เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4
สรุปบท เล่ม 4 บทที่ 139.1: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
อ่านสรุป เล่ม 4 บทที่ 139.1 จาก เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] โดย Internet
บทที่ เล่ม 4 บทที่ 139.1 คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายแฟนตาซี เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ตอนที่ 139
ณ สำนักงานกิจการก่อสร้างลอมบาร์เดียซึ่งมีตระกูลวิลเคย์เป็นผู้บริหารจัดการ
เลอมาเบาว์ วิลเคย์ อายุได้สี่สิบปี ถือว่ามีอายุค่อนข้างน้อยในหมู่เจ้าตระกูล เขากำลังสนทนาอยู่กับคลังก์ เดวอนที่ปกติแล้วสนิทสนมใกล้ชิดกันดี
“ขนาดนั้นเลยหรือ”
“ท่านเป็นอัจฉริยะจริงๆ”
คลังก์เอ่ยตอบคำถามของเลอมาเบาว์ด้วยใบหน้านิ่งขรึมเหมือนก้อนหิน
“รู้มั้ยว่าตอนที่เตรียมงานคราวนี้น่ะ เกิดเรื่องยุ่งยากอะไรขึ้นมากมายเลยละ แต่ท่านฟีเรนเทีย…”
“ก็ได้ยินคนเขาพูดกันอยู่หรอกว่าฉลาดมาตั้งแต่เด็ก”
“ท่านนั้นอยู่คนละระดับกับคำว่า ‘ฉลาด’ ไปแล้วละมั้ง ให้ตายเถอะ ดูแค่ที่คิดเรื่องไปรษณีย์นั่นออกมาได้ ก็รู้ได้แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็นั่นน่ะสิ”
“แต่อาวุธที่แท้จริงของท่านไม่ใช่สมองอันชาญฉลาดหรอก”
“ถ้างั้น”
“ว่าไงดีล่ะ คล้ายกับมีนัยน์ตามองภาพที่ใหญ่กว่าที่คนทั่วไปจะสามารถมองได้หรือเปล่านะ”
คลังก์ได้แต่สาปแช่งความสามารถในการสื่อความรู้สึกของตัวเอง เพราะเขาไม่อาจจะเรียบเรียงคำพูดอธิบายความรู้สึกที่แท้จริงออกไปได้อย่างเหมาะสม
แต่ดูเหมือนเลอมาเบาว์จะเข้าใจได้ว่า คำพูดของเขานั้นมีความหมายว่ายังไง
“คนที่มองไม่เห็นป่ากว้างใหญ่ เอาแต่มองเฉพาะต้นไม้ตรงหน้า มีแต่จะทำให้คนอื่นๆ ที่เดินตามหลังต้องหมดหนทางหาทางออกไม่เจอไปด้วย”
“ใช่แล้ว!นั่นแหละที่ข้าต้องการจะพูด! ทำงานกับท่านฟีเรนเทีย ร่างกายอาจจะเหนื่อยล้าก็จริง แต่ใจมันสบายมากเลยละ!”
คลังก์ตบเข่าเสียงดังฉาด พลางเอ่ยขึ้นว่า
“ข้าเองก็ถามท่านนะว่า ทำไมไม่ใช้อำนาจของทายาทออกคำสั่งข้ามาเลย แต่กลับเกลี้ยกล่อมขอให้ข้ายอมร่วมมือด้วย ตอนนั้นท่านฟีเรนเทียกล่าวกับข้าแบบนี้”
คลังก์มีสีหน้าราวกับกำลังเพ้อฝันไปไกล
“ข้ามีวิธีมากมายในการพัฒนาลอมบาร์เดีย ข้าไม่อยากให้ตระกูลที่ฝืนใจไม่อยากทำงานร่วมกันประสบความสำเร็จไปด้วยหรอก”
คลังก์ครุ่นคิดถึงความทรงจำจากเรื่องราวในวันนั้น เพียงไม่นานก็ระเบิดหัวเราะฮ่าๆๆ ออกมาเสียงดังลั่น
“คุณหนูฟีเรนเทียเท่มากเลยไม่ใช่หรือ!”
