เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3

เหล่าเจ้าตระกูลของตระกูลใต้บังคับบัญชาเป็นบุคคลที่งานรัดตัวเป็นอย่างมาก

แค่กิจการของลอมบาร์เดียที่พวกเขารับผิดชอบบริหารจัดการก็มีจำนวนมากแล้ว ไหนจะต้องดูแลงานของตระกูลตัวเองกันอีก

เพราะอย่างนั้นเจ้าตระกูลทั้งหลายจึงไม่เคยลงมือเคลื่อนไหวด้วยตัวเองกับเรื่องไร้สาระ

นอกจากการประชุมตามวาระที่จัดขึ้นเดือนละครั้งแล้ว พวกเขาจะมักส่งตัวแทนไป หรือไม่ก็ส่งเอกสารไปให้รูลลักอนุมัติเท่านั้น

อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านมาหลายวัน เหล่าเจ้าตระกูลใต้บังคับบัญชาทั้งหลายต่างก็ตระหนักได้ว่า พวกเขาจะทำงานกับเบเจอร์ด้วยวิธีการเดิมๆ ไม่ได้เด็ดขาด

ไม่รู้ว่าอ่านเอกสารที่พวกเขารายงานส่งไปไม่รู้เรื่องหรืออย่างไร เอกสารอนุมัติที่ได้รับกลับมาจึงไม่มีตราประทับ แต่กลับเป็นคำพูดไร้สาระเขียนเอาไว้

บางครั้งยังสั่งงานใหม่อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แทนที่จะจัดการงานที่ได้เตรียมการกันมาตั้งนานแล้วอีกด้วย

ถึงแม้จะเป็นรักษาการเจ้าตระกูลแค่ระยะเวลาหนึ่งเดือน ในระหว่างที่เจ้าตระกูลพักรักษาตัว แต่เบเจอร์กลับทำตัวราวกับตัวเองกลายเป็นเจ้าตระกูลคนถัดไปเสียแล้ว

“ฮู่ว…”

คลังก์ เดวอนถอนหายใจในขณะที่เดินออกจากห้องทำงาน เขาสบตาเข้ากับก็อดดริก เบรย์ บุตรชายคนโตของตระกูลเบรย์ซึ่งยืนรออยู่หน้าประตูเหมือนตัวเขาเมื่อครู่

ชายคนนี้รับหน้าที่บริหารธนาคารลอมบาร์เดียแทนเจ้าตระกูลเบรย์ที่ชรามากแล้ว ดูเหมือนอีกฝ่ายก็ประเมินสถานการณ์ออกเช่นกัน ถึงได้วิ่งมารายงานเรื่องกิจการด้วยตัวเอง

“เป็นเช่นไรบ้างครับ”

“…รีบเข้าไปเถอะครับ เตรียมใจไว้หน่อยก็ดีนะครับ”

“นี่มัน…”

ก็อดดริกมองใบหน้าของคลังก์ เดวอน ที่ใต้ตาหมองคล้ำ เขาได้แต่พึมพำกับตัวเอง แล้วกระแอมไอสั้นๆ ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในห้องทำงาน

เขาดันมีเรื่องด่วนต้องปรึกษาท่านเจ้าตระกูลพอดี แต่ในช่วงเวลาแบบนี้ เบเจอร์กลับกลายเป็นรักษาการตำแหน่งเจ้าตระกูลเสียได้

จังหวะไม่ดีเอาเสียเลย

พ่อบ้านโยฮันเดินเข้ามาทักเขาแทนเบเจอร์ที่ไม่แม้แต่จะทักทายกันด้วยซ้ำ

โยฮันได้รับคำสั่งจากรูลลักให้คอยช่วยเหลืองานของเบเจอร์

“รับชาอะไรดี…”

แต่ก่อนที่โยฮันจะได้ถามจบประโยค เบเจอร์ก็ถามก็อดดริกแทรกขึ้นมาอย่างไร้มารยาท

“เรื่องเงินกู้ที่ข้าช่วยแนะนำให้เมื่อคราวก่อน เป็นยังไงบ้าง”

เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน เบเจอร์ได้เข้ามาเป็นคนกลาง แนะนำคนสนิทให้มากู้ยืมเงินธนาคารอยู่หลายราย

“อา เรื่องนั้น…”

“พวกเขาเชื่อมั่นในตัวข้า ถึงได้ตัดสินใจรับเงินกู้จากธนาคารลอมบาร์เดียแท้ๆ แต่กลับมีแต่คำพูดว่าอนุมัติล่าช้าอยู่เรื่อยเนี่ยนะ! ”

แต่ไหนแต่ไรก็ไม่มีธนาคารใดในอาณาจักรแลมบลู ที่ผู้คนให้ความไว้วางใจจนเข้ามาติดต่อทำการค้าด้วยได้เท่าธนาคารลอมบาร์เดียอยู่แล้ว

ดังนั้นต่อให้เบเจอร์ไม่ทำตัวเป็นคนกลางแนะนำลูกค้าเข้ามา ก็ยังมีผู้คนมากมายที่อยากจะขอกู้ยืมเงินจากธนาคารลอมบาร์เดีย ทั้งยังถือว่าเป็นโชคดีของพวกเขาเหล่านั้นด้วยซ้ำไป ถ้าหากกู้ได้สำเร็จ

และเงินกู้ยอดใหญ่ก็ย่อมเป็นที่แน่นอนอยู่แล้วว่าจะต้องผ่านขั้นตอนการตรวจสอบซึ่งใช้เวลาหลายเดือน

อีกอย่างผลลัพธ์ที่ก็อดดริกตรวจสอบมาได้ ในบรรดาคนเหล่านั้นยังมีอยู่หลายคนที่เครดิตไม่พอ ธุรกิจก็ไปแทบไม่รอด ไม่เหมาะสมเลยสักนิดที่จะได้รับเงินกู้จากทางธนาคาร

นี่ถือว่าเบเจอร์โยนพวกขยะน่าปวดหัวมาให้ธนาคารลอมบาร์เดียด้วยซ้ำไป

“…ข้ากำลังทำการตรวจสอบใบขอกู้เงินด้วยตัวเอง ดังนั้นอีกไม่นาน…”

“ข้าแนะนำเฉพาะคนที่ข้ารู้จักดี และยังเป็นพวกขยันขันแข็งทำงานไม่ใช่หรือไง! รีบๆ อนุมัติให้เสร็จสิ้น พวกเขาจะได้จ่ายดอกเบี้ยให้เร็วขึ้นสักเดือนยังไงล่ะ”

ทำแบบนั้นเงินที่ให้กู้คงได้ปลิวหายไป กลายเป็นหนี้สูญที่ไม่มีวันได้กลับคืนมาน่ะสิ ไอ้โง่นี่!

ก็อดดริกอยากจะตะโกนใส่หน้าเบเจอร์ออกไปแบบนั้นเหลือเกิน

“…ครับ ทราบแล้วครับ”

อดทนเพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้น

ก็อดดริกคิดเช่นนั้นในขณะที่ข่มความโกรธเอาไว้

และเขาก็รายงานเกี่ยวกับผลการดำเนินกิจการธนาคารลอมบาร์เดียในช่วงครึ่งปีแรกต่ออีกพักใหญ่

ขั้นตอนที่ปกติแล้วไม่ได้ใช้เวลามากนัก กลับกินเวลายืดเยื้อไม่จบเสียที

เพราะเบเจอร์ไม่เพียงแต่ฟังรอบเดียวไม่เข้าใจจนเขาต้องอธิบายซ้ำอีกรอบ แต่ยังเรียกร้องในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เพิ่มเติมอีกด้วย

“อ๊ะ แล้วก็อีกเรื่อง…”

“มีอะไรอีกล่ะ”

เบเจอร์หาววอด ถามออกไปด้วยความเหนื่อยล้า

“เมื่อวานทางเราพบเช็คปลอมครับ”

“ของปลอม?”