดับที่สองเอาไว้ได้
เพราะฉะนั้นในงานเปิดตัวเขาจึงได้จงใจพูดคุยกับพวกขุนนาง พูดจาเหมือนมีความสนใจที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยง หรืองานพบปะต่างๆ ในแวดวงสังคม
การที่สุดท้ายเขาได้รับเชิญจากองค์จักรพรรดิให้ขึ้นไปร่วมสนทนาในห้องด้านหลังนั่น ถือเป็นผลพลอยได้ที่ไม่ได้คาดการณ์เอาไว้จริงๆ
ตลอดงานเลี้ยง เฟเรสใช้สายตาของจักรพรรดินีที่เอาแต่ลอบสังเกตตนให้เป็นประโยชน์
และก็ตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้ไม่มีผิดวันต่อมาจักรพรรดินีก็ส่งคนมาพบเขาด้วยความกระวนกระวายใจในทันที
“…บอกสิ่งที่ต้องการมา”
จักรพรรดินีราวีนี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
“เจ้าต้องการอะไร”
“หมื่นเหรียญทอง”
“…เงิน?”
หมื่นเหรียญทองเป็นเงินจำนวนมากมหาศาล
แม้แต่ตระกูลอังเกนัสเองก็ตาม หากจะจัดหาเงินจำนวนมากขนาดนั้น พวกเขายังต้องขายเขตแดนทิ้งหลายเขตทีเดียว
แต่ถ้าหากเงินจำนวนนั้นทำให้นางสามารถส่งตัวเฟเรสไปยังอะคาเดมีได้แล้วละก็ อาสทาน่าก็จะไม่มีอุปสรรคอะไรขวางกั้นอีก
เจ้าชายลำดับที่สองที่แสนจะโง่เง่านี่ พูดเช่นนี้ก็เหมือนกับบอกว่าจะยอมแพ้ในอำนาจทุกอย่าง เพียงเพื่อเงินจำนวนหมื่นเหรียญทอง
จักรพรรดินีหรี่ตาจ้องเฟเรสเขม็ง ก่อนจะพ่นลมหายใจเสียงดังหึ
“สิ่งที่ต้องการมีแค่เงินเท่านั้นหรือ สมแล้วที่มีสายเลือดชั้นต่ำ”
จักรพรรดินีมองเฟเรสด้วยสายตาดูถูก แต่เฟเรสยังคงยืนยันหนักแน่น
หากเขาต้องการที่จะเดินไปบนหนทางที่ตนเองวางแผนเอาไว้ เขาจำเป็นต้องใช้เงิน
แต่นอกจากเบี้ยเลี้ยงที่เฟเรสได้รับเพื่อใช้ในชีวิตประจำวันแล้ว เขาไม่มีตระกูลฝั่งมารดาที่จะคอยช่วยสนับสนุนให้เขาสร้างอำนาจได้
“ได้ ข้าจะให้”
น้ำเสียงราวกับทำทานบริจาคสงเคราะห์ขอทานคนหนึ่ง
“แต่ห้ามเจ้าชายกลับมายังพระราชวังจนกว่าจะเรียนจบ”
“…ได้พ่ะย่ะค่ะ”
ถึงยังไงมันก็เป็นหนทางที่ขรุขระอยู่แล้ว
หกปีในอะคาเดมีอาจจะกลายเป็นโอกาสสำหรับอาสทาน่าก็จริง แต่มันก็เป็นโอกาสสำหรับเฟเรสด้วยเช่นกัน
เขาไม่คิดจะใช้เวลาช่วงปิดภาคเรียนไปอย่างไร้ประโยชน์อยู่แล้ว
และจักรพรรดินีเองก็กล่าวชัดเจนเช่นนั้นเหมือนกัน
‘จนกว่าจะเรียนจบ’
อะคาเดมีอาจจะมี 6 ปีการศึกษาก็จริง แต่มันมีระบบจบการศึกษาล่วงหน้าเพื่อนักเรียนที่มีผลการเรียนดีเยี่ยมอยู่ด้วย
เมื่อได้รับคำยืนยันจากเฟเรส จักรพรรดินีก็ลุกขึ้นจากที่นั่งทันทีคล้ายกับไม่มีธุระอะไรให้ต้องพูดมากความอีก
เฟเรสพูดขึ้นตามหลังจักรพรรดินีที่หมุนตัวเดินจากไป
“ข้าจะไม่ออกเดินทางจนกว่าจะได้รับเงิน เพราะฉะนั้นถ้าอยากจะขับไสไล่ส่งข้าไปไวๆ ก็คงต้องรีบหน่อยนะพ่ะย่ะค่ะ”
ดูเหมือนว่าจักรพรรดินีคงจะต้องไปเรี่ยไรขอยืมเงินจากชนชั้นสูงที่พอจะสนิทสนมด้วยหลายคนหน่อยเสียแล้ว นางจ้องเฟเรสเขม็งเป็นการทิ้งท้าย แล้วเดินออกไปจากวังโฟอิรัค
แคทเธอรีนกับคาอิลรัสรีบเดินเข้ามาหา แต่เฟเรสเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีพระจันทร์และดวงดาวส่องสว่างอยู่บนนั้นเท่านั้น ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ
* * *
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
น่าสนุก...