เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3
สรุปบท เล่ม 3 บทที่ 112.1: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
สรุปตอน เล่ม 3 บทที่ 112.1 – จากเรื่อง เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] โดย Internet
ตอน เล่ม 3 บทที่ 112.1 ของนิยายแฟนตาซีเรื่องดัง เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
เฟเรสออกเดินทางไปยังอะคาเดมี
นั่นเป็นเรื่องเมื่อหลายวันก่อน
นอกจากไม่มีเหตุผลให้เธอต้องเดินทางเข้าวังอีกต่อไปแล้ว ชีวิตประจำวันของเธอก็แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
คอยดูแลงานของร้านค้าเพลเลส บางครั้งก็แวะมายังห้องทำงานของท่านปู่ ตรวจเช็กให้แน่ใจว่าท่านกินยาเป็นประจำ บางครั้งก็ร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน วันเวลาแต่ละวันผ่านไปเช่นนั้น
ท่านพ่อออกเดินทางไปทางใต้เพื่อตรวจเช็กร้านสาขาที่เพิ่งเปิดเพิ่มที่นั่น จึงไม่อยู่ที่คฤหาสน์
ท่านพ่อไม่อยู่ สองแฝดเองก็ยุ่งอยู่กับการฝึกซ้อม
ช่วงเช้าเธอแวะไปที่ร้านค้าเพลเลสเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้จึงกำลังเดินไปยังห้องทำงานของท่านปู่ เพื่อจะได้ร่วมรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน
ลาลาเน่เองก็ตัดสินใจที่จะแวะมากินอาหารด้วยกัน พวกเราจึงนัดพบกันที่ห้องอาหาร
อันที่จริงพอเฟเรสไม่อยู่ ก็รู้สึกเบื่ออยู่เหมือนกัน…
“อึก!”
จู่ๆ ก็ดันเผลอนึกถึงเรื่องเมื่อวันนั้นขึ้นมาเสียได้
“ไอ้เด็กน้อยมีดีแต่หน้าตาสวย!”
อา ไม่ใช่สิ
เฟเรสหัวดี ฟันดาบก็เก่ง นิสัยก็ดี
อย่างไรก็ตาม วันนั้นเธอตกใจมากจนไม่ทันได้ดุด่าอะไรเขา แล้วก็ส่งเขาจากไปแบบนั้นโดยไม่ทันได้พูดอะไร
“เจอกันคราวหน้าต้องจับตีก้นให้เข็ด”
ต้องดุให้หลาบจำ
ถ้าใบหน้างดงามนั่นดันมีนิสัยไม่ดีแบบนั้นติดตัวแล้วละก็ ทั่วทั้งอาณาจักรคงได้เกิดเรื่องวุ่นแน่
คิดแบบนั้นไปพลาง เดินไปเรื่อย ก็มาถึงหน้าห้องทำงานเสียแล้ว
ก๊อก ก๊อก
แปลกจัง ทั้งๆ ที่เคาะประตูแล้ว แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
ท่านปู่เองก็ทราบอยู่แล้วว่าเธอจะมาหานี่นา
ลองเคาะประตูอีกรอบ ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับอยู่ดี
หรือว่า
ชั่วขณะ รู้สึกราวกับหัวใจมันร่วงตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“ท่านปู่!”
เธอรู้ว่านี่ถือเป็นเรื่องเสียมารยาทมาก แต่ก็เปิดประตูห้องทำงานออกทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รับอนุญาต
และทันทีที่เข้าไปในห้องทำงาน ก็พบว่าท่านปู่กำลังนั่งอ่านอะไรบางอย่างอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ
อา โล่งอกไปที
เธอลอบลูบอกด้วยความโล่งใจ
“ท่านปู่ ยุ่งอยู่เหรอคะ”
ท่านปู่สะดุ้งรีบละสายตาจากเอกสารเมื่อเธอเคาะประตูอีกครั้งตรงธรณีประตู
“โอ้ๆ เทียมาแล้วหรือเนี่ย ทำไมไม่เข้ามาล่ะ มัวทำอะไรอยู่ตรงนั้น มานี่สิ”
โล่งอกที่ท่านปู่ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ที่เธอเปิดประตูเข้ามาทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รับอนุญาต
“ยุ่งมากเลยเหรอคะ”
“อืม ช่วงนี้งานยุ่งนิดหน่อยน่ะ”
ทั้งปู่ใช้นิ้วนวดเปลือกตาไปมาในขณะเดียวกันก็ตอบเธอยิ้มๆ
“ปวดตาเหรอคะ”
“หืม? ฮ่าฮ่า ไม่มีอะไรหรอก ปู่คนนี้พออายุมากขึ้นขนาดนี้ สายตาก็เริ่มฝ้าฟางแล้วกระมัง เทียยังเด็กอาจจะยังไม่รู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่”
ท่านปู่ลูบหัวของเธอไปพลางพูดเช่นนั้น
แต่เธอกำลังยุ่งอยู่กับการลอบสำรวจสีหน้าของท่านปู่อย่างละเอียด
ถ้าเป็นเพราะท่านเริ่มชราแล้วก็ค่อยโล่งอกหน่อย
แต่ในชีวิตก่อนท่านปู่ป่วยเป็นโรค ซึ่งผลข้างเคียงที่แสดงออกให้เห็นเป็นอาการแรกคือ สูญเสียการมองเห็น
เธอที่ทราบเรื่องนั้นดีจึงไม่อาจหัวเราะปล่อยเรื่องพวกนี้ผ่านไปเฉยๆ เหมือนท่านปู่ได้
“ท่านปู่ ทานมื้อเช้าหรือยังคะ”
“แน่นอน ทานแล้วสิ”
“ไม่ใช่แค่ทานลวกๆ แต่ทานจริงจังนะคะ”
“…”
ท่านปู่หลบสายตาของเธอในขณะที่แสร้งลูบเคราไปเรื่อย
“ถ้างั้นก็คงไม่ได้ทานยาบำรุงที่เอสทีร่าช่วยจัดให้ด้วยสินะคะเนี่ย”
“อันนั้นตั้งใจว่าจะทานหลังมื้อกลางวันยังไงล่ะ”
เฮ้อ
อยากจะถอนหายใจชะมัด
เวลาแบบนี้มีแต่เธอที่ดันรู้อนาคตอยู่คนเดียว มันช่างน่าอึดอัดใจจริงๆ
“เหรอ ค่อยยังชั่วหน่อย เจ้าก็ช่วยดูแลอย่าให้เครนีย์เหงา…”
มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเพียงแค่ชั่วพริบตา
ร่างกายของท่านปู่ที่กำลังเดินลงบันไดในขณะที่หัวเราะเสียงดังฮ่าๆ จู่ๆ ก็พลันเสียการทรงตัว จนโงนเงนและกำลังจะล้ม
ทรุดกายลงเหมือนคนที่จู่ๆ เข่าก็พลันหมดแรง เพียงไม่นานร่างกายก็เริ่มโน้มเอนไปข้างหน้า
“มะ ไม่นะ!”
พวกเรายืนอยู่บนบันได
ถ้าปล่อยให้ล้มลงไปแบบนี้ ท่านปู่จะกลิ้งตกลงไปตามขั้นบันไดจนบาดเจ็บหนัก
มือของเธอกับท่านปู่ยังคงจับกันอยู่ ดังนั้นเธอจึงดึงมือข้างนั้นเข้าหาตัวด้วยแรงทั้งหมดที่มี
ยอมละทิ้งศูนย์ถ่วงของตัวเอง เอนกายทิ้งตัวไปข้างหลังสุดแรง เพื่อดึงร่างของท่านปู่ให้เบี่ยงทิศมาทางเธอแทน
โล่งอกที่มันได้ผล
ร่างกายของท่านปู่ที่โน้มเอนไปข้างหน้า เปลี่ยนทิศทางการล้มมายังฝั่งของเธอแทน
แต่ร่างกายของเธอที่เพิ่งจะอายุได้แค่สิบสองปี ไม่มีทางที่จะรองรับน้ำหนักมากขนาดนั้นได้ไหวอยู่แล้ว
แน่นอนว่าร่างของท่านปู่ล้มทับตัวเธอ ทำให้เธอโดนกระแทกและถูกทับอยู่ข้างใต้
“อึก!”
รู้สึกได้ว่าไหล่กับแขนที่พลิกตัวไปตามสัญชาตญาณกระแทกเข้ากับขอบบันไดแหลมคม ความเจ็บปวดเสียวปลาบร้าวขึ้นมาทันที
ตึง!
เสียงหนักดังขึ้นพร้อมกับเธอที่ดึงรั้งร่างของท่านปู่ที่หมดสติไปแล้ว ถลาลงไปบนขั้นบันไดถึงสองขั้นทั้งแบบนั้น กว่าจะสามารถหยุดรั้งตัวเองไม่ให้ร่วงลงไปมากกว่านั้น
เธอตรวจเช็กให้แน่ใจว่าจะไม่ลื่นไถลลงไปมากกว่านี้แล้วก่อนจะรีบสำรวจท่านปู่อย่างรวดเร็ว
“ท่านปู่! ท่านปู่!”
แต่ท่านปู่กลับหลับตานิ่งไม่ตอบอะไรกลับมา
อยากจะเขย่าไหล่ตรวจดูว่าท่านยังมีสติอยู่มั้ย
แต่แขนของเธอยังคงถูกทับเพราะกอดท่านปู่เอาไว้ ทำให้ไม่อาจเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ
“ช่วยด้วย!”
เธอกรีดร้องเสียงแหลม
เสียงร้องคร่ำครวญของเธอดังผ่านกำแพงก้องไปทั่วคฤหาสน์หลังใหญ่
“ใครก็ได้ ใครก็ได้ ช่วยที!”
* * *
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
น่าสนุก...