เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

ตอนที่ 133

เล่นทำหน้าแบบนั้นแล้วเธอจะกล้าบอกให้เขาเลิกส่งของขวัญมาให้ได้ยังไงล่ะเธอได้แต่ลอบถอนหายใจ

พวกเราเดินดูของขวัญด้วยกันทีละชิ้นๆ พลางพูดคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้กันไปเรื่อยเปื่อย

เฟเรสอธิบายเกี่ยวกับของขวัญแต่ละอย่างที่เขาส่งมาให้ระหว่างเดินทางท่องเที่ยว ส่วนเธอก็จะถามเรื่องที่อยากรู้บ้างเป็นครั้งคราว

“เฟเรส นี่เจ้าไปมาหมดทุกที่แล้วสินะเนี่ย”

“อื้อ ปิดเทอมทีไรก็ออกเดินทางท่องเที่ยวตลอด”

“เพราะอย่างนั้นเลยไม่กลับมาเมืองหลวงเหรอ”

เฟเรสลังเลไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำถามของเธอ ก่อนจะเอ่ยตอบ

“นั่นเป็นเพราะสัญญาที่ให้ไว้กับจักรพรรดินีน่ะ ข้ารับเงินจากนางแทนเงื่อนไขว่าจะเดินทางไปยังอะคาเดมี และจะไม่กลับมาเมืองหลวงอีกจนกว่าจะเรียนจบ”

“อ๋า ว่าแล้วเชียว”

การจะสร้างกลุ่มการค้าย่อมต้องใช้เงินทุนก็คิดอยู่ว่าจู่ๆ เขาไปเอาเงินจำนวนมากขนาดนั้นมาจากไหน

“เพราะฉะนั้นก็เลยออกเดินทางท่องเที่ยวแทน ได้เห็น ได้เรียนรู้อะไรมากมายเลยละเพราะข้าเองก็อยู่แต่ในวังมาตั้งแต่เกิดละมั้งเลยมีหลายสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน”

เฟเรสพูดด้วยความขมขื่นเล็กน้อย

ก่อนที่จะได้พบกับเธอ ชีวิตของเฟเรสมีเพียงแค่วังเล็กๆ ที่ผุพังกับป่ารอบๆ เท่านั้น

ถึงแม้หลังจากได้พบกับเธอ และได้ย้ายมายังวังโฟอิรัคแล้ว สถานการณ์ของเด็กหนุ่มจะดีขึ้นมากก็เถอะ แต่ถึงยังไงทิศทางของเฟเรสมีแค่ไปๆ มาๆ ระหว่างเมืองหลวงกับลอมบาร์เดียอยู่ดี

เพราะอย่างนั้นถึงได้กระหายอยากได้ประสบการณ์ อยากเห็น อยากได้ยินเรื่องราวที่มากกว่านั้น

เธอตบไหล่เฟเรสพลางเอ่ยว่า

“ทำได้ดีมาก ตอนนี้เจ้าเองก็ไม่ใช่เล่นๆ แล้วสินะเนี่ย รู้จักรีดไถเงินจักรพรรดินีแล้วแบบนี้”

เฟเรสหัวเราะตามเธอ

“เคยมาใกล้ๆ ลอมบาร์เดียอยู่หลายครั้งเหมือนกัน แต่มาพบเทียไม่ได้ มันอันตราย”

“อันต…ราย?”

“บางครั้งก็ถูกโจมตีเอาเฉยๆ น่ะ”

“จักรพรรดินีคิดจะสังหารเจ้าสินะ”

เฟเรสพยักหน้า

ใบหน้านั่นนิ่งสงบมากเกินไปแล้ว

“เจ้า…!”

เธอพูดเสียงดังกึ่งตะโกนด้วยความอึดอัดใจ

“ตั้งแต่เด็กแล้วนะ เจ้าเป็นแบบนี้ตลอดเลย! เฟเรส เจ้าต้องรู้จักกลัว ต้องกลัวว่าจะบาดเจ็บ ต้องกลัวว่าจะตายหรือเปล่า ต้องโมโหเพื่อตัวเองบ้างสิ”

พอนึกถึงเฟเรสตัวน้อยที่ห้ามไม่ให้เธอช่วยเหลือเขา บอกแต่ว่าเธอจะเป็นอันตรายไปด้วย ทั้งๆ ที่ใบหน้าของตัวเองซีดเผือดไร้สีเลือดจากการติดพิษจนจะตายอยู่แล้ว มันทำให้เธอรู้สึกหดหู่ใจมากจริงๆ

แต่เฟเรสกลับยิ้มจางยามมองใบหน้าเธอ

“ยิ้มทำไม”