เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3

ฟีเรนเทียใช้ปลายนิ้วบดขยี้เศษคุกกี้ในขณะที่บ่นพึมพำไปด้วย

“ไอ้พวกผู้ชายนี่นะ…”

“แค็ก! ”

หลังจากได้ยินคำพูดพร่ำบ่นของเด็กสาวเฟเรสที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็สำลักจนไอไม่หยุด

ตอนนี้เธออยู่ที่พระราชวัง เพื่อรับบทบาทเพื่อนเล่นของเฟเรสที่ถูกเลื่อนออกไปเสียนาน

แต่สถานที่ที่เธอนัดพบกับเฟเรสไม่ใช่ที่วังโฟอิรัคหรอกนะ

มันคือสวนประจำวังส่วนกลางที่เปิดให้แขกทุกคนที่แวะมาเยือนพระราชวังสามารถเข้ามาเที่ยวชมได้ต่างหากล่ะ

เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดอยู่แล้ว จึงไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องถูกขังอยู่แต่ในวังโฟอิรัคทุกวี่ทุกวัน

แคทเธอรีนและคาอิลรัสช่วยตั้งโต๊ะกับเก้าอี้ให้ในตำแหน่งดีๆ มีแสงแดดส่องลงมาอย่างอบอุ่นใกล้กับบริเวณน้ำพุ

เค้กที่คราวนี้เธอก็ยังคงซื้อมาจากร้านคาราเมล อเวนิวถูกจัดเรียงใส่จานอย่างสวยงาม

ส่วนเครื่องดื่มนั้นทั้งเธอกับเฟเรสต่างก็ไม่ได้ชื่นชอบดื่มชาเท่าไหร่นัก เพราะทั้งคู่ยังอยู่ในวัยกำลังเจริญเติบโต พวกเขาจึงจัดเตรียมนมสีขาวเอาไว้ให้แทน

แต่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่อยากกินเค้กเสียเท่าไหร่

ฟีเรนเทียเล็งหาเศษขนมปังชิ้นอื่นต่อ ก่อนที่จะใช้ปลายนิ้วดีดมันกระเด็นไปไกล

“…เทีย”

เฟเรสเรียกเธอด้วยใบหน้าตื่นตกใจเล็กน้อย แต่เธอไม่ได้ตอบอะไรเขา

จริงๆ เลย เพราะเจ้าเวสตินนั่นแท้ๆ เลยทำให้เธอรู้สึกไม่ไว้ใจพวกผู้ชาย เจ้านั่นกล้านอกใจคนรักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มได้ยังไงกัน

“อืม”

เฟเรสมองเธอที่ความดันต่ำจนโมโหเดือด เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆ ก็หันไปมองรอบๆ

หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินพุ่งตรงไปยังสวนดอกไม้ที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย เด็ดเอาดอกไม้กลับมากองโต

มันเป็นดอกไม้สีขาวดอกเล็กดูบอบบางเป็นช่อตูมที่กำลังจะเบ่งบาน

เขายัดมันใส่ในอุ้งมือของเธอ

“…”

ทำแบบนี้ใครจะไปหงุดหงิดต่อได้ลงคอล่ะก็เขาเล่นใส่ใจกันขนาดนี้

เฟเรสมองหน้าเธอในระยะประชิด ใกล้มากเสียจนเหมือนกับเขากำลังลอบประเมินปฏิกิริยาตอบรับของเธอหลังจากได้รับดอกไม้ มันเป็น ‘หน้าตาที่หล่อเหลามากเสียจนทำให้คนต้องหายโกรธโดยไม่รู้ตัว’

ฟีเรนเทียถอนหายใจเสียงแผ่วกึ่งยอมแพ้ ก่อนที่จะสูดดมกลิ่นหอมของดอกไม้

พอสูดกลิ่นหอมหวานของดอกไม้เข้าไป กลิ่นหวานๆ ก็ติดค้างอยู่ที่ปลายจมูก ทำให้อารมณ์เดือดพล่านเริ่มสงบลงได้บ้าง

“ขอบใจนะ เฟเรส”

“ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย”

เธอเองก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน

ดันเผลอทำตัวโมโหใส่เฟเรสเสียได้

ฟีเรนเทียอธิบายให้เขาฟังด้วยความละอายใจ

“ไม่ได้โมโหเพราะเจ้าหรอก”

“ข้ารู้”

“งั้นทำไมถึงได้เอาดอกไม้มาให้ล่ะ”

“ถ้าขนาดของหวานยังทำให้อารมณ์ดีขึ้นไม่ได้ ข้าคิดว่าอย่างน้อยดอกไม้สวยๆ ก็น่าจะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นได้บ้างน่ะ”

“อ่า”

“ก็เทียชอบดอกไม้”

อืม ก็จริง

รู้สึกแปลกอยู่เหมือนกัน ที่เฟเรสอ่านความรู้สึกของเธอออกแบบนี้

โดยเฉพาะนัยน์ตาสีแดงคู่นั้น เวลาที่เขาจ้องมองเธอโดยไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกล้วงความลับ

รู้สึกแปลกๆ อีกแล้ว

เธอยกแก้วนมขึ้นดื่มเพื่อหลบสายตาของเด็กหนุ่มขณะเดียวกันก็แอบใช้หางตาลอบสังเกตเขาไปด้วย

เฟเรสกำลังปัดเศษหญ้าที่เปรอะติดเสื้อผ้าจากการที่เขาไปเด็ดดอกไม้มาให้เธอเมื่อครู่ แคทเธอรีนที่ยืนอยู่ข้างกายเขาเองก็คอยให้ความช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง