เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

ตอนที่ 134

“รถม้าพวกนั้นมันอะไรกันน่ะ”

เบเจอร์เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว และกำลังจะขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางไปยังพระราชวัง เขาเอ่ยถามข้ารับใช้ด้วยความไม่พอใจ

“ระ รถม้าตระกูลเฮย์ลิ่งกับตระกูลดิลลาร์ด…”

“เรื่องนั้นข้ารู้!ข้าหมายถึงพวกนั้นมาทำอะไรกันที่คฤหาสน์ วันนี้ไม่ได้มีประชุมเจ้าตระกูลเสียหน่อย”

ข้ารับใช้ผู้ไม่ได้รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วยได้แต่ทำหน้าอยากจะร้องไห้ด้วยความโชคร้าย ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปเสียงแผ่ว

“มะ มาพบคุณหนูฟีเรนเทียครับ…”

“ว่าไงนะ”

คำถามเสียงห้วนของเบเจอร์ทำให้ข้ารับใช้สะดุ้งเฮือก

“ที่บอกว่ายุ่งอยู่นั่นโกหกทั้งหมดเลยสินะ!นังนั่นมันยิ่งใหญ่อะไรนักหนา ถึงได้มาพบถึงคฤหาสน์ด้วยตัวเองแบบนี้!”

เบเจอร์โมโหจนเดือดพล่าน

ข้ารับใช้จัดการเตรียมแท่นวางเท้าและเปิดประตูรถม้าเรียบร้อยจึงหยุดรออยู่ด้านข้างแต่ก็ยังเกรงว่าเจ้าตระกูลใต้บังคับบัญชาจะกลับออกมาขึ้นรถม้า แล้วต้องบังเอิญเจอเบเจอร์จนเกิดเรื่องเข้า

แต่โล่งอกที่ไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น

เพราะเป็นเซรัลที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ได้ปรากฏกายขึ้นด้วยชุดเดรสหรูหรางดงาม

“…พวกไร้หัวคิด ว่ามั้ยคะ ที่รัก”

มองแค่ปราดเดียวเซรัลก็ประเมินสถานการณ์ออกอย่างทะลุปรุโปร่ง นางปลอบโยนเบเจอร์เสียงอ่อนหวาน

“พอเด็กตัวเล็กๆ เรียกตัวก็รีบวิ่งแจ้นมาหาทันที พวกนั้นก็น่าจะมีศักดิ์ศรีบ้างแท้ๆ นะคะ”

“หึ ทุกคนก็คงแค่มาเพราะอยากรู้ว่านังเด็กนั่นจะทำเรื่องอะไรแหละ”

เบเจอร์ก้าวเท้าเดินขึ้นรถม้า ขณะเดียวกันก็พร่ำบ่นด้วยความไม่พอใจ

ทั้งๆ ที่พูดเช่นนั้น แต่คำพูดกับท่าทางที่โมโหจนลุกเป็นไฟเมื่อครู่มันสวนทางกันลิบลับ

แต่เซรัลคุ้นเคยกับพฤติกรรมแบบนั้นดีแล้ว นางก้าวเท้าขึ้นรถม้าตามหลังสามี ปิดประตูรถม้า ก่อนจะพูดเสียงนิ่งสงบ

“วันดีๆ เดินทางเข้าวังด้วยเรื่องดี อย่าไปใส่ใจเรื่องพวกนั้นเลยค่ะ ที่รัก”

“อะแฮ่ม…”

เบเจอร์กระแอมไอเมื่อได้ยินคำพูดของภริยา เขาพยักหน้าลงอย่างว่าง่าย

“ใช่แล้ว ข้าแค่อ่อนไหวง่ายไปหน่อย ถึงยังไงกิจการนั่นก็มีแต่จะล้มเหลว จนทำให้ตัวเองต้องอับอายขายขี้หน้าอยู่แล้วนี่นะ”

“ถูกต้องแล้วค่ะ ยังไงจักรพรรดินีก็อนุญาตทางเราแล้วนะคะ พวกเราไปถวายของขวัญดีๆ แล้วใช้เวลาร่วมกับพระองค์ดีกว่าค่ะ”

เซรัลชี้ไปยังชุดน้ำชาที่ถูกห่อไว้อย่างงดงามซึ่งตั้งอยู่มุมหนึ่งของรถม้า

“ถ้าหากคนอื่นๆ ได้รู้ว่าที่รักทำอะไรเพื่อกิจการก่อสร้างลอมบาร์เดียบ้าง เผลอๆ หลายวันหลังจากนี้ทุกคนคงพูดถึงแต่ที่รักคนเดียวเลยนะคะ”

“ใช่แล้ว ไอ้กิจการเด็กเล่นนั่นคงได้ถูกฝังกลบด้วยเสียงหัวเราะจนหมดสิ้น”

เสียงเยาะเย้ยของเบเจอร์ดังขึ้นพร้อมกับรถม้าที่เคลื่อนตัวออกเดินทางมุ่งหน้าสู่พระราชวัง

