เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4
สรุปบท เล่ม 4 บทที่ 137.1: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
อ่านสรุป เล่ม 4 บทที่ 137.1 จาก เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] โดย Internet
บทที่ เล่ม 4 บทที่ 137.1 คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายแฟนตาซี เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ตอนที่ 137
พระอาทิตย์คล้อยต่ำย้อมท้องฟ้าจนกลายเป็นสีแดงส้ม แต่วังของเจ้าชายลำดับที่หนึ่งยังคงมีแขกมาเยี่ยมเยือน
พวกเขาคือเจ้าตระกูลบาราพอร์ท หนึ่งในตระกูลใต้บังคับบัญชาชื่อดังของอังเกนัส และผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าตระกูลอังเกนัส หรือน้องชายของจักรพรรดินีนามว่าดิวอิจนั่นเอง
“ฮู่ว…”
ดิวอิจ อังเกนัสนวดรอบนัยน์ตาเหนื่อยล้าไปมาพลางถอนหายใจเสียงดัง
เจ้าตระกูลบาราพอร์ทที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็แอบเบือนสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะดื่มน้ำดับกระหายลำคอที่เริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมาหน่อยๆ
“ทั้งสองคนดูจะเหนื่อยนะ พอแค่นี้ก็ได้ละมั้ง”
อาสทาน่าเอ่ยกับดิวอิจและเจ้าตระกูลบาราพอร์ทแต่ดิวอิจกลับส่ายหน้าปฏิเสธหนักแน่น
“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ยังเหลืออีกหลายเรื่องที่ยังต้องศึกษาเพิ่มพ่ะย่ะค่ะ”
ดิวอิจ อังเกนัส กับเจ้าตระกูลบาราพอร์ทกำลังช่วยอาสทาน่าเตรียมตัวสำหรับการประชุมใหญ่ที่จะจัดขึ้นในอีกสองวันให้หลัง
ไม่สิ พูดตามตรงนี่ก็ไม่ต่างอันใดกับการบอกคำตอบที่ถูกต้องสำหรับคำถามที่รู้อยู่แล้ว ให้ได้รู้ไว้ล่วงหน้านั่นแหละ
พวกเขากำลังบอกความเห็นหลักๆ เกี่ยวกับฎีกาสำคัญที่จะถูกพูดถึงในการประชุม รวมถึงเนื้อหาสำคัญที่กลุ่มอำนาจฝ่ายอังเกนัสจะเป็นคนเปิดประเด็นในที่ประชุมนั่นเอง
“หาว…”
แต่อาสทาน่ากลับเอาแต่หาว ไม่ก็แลบลิ้นเลียริมฝีปากไปมา ไม่คิดเก็บซ่อนความเบื่อหน่ายเกียจคร้านเลยสักนิด
ตอนแรกก็ดูจะกระตือรือร้นอยู่หรอก แต่พอพวกเขาร่ายเนื้อหาทางการเมืองอันแสนซับซ้อนออกไปให้ฟัง แค่ครู่เดียวก็หมดความสนใจเสียแล้ว
ถึงแม้พวกเขาจะใช้เวลาหลายชั่วโมงช่วยสอนอาสทาน่าตั้งแต่ต้นจนจบ เพราะจักรพรรดินีเป็นคนไหว้วานขอให้มาช่วยก็เถอะ
แต่ความอดทนของดิวอิจเองก็ถึงขีดสุดแล้วเช่นกัน
“เจ้าชาย”
สุดท้ายดิวอิจก็เอ่ยเรียกอาสทาน่าเสียงเข้มงวด
“ทรงอย่าลืมนะพ่ะย่ะค่ะ ตั้งแต่การประชุมใหญ่ครั้งหน้าเจ้าชายลำดับที่สองเองก็จะเข้าร่วมด้วย”
คำพูดของดิวอิจ อังเกนัส ทำให้อาสทาน่าขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเหลือบมองเจ้าตระกูลบาราพอร์ทที่นั่งอยู่ข้างตน แล้วเอ่ยพูดเสียงบึ้งตึง
“แล้วไง มันเกี่ยวอะไรกับการเรียนอันแสนน่าเบื่อนี่กัน”
“…เจ้าชายลำดับที่สองเป็นคนหัวดีมากพ่ะย่ะค่ะดูจากที่จบการศึกษาจากอะคาเดมีด้วยอันดับท็อปก็รู้ได้แล้ว บางทีในการประชุมครั้งหน้าอาจจะสร้างความประทับใจให้ฝ่าบาทกับขุนนางคนอื่นๆ ก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”
ดิวอิจเอ่ยว่าด้วยความเหลืออดเต็มทนแต่อาสทาน่ากลับยังคงไม่รู้สำนึก
“ต่อให้ไอ้ชั้นต่ำนั่นมันพูดไม่กี่คำแล้วซื้อความดีความชอบจากฝ่าบาทกับขุนนางคนอื่นๆ ได้ แล้วมันจะไปมีอะไรเปลี่ยนแปลงกัน”
“เรื่องนั้นแน่นอนว่า…”
