เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 3

ช่วงนี้ชีวิตประจำวันของฟีเรนเทียค่อนข้างเรียบง่าย

ในหนึ่งสัปดาห์จะแวะไปยังร้านค้าเพลเลสเพื่อรับรายงานจากเครย์ลีบันประมาณสามวัน ตารางงานหลักๆ มีเพียงแค่นั้นเวลาที่เหลือก็แวะไปหาเฟเรสที่วัง หรือไม่ก็ใช้เวลาไปกับการเล่นกับพวกลูกพี่ลูกน้อง

วันนี้เธออยู่ระหว่างทางเที่ยวชมจัตุรัสอย่างเรื่อยเปื่อย ก่อนจะแวะไปยังสำนักงานของร้านค้าเพลเลส

ไวโอเล็ตที่ถูกส่งตัวไปทำงานที่ร้านขายเสื้อผ้าแคลอฮัน เพราะทางนั้นงานยุ่งมาก วันนี้ก็มารอเธออยู่ที่สำนักงานหลังจากไม่ได้แวะมาเสียนาน

“เรื่องซื้อธัญพืชจากทางใต้เรียบร้อยดีมั้ยคะ”

“ค่ะ ทางเซอเชาว์กับทางใต้ของอาณาจักรกำลังอยู่ในช่วงเพาะปลูกกันได้อย่างอุดมสมบูรณ์มากทีเดียว ก็เลยสามารถหาซื้อได้ในราคาที่งามมากทีเดียวค่ะ”

เธอพยักหน้าตอบรับ ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มให้มากความ

ปีนี้การเพาะปลูกทางใต้ยังคงให้ผลผลิตที่ยอดเยี่ยมเหมือนอย่างที่เธอจำได้ไม่มีผิดแต่เครย์ลีบันกลับถามเธอด้วยเสียงกึ่งสงสัย เมื่อเห็นว่าเธอดูจะไม่ได้มีปฏิกิริยาตกใจอะไรนัก

“หรือว่า ทราบอยู่แล้วหรือครับ”

“อะไรเหรอคะ”

“เรื่องที่ปีนี้ทางใต้จะเพาะปลูกได้ดีมากกว่าทุกปีน่ะครับ”

มีไหวพริบเร็วจริงๆ นะเนี่ย

แต่เธอเพียงแค่ยักไหล่ไม่ยี่หระ แสร้งแสดงสีหน้าทำเป็นไม่รู้จริงๆ ว่าพูดถึงเรื่องอะไร

“ข้าไม่ใช่นักพยากรณ์เสียหน่อย จะไปรู้เรื่องพวกนั้นได้ยังไงล่ะคะ”

“แต่ปฏิกิริยาเมื่อครู่นี้…”

“ข้าแค่เชื่อตั้งแต่แรกว่า ไวโอเล็ตกับเครย์ลีบัน และพนักงานมากความสามารถของร้านค้าเพลเลสจะสามารถจัดการงานได้อย่างยอดเยี่ยมเท่านั้นเองค่ะ”

“อา…”

คำชมอย่างกะทันหันของเธอทำเอามุมปากของเครย์ลีบันที่ได้แต่ทำหน้าเหม่อลอยกระตุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เขารีบร้อนพยายามกลั้นมุมปากที่เอาแต่จะกระตุกยิ้มอยู่หลายครั้ง แต่นัยน์ตาที่ปกติจะคมกริบดุดันกลับผ่อนคลายลงแบบนั้น มันแสดงความรู้สึกออกมาให้เห็นหมดแล้ว ไม่ว่าจะกลบเกลื่อนยังไงก็ไร้ประโยชน์

อย่างไรก็ตาม เครย์ลีบันเป็นพวกใจอ่อนกับคำชมมากจริงๆ

เธอปล่อยให้เครย์ลีบันสงบจิตสงบใจของตัวเอง ก่อนจะหันมาถามไวโอเล็ตแทน

“ ‘กลุ่มการค้าเรด’ ที่พูดถึงเมื่อคราวก่อนได้สืบมาแล้วหรือยังคะ ไวโอเล็ต”

“ค่ะ แต่ไม่มีข้อมูลอะไรพิเศษเลย…ขออภัยด้วยค่ะ”

ไวโอเล็ตส่งรายงานบางๆ ให้เธอ ในขณะที่พูดขอโทษอย่างไร้ข้อแก้ตัว แต่เธอส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ใช่ความผิดของไวโอเล็ตหรอกค่ะ กลุ่มการค้าเรดไม่ใช่สถานที่ที่ลงมือดำเนินการอะไรมากมายอยู่แล้วละค่ะ”

มันเป็นคำสั่งที่เธอสั่งไปโดยไม่ได้คาดหวังอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“หามาได้เท่านี้ก็ถือว่าเก่งมากแล้วค่ะ ไวโอเล็ต”

ดูเหมือนไวโอเล็ตเองก็เป็นพวกใจอ่อนกับคำชมง่ายเช่นกัน

ใบหน้าขาวเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อยเพราะฉะนั้นไหนๆ ก็ชมแล้ว เธอเลยตั้งใจชมเพิ่มอีกหน่อย

“เล่นทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างสมบูรณ์แบบขนาดนี้ ทำเอาข้าไม่มีงานทำจนเบื่อเลยนะคะเนี่ย”

“ชะ…ชมกันเช่นนั้น…”

“จะทำงานให้หนักขึ้นครับ”

ไวโอเล็ตหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม ส่วนเครย์ลีบันตอบอย่างจริงใจคล้ายกับตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว

“แล้วก็เครย์ลีบัน”