เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3

“ข้าเองก็ตั้งใจว่าจะค่อยๆ แยกตัวออกมาจากลอมบาร์เดีย เลยอยากให้คุณเครย์ลีบันช่วยเหลือสักเล็กน้อยน่ะครับ”

“แยกตัว…”

“ตัดขาดแล้วกลับไปยังตระกูลชูลส์ยังไงล่ะครับข้าเบื่อไอ้พวกอันธพาลลอมบาร์เดียเต็มทนแล้วละครับ”

“แต่ถ้าไม่มีเหตุผลที่สมควร การจะหย่ากับลอมบาร์เดียย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะครับ ค่าปรับเองก็คงจะมากพอตัวเลยด้วย”

“อ้อ เรื่องนั้นข้าคิดวิธีเอาไว้แล้ว ไม่เป็นไรหรอกครับ ในระหว่างที่ต้องรับมือกับลอมบาร์เดียตลอดเวลาที่ผ่านมา ความทุกข์ทรมานที่ข้าต้องอดทนก็ไม่ใช่น้อยๆ เลย ค่าปรับควรจะเป็นทางฝ่ายข้าต่างหากที่ต้องได้รับ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ”

เป็นห่วงอย่างนั้นเหรอ ทำไมเขาจะต้องเป็นห่วงคนที่นอกใจคนอื่นอย่างหน้าไม่อายด้วย

เครย์ลีบันเริ่มรู้สึกไม่พอใจ

เขารังเกียจพฤติกรรมของเวสตินที่ขี้มโน ทำเหมือนพวกเขากลายเป็นเพื่อนร่วมงานที่สนิทสนมกันอย่างไรอย่างนั้น

“แล้วจะให้ข้าช่วยเรื่องอะไรครับ”

“ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก เหมืองแร่ลีลาร์ ไม่สิ เหมืองเพชรน่ะครับ มอบสัมปทานในการขุดเจาะเหมืองแร่ให้ตระกูลชูลส์ได้มั้ยครับ”

นั่นคือเหตุผลที่สองที่ฟีเรนเทียคาดการณ์เอาไว้ได้อย่างแม่นยำ

‘อา ว่าแล้วเชียว นี่แหละท่านฟีเรนเทีย’

เครย์ลีบันนึกถึงเด็กสาวผู้เป็นเหมือนความหวังอันแสนสดใสของลอมบาร์เดียขณะเดียวกันก็พยายามรวบรวมกำลังเพื่อรับมือกับขยะตรงหน้า

“อืม เรื่องนั้นคงต้องขอคิดดูก่อนนะครับ”

คำพูดของเครย์ลีบันทำให้เวสตินไม่อาจเก็บซ่อนสีหน้าผิดหวังไว้ได้ เขาพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมด้วยคำพูดต่างๆ นานา แต่เครย์ลีบันกลับเอาแต่ยืนกรานว่า ‘ขอคิดดูก่อน’ อยู่เรื่อย

ครึ่งหนึ่งเป็นเรื่องจริง

แต่ที่เขาพูดออกไปก็แค่ทำตามความตั้งใจของฟีเรนเทียเท่านั้น

“ทราบแล้วครับ รบกวนด้วยนะครับ”

เวสตินยอมถอยกลับไปก่อนอย่างว่าง่าย

แต่ก็ยังนัดหมายว่าจะมาพบเครย์ลีบันอีกครั้งในอีกหลายวันหลังจากนี้

ก่อนจากกันในตอนนั้นเขาคิดจะทำสัญญาโดยมีเงื่อนไขและพยายามลดค่าธรรมเนียมสัมปทานขุดเจาะให้ต่ำลงตามที่ตนต้องการ

แต่ในสถานการณ์ที่เรื่องราวไม่เป็นไปตามที่คาดไว้ เวสตินรู้สึกหงุดหงิดไปหมด ตอนที่เขากลับมาถึงคฤหาสน์ลอมบาร์เดียแล้วถอดเสื้อนอกออกจึงแสดงท่าทีดุดันออกมา