“คิดว่าเจ้านั่นมันจะเทียบชั้นข้าได้หรือไง”
ดิวอิจ อังเกนัสปิดปากเงียบแทนคำตอบ
เพราะแววตาของอาสทาน่าที่หันมามองหน้าเขา มันกำลังส่องประกายข่มขู่อย่างโหดเหี้ยม
นัยน์ตาราวกับนักล่าอารมณ์ร้ายที่กำลังวางกับดักล่าสัตว์ให้ตกลงไปในหลุม
ในตอนนั้นเองเจ้าตระกูลบาราพอร์ทที่ลอบสังเกตอยู่ข้างๆ ก็เอ่ยขึ้นอย่างชาญฉลาด
“แต่ถ้าหากเจ้าชายลำดับที่หนึ่งทรงพูดเกี่ยวกับประเด็นพวกนั้นได้ตรงจุด ทุกคนจะต้องเทิดทูนและเคารพพระองค์เป็นแน่ไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ”
“อืมมม… แบบนั้นก็ไม่แย่เสียทีเดียว”
อาสทาน่ากลอกตาครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยว่า
“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าอธิบายให้มันน่าเบื่อนักสิ พูดให้มันสั้นกระชับหน่อย ไอ้ประเด็นที่ว่าพวกนั้น ข้าต้องพูดยังไงบ้าง”
ใบหน้าของอาสทาน่าเหลอหลาไปหมด คล้ายกับเพียงแค่นี้ข้อมูลก็แน่นเต็มหัว ทำให้เขาสับสนไม่เข้าใจเสียแล้ว
เพราะอย่างนั้นดิวอิจ อังเกนัสจึงพยายามปรับเปลี่ยนคำพูดให้เรื่องมันดูเรียบง่ายและฟังเข้าใจได้ง่ายที่สุด
“สำหรับเจ้าชายแล้ว เพียงแค่พระองค์ชี้ประเด็นที่เจ้าตระกูลบาราพอร์ทกล่าวเมื่อครู่นี้ แล้วตรัสว่า ‘สวัสดิการสำหรับตะวันออกมีมากพอแล้ว เงินทุนช่วยเหลือทางด้านการค้าสมควรมอบให้ทางฝั่งเหนือถึงจะถูกต้อง’ ก็พอแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“ทำไมต้องส่งให้ทางเหนือแทนล่ะ ไม่ใช่ว่าจะเป็นศัตรูกับทางตะวันออกเพราะเรื่องครั้งนี้ไม่ได้หรอกหรือ”
“ในสังคมการเมืองมีหลายครั้งที่จำเป็นต้องเลือกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ เวลาแบบนั้นจำเป็นต้องเลือกอยู่ข้างพันธมิตรถึงจะถูกต้อง อังเกนัสของพวกเราจำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือจากไอบันทางเหนือ เพื่อการพัฒนาเขตแดน ดังนั้นครั้งนี้จึงต้องเลือกถือข้างฝ่ายเหนือพ่ะย่ะค่ะ”
“ตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันเองก็จะเข้าร่วมการประชุมใหญ่ครั้งนี้ด้วย รักษาหน้าอีกฝ่ายเอาไว้ย่อมเป็นโอกาสที่ดีต่อพวกเราแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”
ดิวอิจกับเจ้าตระกูลบาราพอร์ทผลัดกันอธิบาย
“งั้นทางตะวันออกล่ะ ได้ยินว่าข้าต้องได้รับความเห็นชอบจากตระกูลตัวแทนในทุกภาค เพื่อได้รับการแต่งตั้งเป็นรัชทายาทนี่”
“สำหรับคนพวกนั้นเอาไว้ค่อยจัดการผ่านเรื่องอื่นครั้งหน้าก็ได้พ่ะย่ะค่ะ อีกอย่างพวกนั้นอยู่กันแบบสังคมปิด ไม่ค่อยยุ่งกับเรื่องในภาคกลางกันอยู่แล้ว ถ้าหากเป็นเรื่องอ่อนไหวอย่างการแต่งตั้งองค์รัชทายาทละก็ ย่อมต้องคล้อยตามความเห็นของฝ่าบาทกับภาคอื่นอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“งั้นก็ดี”
อาสทาน่ายักไหล่ไม่แยแสก่อนจะเอ่ยว่า
“งั้นก็จบแล้วใช่มั้ย”
“ไม่พ่ะย่ะค่ะ ยังเหลือฎีกาสำคัญอีกหลายประเด็น…”
“รู้เรื่องที่สำคัญที่สุดก็พอแล้ว!”
“ไม่พ่ะย่ะค่ะ คราวนี้เจ้าชายต้องเตรียมตัวให้พร้อม ถ้าเหนื่อยแล้วพวกกระหม่อมจะมาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้พ่ะย่ะค่ะ”
พรุ่งนี้ก็ยังต้องมานั่งฟังเรื่องบ้าๆ พวกนี้อีกเหรอเนี่ย
เจ้าตระกูลบาราพอร์ทมีสีหน้านิ่งขึงเมื่อได้ฟังคำพูดของดิวอิจ อังเกนัส แต่ก็ยังยืนปิดปากเงียบอยู่นิ่งๆ ไม่ท้วงติง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
น่าสนุก...