เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3

เช้าวันถัดมา

เบเจอร์พาเซรัลผู้เป็นภริยา และลาลาเน่กับเบเลซักเข้าไปยังห้องทำงานของเจ้าตระกูล

เบเจอร์เดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของเจ้าตระกูลอย่างเชื่องช้า ราวกับตั้งใจจะดื่มด่ำกับช่วงเวลานี้เอาไว้ให้ได้นานที่สุด เขากระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ หัวเราะเสียงดังลั่น

“นี่สินะ ความรู้สึกนี้นี่เอง!”

ช่วงเวลาที่เขาปรารถนาและโหยหามาโดยตลอด คืบคลานเข้ามาหาเขาเร็วกว่าที่คิดไว้เสียอีก

ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ตำแหน่งชั่วคราว กินระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือนก็ตาม แต่เขาไม่สนใจหรอก

การได้สัมผัสรสชาติของตำแหน่งที่วันหนึ่งมันจะกลายเป็นของตนเช่นนี้ ช่างน่าพึงพอใจจริงๆ

“ยินดีด้วยนะคะ ที่รัก”

เซรัลโอบไหล่ของเบเจอร์อย่างอ่อนโยนในขณะที่พูดขึ้น

“เรื่องที่ท่านพ่อหมดสติไป ไม่นึกเลยว่าเรื่องร้ายจะเปลี่ยนกลายเป็นโชคดีแบบนี้นะคะเนี่ย”

“นั่นน่ะสิ สวรรค์ต้องช่วยเหลือข้าไม่ผิดแน่”

“บางทีท่านปู่อาจจะถอยไปจากตำแหน่งตลอดกาลเลยก็ได้ไม่ใช่หรือครับ”

เบเลซักเอ่ยแทรกขึ้น

เบเจอร์ส่งสายตามองไปยังบุตรชายของตน ก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น

“จะให้คงอยู่ตลอดไปคงไม่ได้หรอก ท่านพ่อเองก็อายุมากแล้ว เมื่อถึงเวลาก็ย่อมต้องอยากพักใช้เวลาที่เหลืออย่างผ่อนคลายเช่นกัน”

ในตอนนั้นเองสายตาของเบเจอร์ก็พลันสังเกตเห็นลาลาเน่ที่กำลังยืนทำหน้าไม่ค่อยพอใจนัก

ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน นางเริ่มสนิทสนมกับฟีเรนเทียมากขึ้นเรื่อยๆ ช่วงนี้ก็เอาแต่แสดงพฤติกรรมที่เขาไม่ค่อยจะพอใจเสียเท่าไหร่นัก

“เช่นนั้นเจ้าสองคนก็ออกไปก่อนเถอะ”

เบเจอร์ไม่อยากให้สิ่งใดมาทำลายช่วงเวลาอันแสนสุขของตน เขาจึงออกปากไล่เบเลซักกับลาลาเน่ออกไปจากห้อง

เมื่อถูกบิดาไล่ เบเลซักก็เบ้ปากด้วยความแง่งอน ยังไงก็ใกล้ถึงเวลาที่อาจารย์สอนฟันดาบจะมาถึงแล้ว เขาจึงยอมออกไปจากห้องทำงานอย่างว่าง่าย

และแสยะยิ้มพลางพูดขึ้น

“ได้ยินว่าฟีเรนเทีย นังนั่นเจ็บหนักเลยสินะหึ สมน้ำหน้า”

หลังจากเกือบกลายเป็นอาหารนกเมื่อคราวก่อน เบเลซักก็ได้แต่กัดฟันทน โดยหวังอยู่เสมอว่าสักวันเขาจะได้แก้แค้นฟีเรนเทีย

มันเป็นเรื่องแปลกประหลาดนัก

เรื่องที่เขากลัวนกมันเป็นความลับที่ไม่มีใครรู้เลยสักคนชัดๆ

แล้วนังนั่นไปรู้เรื่องนั้นมาได้ยังไงกัน

ในระหว่างที่เขาลอบวางแผน ตั้งใจว่าหากสบโอกาสจนทำให้นังนั่นหวาดกลัวได้แล้วละก็ เขาจะต้องจัดการเค้นเรื่องนั้นออกมาให้ได้เป็นอย่างแรก กลับได้ยินข่าวดีขึ้นมาเสียก่อน

ฟีเรนเทียช่วยท่านปู่เอาไว้จนกลิ้งตกบันได

มีข่าวลือกระทั่งว่าเลือดสาดกระจายไปทั่ว จนขนาดข้ารับใช้ที่ไปทำความสะอาดบริเวณนั้นยังต้องร้องไห้โฮเสียงดังเลยทีเดียว

“สภาพนั้นข้าควรได้เห็นแท้ๆ !”

ทำไมเรื่องสนุกแบบนั้นต้องเกิดขึ้นในวันที่เขาเข้าวังด้วยนะ

เบเลซักยิ้มเจ้าเล่ห์

“ในเมื่อขยับไม่ได้อีกพักใหญ่ก็ถือว่าดี…”

“เบเลซัก! ”

จู่ๆ ก็มีเสียงตวาดลั่นดังขึ้นจากด้านข้าง

“พะ พี่?”

เบเลซักเบิกตากว้าง เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าคนที่ตวาดเสียงดังใส่ตนจะเป็นลาลาเน่ที่เดินอยู่ข้างกายเขา

“เจ้า พูดจาแบบนั้นได้ยังไงกัน!”

ลาลาเน่กำหมัดทั้งสองข้างแน่น นางโมโหมากเสียจนใบหน้าแดงก่ำ

ตั้งแต่เกิดมา เบเลซักเพิ่งเคยเห็นพี่สาวของเขาเป็นเช่นนี้

ลาลาเน่เป็นคนที่จะไม่มีวันโมโหขนาดนั้นเด็ดขาด

“ต่อให้เกลียดเทียแค่ไหนก็เถอะ! แต่นี่เทียช่วยท่านปู่เอาไว้ ถึงได้บาดเจ็บเช่นนั้นนะ!”