เลอมาเบาว์มองคลังก์ที่ฉีกยิ้มกว้างเหมือนคนที่ไม่ต้องกังวลเรื่องใดในโลกนี้ทั้งสิ้น แล้วก็ได้แต่รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา
ใครกันล่ะที่ต้องลำบากขนาดนี้เพราะต้องเข้ามาพัวพันกับเบเจอร์ ใครกันล่ะ
ถึงแม้จะสนิทสนมกันมานาน แต่ตอนนี้เขาเกลียดท่าทางของคลังก์เสียจริง
เขาเกลียดเบเจอร์ที่จู่ๆ ก็ดันใช้อำนาจเข้ามายุ่งกับกิจการก่อสร้างลอมบาร์เดียมากถึงขนาดนั้น
เดิมทีเบเจอร์ก็รับผิดชอบดูแลกิจการอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลอยู่แล้ว เขาเองก็เคยคาดการณ์เอาไว้บ้างเหมือนกันว่าสักวันอาจจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นก็ได้ แต่ว่า
“เฮ้อ…”
สุดท้ายเลอมาเบาว์ วิลเคย์ก็ได้แต่พ่นลมหายใจเสียงหนักอึ้งออกมา
ในตอนนั้นเองใครบางคนก็เปิดประตูห้องทำงานออก ก่อนจะเดินพรวดเข้ามาโดยไม่ขออนุญาต
“ตอนนี้งานที่ต้องทำมีกองท่วมเท่าภูเขา แต่กลับมีเวลามานั่งพูดคุยกันแบบนี้อีกหรือ”
เบเจอร์ขมวดคิ้วทำหน้าบึ้งตึง
เดิมทีก็ไม่เคยมีสีหน้าดีเท่าไหร่นักหรอก แต่วันนี้เหมือนยิ่งดูอารมณ์เสียมากกว่าเดิม
เหตุผลนั่นก็เห็นกันชัดๆ อยู่แล้ว
คงจะเจ็บใจที่เห็นความสำเร็จของฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดียนั่นแหละ
“มาแล้วหรือครับ ท่านเบเจอร์”
คลังก์ เดวอนเองก็รีบลุกขึ้นจากที่นั่ง กล่าวทักทายอีกฝ่ายทันที แต่เบเจอร์กลับเมินเฉย ทั้งยังจงใจเดินชนไหล่เขาไปหาเลอมาเบาว์ แล้วเอ่ยขึ้นว่า
“มีเรื่องจะประชุม ไปเรียกพวกผู้บริหารทั้งหมดมา”
การเรียกตัวผู้คนที่ทำงานกันเป็นปกติได้ราบรื่นดีมานั่งประชุม เป็นเรื่องที่น่ารำคาญทั้งยังมีแต่จะยิ่งทำให้ประสิทธิภาพในการทำงานตกต่ำลงเปล่าๆ
“…ครับ ทราบแล้วครับ”
เลอมาเบาว์ วิลเคย์กลืนคำพูดที่ขึ้นมาจุกอยู่บริเวณลูกกระเดือกกลับลงคอ ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไป
* * *
เฟเรสนั่งลงบนเก้าอี้ข้างองค์จักรพรรดิ เฝ้ารอการประชุมเริ่มต้นขึ้น แต่แล้วจู่ๆ ก็พลันนึกถึงบทสนทนาที่คุยกับโนเชียร์วันนี้ขึ้นมา
มันเป็นบทสนทนาที่พวกเขาคุยกันก่อนเดินทางมาร่วมประชุมวันนี้
“เพิ่มราคาต้นทรีบ้าขึ้นอีก”
“อีกครั้งหรือ…เมื่อไม่นานมานี้ก็เพิ่งจะเพิ่มราคาไป ไม่รู้ว่าทางอังเกนัสจะยอมคล้อยตามหรือเปล่าพ่ะย่ะค่ะ”
โนเชียร์กล่าวอย่างเป็นกังวล แต่เฟเรสกลับส่ายหน้า
เฟเรสถามย้ำ
“พ่ะย่ะค่ะ ไม่เลย ประตูโกดังไม่แม้แต่จะเปิดออกด้วยซ้ำพ่ะย่ะค่ะ”
เฟเรสนึกถึงเครย์ลีบันที่ได้พบในงานเลี้ยงวันเกิดของเทียเมื่อคราวก่อน
ประธานหรือเจ้าของร้านค้าเพลเลส ชายผู้ดูเฉียบขาดคนนั้น
จากที่เขาสั่งให้ริกนีเต้ไปสืบมาให้ เครย์ลีบันคนนี้เป็นคนใจเย็น แต่ก็เป็นพ่อค้าประเภทที่ตัดสินใจอะไรได้ฉับไว
ไม่รู้ว่าเกิดมาพร้อมความสามารถในการค้าขายหรือยังไง ทุกการค้าที่ชายคนนี้ยื่นมือเข้าไปข้องเกี่ยว มักจะประสบความสำเร็จไปเสียทุกกิจการ
และจุดที่เหมือนกันของกิจการพวกนั้นก็คือ การลงทุนด้วยเงินจำนวนมหาศาล และการดึงเท้าถอยกลับออกมาในช่วงเวลาที่เหมาะสม
“แปลก คนเช่นนั้นทำไมถึงได้ทำแบบนั้นกัน”
ทำไมถึงได้ยังกอดรั้งต้นทรีบ้าเอาไว้อย่างโง่เขลาเช่นนั้น
หรือยังมีจุดประสงค์อื่นในการเก็บรวบรวมต้นทรีบ้านั่นเอาไว้กันแน่
หรือว่าเครย์ลีบัน เพลเลส ไม่ใช่คนที่มีอำนาจตัดสินใจที่แท้จริง
ยามที่คิดไปถึงจุดนั้น เฟเรสก็ต้องส่ายหน้า
ร้านค้าเพลเลสตั้งแต่ก่อตั้งจนถึงปัจจุบัน เป็นการค้าของเครย์ลีบัน เพลเลสเพียงผู้เดียว
ไม่มีร่องรอยว่าเคยได้รับเงินลงทุนมหาศาลจากใครแม้แต่คนเดียว
“ก่อนอื่นเพิ่มราคาไปก่อน แล้วคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของร้านค้าเพลเลสด้วย ถ้าพวกเขาเริ่มขายให้ทางนั้น ให้รายงานข้าทันที”
“พ่ะย่ะค่ะกระหม่อมจะทำตามที่พระองค์รับสั่งพ่ะย่ะค่ะ”
นั่นคือบทสนทนาที่พูดคุยกันเมื่อช่วงเช้า
“งั้นก็เริ่มการประชุมกันได้แล้ว”
เสียงของจักรพรรดิโยบาเนสทำให้เฟเรสพับเก็บความสงสัยเกี่ยวกับร้านค้าเพลเลสไปก่อน
และในตอนนั้นเอง ประตูห้องประชุมใหญ่ที่ปิดแน่นก็เปิดออกพร้อมกับคนสองคนที่เดินเข้ามาข้างใน
พวกเขามีผิวค่อนข้างคล้ำ เรือนผมสีบลอนด์แพลทินัมสว่าง และสวมใส่เสื้อผ้าสีสันสดใสเป็นที่น่าจับตามอง
“ตระกูลรูมัน…?”
“ดูเหมือนจะเป็นอินดิท รูมันเจ้าตระกูลกับบุตรชายนะ”
“พวกตะวันออกบ้านนอกนั่นมาร่วมการประชุมงั้นหรือ แปลกเสียจริง”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
น่าสนุก...