‘ต้องได้สัมปทานขุดเจาะเหมืองเพชรนั่น ถึงจะแยกตัวออกจากลอมบาร์เดียที่น่าเบื่อเต็มทนนี่ได้แท้ๆ’

ในตอนนั้นเองก็มีเสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง

“กลับมาเมื่อไหร่คะเนี่ย เวสติน”

ชานาเนสผู้เป็นภริยานั่นเอง

เวสตินเก็บซ่อนใบหน้าบิดเบี้ยวและคำด่าทอสาปแช่งเอาไว้ในใจ ก่อนจะหันหลังกลับ

“ชานาเนส”

เหลือเพียงใบหน้าที่มีรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นของเวสติน ชูสส์ที่ผู้คนรู้จักกัน ทว่าสีหน้าของชานาเนสกลับดูไม่สดใสเอาเสียเลย

นางถือเอกสารปึกหนึ่งเอาไว้ในมือ ใบหน้าของชานาเนสที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเวสตินมีเงามืดพาดผ่าน

“พวกเรามาคุยกันหน่อยสิคะ”

น้ำเสียงเย็นชาของชานาเนสทำให้เวสตินลอบเดาะลิ้นเสียงดังจิ๊จ๊ะในใจ

ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา บทสนทนาระหว่างคู่สามีภริยามักจะเป็นเช่นนี้เสมอ

ตอนแรกนางเองก็คิดว่าอาจจะฟังผิดไปก็ได้ แต่ตอนได้ยินว่าลอมบาร์เดียแพ้การประมูลเหมืองลีลาร์ นางก็รู้สึกหมดหวังแล้วจริงๆ

หากไม่มีตัวแปรอย่างร้านค้าเพลเลสเข้ามายุ่งแล้วละก็ เหมืองแร่นั่น ไม่สิ แร่เหล็กที่ฝังอยู่ข้างใต้นั่นจะต้องกลายเป็นของพวกอังเกนัสตามที่เวสตินกับหัวหน้ากลุ่มการค้าดิวรักสัญญากันไว้อย่างแน่นอน

ชานาเนสจำเป็นต้องยอมรับมันให้ได้

ความจริงที่ว่าสามีของนางร่วมมือกับตระกูลของศัตรู

นางเริ่มต้นสืบเกี่ยวกับงานทั้งหมดที่สามีของนางเป็นผู้ลงมือกระทำในตลอดเวลาที่ผ่านมาอย่างช้าๆ และผลลัพธ์ที่ได้ก็คือเอกสารที่วางกองอยู่ตรงหน้านั่น

“ลองอธิบายมาสิคะเวสติน นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง”

แต่ถึงอย่างนั้นชานาเนสก็ยังอยากจะเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจว่าเวสตินจะต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง

“…ไปหามาได้ยังไงครับเนี่ย นี่มันข้อมูลลับทั้งนั้นเลยนะ”

แต่สามีของนางกลับสงสัยว่านางไปได้เอกสารพวกนี้มาไว้ในกำมือได้อย่างไร

“หากไม่มีคำอนุญาตจากข้าก็ไม่มีใครเปิดเอกสารลับของกิจการขุดเจาะเหมืองแร่ได้แล้วนี่…”

เวสตินตื่นตระหนกจนเอาแต่พูดเรื่อยเปื่อย แต่เพียงไม่นานเขาก็รู้คำตอบด้วยตัวเอง

“นั่นสินะ เจ้าคือลอมบาร์เดีย”

หากเชื้อสายของเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียต้องการแล้วละก็ พวกเขาย่อมมีสิทธิที่จะยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับกิจการโดยไม่ต้องเจอกับกฎต่างๆ ที่ว่า

มันไม่สำคัญเลยว่าแต่เดิมผู้ดูแลรับผิดชอบจะเป็นใคร

หากลอมบาร์เดียต้องการแล้วละก็ พวกเขาจะมีสิทธิเหนือผู้รับผิดชอบในทันที

มันเป็นอำนาจที่ไม่มีวันมอบให้แก่คนที่กลายมาเป็นลอมบาร์เดียจากการแต่งงาน