เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3

“เพราะฉะนั้นอยากพูดอะไรกันแน่ครับ ชานาเนส”

“ทำไมถึงได้มั่นใจขนาดนั้นล่ะคะเวสติน”

ชานาเนสส่ายศีรษะไปมา

“ที่ผ่านมาคุณยักยอกเงินทองไปจากลอมบาร์เดียเยอะทีเดียว และข้าก็ได้รู้เรื่องที่ว่านั้นแล้ว แต่นี่คุณยัง…”

“ทั้งหมดก็เพื่อพวกเราทั้งนั้นนะครับ”

“เพื่อ…พวกเราอย่างนั้นเหรอคะ”

เวสตินแสร้งทำหน้าเศร้า

ชานาเนสเป็นพวกใจอ่อนเพราะฉะนั้นเขาถึงได้ตั้งใจใช้จุดนี้ให้เป็นประโยชน์

“ชานาเนส ข้ารักเจ้ามากจริงๆ ข้าแต่งงานกับเจ้าโดยยอมรับความน่าอับอายที่ไม่อาจมอบชื่อตระกูลต่อให้บุตรชายได้”

ถึงแม้จะโดนจับได้ว่าที่ผ่านมาเขาขโมยเงินของลอมบาร์เดีย แต่ยังมีเหตุผลอื่นให้เขาสามารถหลุดพ้นข้อกล่าวหาเหล่านี้ได้อยู่

“แต่คนของตระกูลเจ้ากลับเอาแต่เมินเฉยข้าอยู่เรื่อย รวมถึงตระกูลชูลส์ด้วยน่ะสิ”

คนที่เมินเฉยเวสตินกับตระกูลชูลส์ หลักๆ ก็คือเบเจอร์กับลอเรนซ์

แต่คนที่เข้ามาสนิทสนมใกล้ชิดที่สุดในตอนสุดท้ายกลับกลายเป็นสองคนนั่น

ทว่าเวสตินเลือกที่จะโยนความจริงดังกล่าวทิ้งไป แล้วพูดต่อ

“เพราะฉะนั้นข้าถึงได้ต้องทำแบบนั้น ข้าอยากจะทำให้ตระกูลชูลส์กลายเป็นตระกูลที่เหมาะสมกับลอมบาร์เดีย แม้จะแค่น้อยนิดก็ยังดีน่ะครับ”

“เพราะอย่างนั้นก็เลยยักยอกทรัพย์สินของลอมบาร์เดียเหรอคะ”

“คิดว่าข้ารู้สึกดีหรือครับที่ทำเรื่องพวกนั้นลงไป”

เวสตินยังคงเรียกร้องความสงสารจากชานาเนสต่อไป

“ก็มีเงินช่วยเหลือที่ลอมบาร์เดียมอบให้เพื่อสนับสนุนตระกูลชูลส์แล้วไม่ใช่เหรอคะ เงินเท่านั้นยังไม่พออีกเหรอคะ”

ทุกปีลอมบาร์เดียจะมอบเงินจำนวนหลายพันเหรียญทองให้เป็นการสนับสนุนตระกูลชูลส์ มันคือความเอาใจใส่ของรูลลักที่มีต่อตระกูลของบุตรเขย

เมื่อถูกแทงตรงจุด เวสตินก็ได้แต่ถอนหายใจ แสร้งทำเป็นอึดอัดใจ

“ใช่แล้วครับ เป็นความจริงที่ข้าแอบเอาเงินของลอมบาร์เดียให้ตระกูลชูลส์ แต่เงินแค่นั้นสำหรับลอมบาร์เดียแล้วมันไม่สำคัญเลยไม่ใช่หรือครับทั้งหมดนั่นข้าก็แค่พยายามทุ่มเทเพื่อหาวิธีให้พวกเราสามีภริยาได้มีความสุขกันก็เท่านั้นเอง”

มันไม่เกี่ยวหรอกไม่ว่ามันจะมากหรือน้อยแค่ไหน นั่นก็เป็นทรัพย์สินของลอมบาร์เดีย

มันไม่ใช่เงินที่เวสตินจะเที่ยวหยิบฉวยเอาไปให้ตระกูลของตัวเองได้ตามใจชอบแบบนั้น

ชานาเนสเองก็รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดีแต่นางไม่อาจพูดคำพูดพวกนั้นต่อหน้าเวสตินได้

ชานาเนสรักสามีของนางมากเกินกว่าจะทำเช่นนั้น

ประโยคที่อีกฝ่ายบอกว่า ‘ทั้งหมดก็เพื่อพวกเรา’ กลับทำให้ชานาเนสยิ่งรู้สึกเศร้าใจมากกว่าเดิมด้วยซ้ำไป

“การที่ไม่มีใครรู้เลยสักคนว่าเงินหายไปหลายปีแล้ว ก็เป็นหลักฐานชัดเจนอยู่แล้วนี่ครับ มันอาจจะเป็นเงินที่ไร้ความหมายสำหรับลอมบาร์เดีย แต่สำหรับชูลส์แล้วมันจำเป็นจริงๆ นะครับ”

ชานาเนสอยากร้องไห้เหลือเกิน

นางต้องยอมรับและทำความเข้าใจในอะไรหลายๆ เรื่อง ในเมื่อนางเกิดมาในฐานะลอมบาร์เดีย มันก็เป็นโชคชะตาที่นางไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อยู่แล้วแต่นี่มันเหมือนกับว่า แม้แต่สามีที่นางรักก็ยังต้องยอมเสียสละชาติกำเนิดของตัวเองเพื่อนางเลย

มันทำให้นางรู้สึกผิดอย่างหนัก

สุดท้ายชานาเนสจึงได้แต่ส่ายหน้าพลางพูด

“เรื่องนี้ข้าจะไม่แจ้งให้ท่านพ่อทราบก็แล้วกันค่ะ”

ว่าแล้วเชียว!

เวสตินแอบกู่ร้องตะโกนในใจด้วยความดีใจ

“แต่จะทำมากไปกว่านี้อีกไม่ได้แล้วนะคะ ส่วนเงินที่ยักยอกไปให้ตระกูลชูลส์ตลอดเวลาที่ผ่านมา…ก็ถือเสียว่าตระกูลชูลส์ยืมมันไปจากลอมบาร์เดียก็แล้วกันค่ะ ต่อให้ต้องใช้เวลานานแค่ไหน ก็ต้องส่งทั้งหมดกลับคืนให้ลอมบาร์เดียด้วยนะคะ”

แน่นอนว่าเวสตินไม่คิดที่จะทำเช่นนั้นอยู่แล้ว

แต่เขาก็ยังพยักหน้าตอบรับอย่างแข็งขัน

ชานาเนสเดินออกไปจากห้องนอนด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า ในขณะที่พูดกับเวสตินเป็นครั้งสุดท้าย

“พวกเด็กๆ คิดถึงพ่อของพวกเขามาก ข้าทราบดีว่าท่านงานยุ่ง แต่ยังไงก็ช่วยโผล่หน้าไปให้สองแฝดเห็นบ้างเถอะนะคะ เวสติน”