เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3

แค่เฉพาะสัปดาห์นี้สัปดาห์เดียวฟีเรนเทียก็แวะมายังร้านขนมหวานคาราเมล อเวนิว เป็นครั้งที่สามแล้ว

วันนี้เป็นวันที่เครย์ลีบันนัดพบกับเวสตินอีกครั้ง ระหว่างที่รอเธอจึงตั้งใจแวะมากินของหวานแสนอร่อยเสียหน่อย

ฟีเรนเทียเชื่อว่าเครย์ลีบันจะต้องจัดการงานตามที่เธอสั่งได้ดีแน่นอน ฝีเท้าที่ย่างกรายเข้ามายังร้านขนมหวานจึงเบาโหยงไร้กังวล

เธอเลือกเค้กประมาณสองชิ้นขึ้นไปกินบนชั้นสอง ไม่ได้ซื้อกลับบ้านเฉยๆ เหมือนอย่างที่มักจะทำเป็นประจำในช่วงนี้

“อื้ม! อร่อยจัง!”

ใช้ส้อมตักเค้กชิ้นพูนขึ้นมายัดใส่ปากคำโต สัมผัสได้ถึงรสหอมหวานของเนื้อครีมอ่อนนุ่ม จนต้องกระทืบเท้าไปมาด้วยความปลื้มปริ่ม

เสียงแกรกดังขึ้นพร้อมกับจานใส่ขนมหวานอีกชิ้นถูกวางลงตรงหน้าเธอ เบ๊ต พนักงานร้านขนมฉีกยิ้มหวาน

“ดูเหมือนจะชอบเค้กของร้านเรามากจริงๆ นะครับเนี่ย”

“ก็มันอร่อยนี่คะ! อีกอย่างไม่รู้ทำไม พอมาที่นี่ถึงได้รู้สึกสบายใจขึ้นมาน่ะค่ะ”

“สบายใจหรือครับ”

“ค่ะ! อืม รู้สึกเหมือนได้มายังที่หลบภัยของข้าที่ไม่มีใครรู้จักละมั้ง”

คำพูดของเธอทำให้การเคลื่อนไหวของเบ๊ตหยุดชะงักในทันที ก่อนที่เขาจะหันมาจ้องหน้าเธอนิ่ง

นัยน์ตาสีอำพันน่าพิศวงคู่นั้นให้ความรู้สึกแปลกพิลึก เหมือนกำลังมองอัญมณีชนิดหนึ่งอยู่จริงๆ

“แค่พูดเฉยๆ น่ะค่ะ”

เธอหลบสายตาคู่นั้น ขณะเดียวกันก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“วันนี้รบกวนช่วยห่อขนมหวานที่พวกผู้ใหญ่น่าจะชอบให้สองกล่องทีนะคะ จะเอาไปเป็นของขวัญน่ะค่ะ”

“ของหวานที่พวกผู้ใหญ่ชอบ…”

เธอตั้งใจจะเอาไปให้ชานาเนสที่มีสีหน้าหม่นหมองลงเป็นอย่างมากหลังจากสร้อยคอหายไป

“กล่องหนึ่งช่วยส่งไปที่ร้านค้าเพลเลสทีนะคะ”

ส่วนทางนี้เป็นของขวัญสำหรับไวโอเล็ตกับเครย์ลีบันที่ช่วงนี้ขยันทำงานกันอย่างหนัก

“ครับ ทราบแล้วครับ รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวไปเอามาให้”

เบ๊ตพยักหน้าตอบรับอย่างสุภาพ ก่อนที่จะเดินกลับลงไปชั้นล่าง

เมื่อได้อยู่ตามลำพังอีกครั้ง เธอก็ลองตักขนมหวานชิ้นใหม่ที่เบ๊ตเพิ่งเอามาวางให้เมื่อครู่ด้วยความเลื่อมใส

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“คุณหนูตลกจังเลยนะ! ”

กลุ่มสาวๆ ที่นั่งอยู่อีกฝั่งของชั้นสองจู่ๆ ก็พลันระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่น

เธอไม่ได้รู้สึกไม่พอใจพวกเขา

แค่หันไปมองเพราะจู่ๆ ก็มีเสียงดังเกิดขึ้นเท่านั้น

แต่แล้วก็พลันสบตาเข้ากับหนึ่งในนั้น

มาเรีย แพทโทรนกำลังหัวเราะโดยใช้พัดบังใบหน้าจนเหลือให้เห็นแต่นัยน์ตา

“โอ๊ย ทำเอาหมดอร่อยเลยจริงๆ”