รถม้าวิ่งไปบนถนนที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ในขณะที่ผ่านพ้นเขตประตูวังมาแล้ว จู่ๆ เซรัลก็เอ่ยถามขึ้น

“ว่าแต่ไม่ต้องแจ้งทางกิจการก่อสร้างลอมบาร์เดีย ไม่สิ ไม่ต้องแจ้งให้ทางตระกูลวิลเคย์ทราบก่อนเหรอคะ”

คำถามของเซรัลทำให้เบเจอร์แสยะยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบ

“ข้าใช้อำนาจของทายาทเจ้าตระกูล ย่อมไม่จำเป็นต้องแจ้งให้พวกนั้นรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วสิ ถ้าต้องดำเนินการโดยขอความเห็นชอบจากแต่ละคน มันจะเป็น ‘อำนาจ’ ได้ยังไงล่ะ”

“ก็จริง…”

เซรัลเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเบเจอร์

“ตายแล้ว องค์จักรพรรดินีเสด็จออกมารอพวกเราด้วยพระองค์เองเลยละค่ะ!”

ทันทีที่รถม้าเริ่มชะลอความเร็ว เซรัลก็มองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะตะโกนด้วยความดีใจ

เบเจอร์เองก็เหลือบไปเห็นเช่นกัน หลังจากแน่ใจแล้วว่าจักรพรรดินีราวีนี่กำลังรอเขาอยู่ที่หน้าประตูวังขององค์จักรพรรดินี เขาก็กระตุกยิ้มมุมปาก

ภาพของจักรพรรดินีแห่งอาณาจักรออกมารอต้อนรับด้วยตัวเอง ทำให้ไหล่ของเบเจอร์ยืดขึ้นโดยธรรมชาติ

“มาแล้วหรือคะ ท่านชายลอมบาร์เดีย เซรัลก็ด้วย เชิญค่ะ”

โดยทั่วไปแล้ว เงินทุนที่ใช้ในการก่อสร้างไม่เพียงแต่จะแบ่งจ่ายเป็นสามครั้งเท่านั้น ยังมีหลายกรณีที่แบ่งเป็นสี่ หรือห้าครั้งด้วยซ้ำไป

การจะสร้างอาคารหลายหลัง ไม่สิ การพัฒนาเขตแดนอังเกนัสทั้งหมดนั่น มันเป็นการก่อสร้างที่ใหญ่มาก

จักรพรรดินีบอกว่าจะขอจ่ายเงินจำนวนมหาศาลหลังก่อสร้างไปแล้วครึ่งทาง กับหลังก่อสร้างเสร็จสมบูรณ์นั่น มันเป็นคำร้องขอที่มากเกินไป

เบเจอร์ต้องปฏิเสธ

แต่ในวินาทีที่ได้เห็นนัยน์ตาของจักรพรรดินีมองมาที่ตนราวกับต้องการจะทดสอบ ความกล้าของเขาก็จางหายไปในทันที

และในหัวสมองก็นึกถึงคำพูดที่ชานาเนสพูดสบประมาทเขาเอาไว้เมื่อหลายวันก่อนขึ้นมา

“อย่าได้คิดจะขวางทางเด็กคนนั้น เจ้าไปสนใจทำงานทำการของตัวเองให้มันดีเถอะ นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้เจ้ามีโอกาสชนะได้”

กล้าดียังไงถึงคิดว่านังบุตรสาวของแคลอฮันนั่น จะเทียบชั้นกับเขาได้

เขาจะใช้อำนาจในการจัดการพัฒนาอังเกนัสในครั้งนี้ เพื่อตอกหน้าให้พวกนั้นได้รู้ถึงระดับชั้นที่แตกต่าง

เบเจอร์ตั้งใจแน่วแน่เช่นนั้น

หากงานนี้ประสบความสำเร็จแล้วละก็ ไม่ว่าใครก็ไม่อาจดูถูกเขาได้อีกต่อไป

“ได้พ่ะย่ะค่ะ องค์จักรพรรดินี”

จากนั้นเบเจอร์จึงเอ่ยต่อว่า

“หากไม่เชื่อมั่นในอังเกนัสซึ่งเป็นตระกูลฝั่งภริยา กระหม่อมจะไปเชื่อใครได้อีกล่ะพ่ะย่ะค่ะ”

“อา ค่อยโล่งอกไปทีนะคะ ขอบคุณที่เข้าใจนะคะ ท่านชายลอมบาร์เดีย”

จักรพรรดินียิ้มกว้าง ในขณะเดียวกันก็ช่วยเทชาให้อีกถ้วย

“ขะ ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

ในระหว่างที่เบเจอร์หยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มด้วยความซาบซึ้งในพระคุณจักรพรรดินีราวีนี่กับเซรัลก็แอบแลกเปลี่ยนสายตากันเงียบๆ

และริมฝีปากของทั้งคู่ก็ตวัดโค้งเป็นรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า

* * *