เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

“อาจารย์เครย์ลีบันคิดที่จะขายต้นทรีบ้าในครอบครอง กลับคืนไปให้พวกตระกูลทางเหนือรวมถึงตระกูลไอบัน เพื่อให้พวกเขานำไปใช้ในการฟื้นฟูสิ่งก่อสร้างค่ะ ขายให้โดยไม่คิดค่าขนส่งด้วย และข้าก็อยากให้ลอมบาร์เดียเข้ามาร่วมในเรื่องนี้ค่ะ”

“ฟังดูไม่เหมือนกับบอกให้ลอมบาร์เดียเป็นผู้ซื้อไม้ส่งไปทางเหนือเลยนะ”

“สิ่งที่เขตแดนซึ่งประสบภัยต้องการมากพอกันกับวัสดุที่แข็งแกร่ง ยังมีนายช่างมากฝีมืออยู่ด้วยไม่ใช่เหรอคะ ท่านปู่”

“พูดถึงนายช่างวิศวกรทั้งหลายของกลุ่มก่อสร้างลอมบาร์เดียนี่เอง”

ว่าแล้วเชียวท่านปู่มองความคิดของเธอออกได้ในทันทีเลย

“แน่นอนว่าคงจะงานยุ่งเพราะโครงการพัฒนาอังเกนัสด้วย แต่ว่า…”

เธอพึมพำเสียงค่อย ในขณะที่แอบลอบสังเกตท่าทีของท่านปู่ไปด้วย

เป็นอย่างที่เธอคิดไม่มีผิด

พอเรื่องโครงการพัฒนาอังเกนัสหลุดออกมาจากปากเธอ ใบหน้าของท่านปู่ก็พลันบึ้งตึงในทันที

เบเจอร์ไม่เพียงแต่ทำสัญญาน่าขันอย่างการรับเงินค่าจ้างในภายหลัง แต่ในตอนนี้ยังขาดวัสดุอย่างไม้ขึ้นมาอีก ทำให้การก่อสร้างทั้งหมดต้องหยุดชะงัก

ท่านปู่เองก็คงจะกังวลมากทีเดียวแต่ก็เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น

เพียงไม่นานท่านปู่ก็เอ่ยว่าเสียงขรึม

“นายช่างกลุ่มที่สองกำลังจะเดินทางไปสมทบกับทางภาคตะวันตกพอดี ให้พวกเขาแวะเขตเหนือเสียก่อน ก็ไม่เสียหายอะไรนัก”

“ถ้าอย่างนั้น…?”

“ได้ ปู่จะส่งสารไปหาเครย์ลีบันเอง”

เรียบร้อย

แบบนี้ทางเขตเหนือโดยเฉพาะตระกูลไอบันก็จะติดหนี้บุญคุณทั้งลอมบาร์เดียและร้านค้าเพลเลสในคราวเดียว

“อ๊า คงจะเท่น่าดู”

“เท่หรือ หมายถึงอะไร”

“การประชุมใหญ่ในอีกไม่กี่วันให้หลังน่ะค่ะ ถ้าท่านปู่พูดว่า ‘ลอมบาร์เดียจะช่วยเหลือทางเขตเหนือเช่นนี้!’ คงจะดูเท่มากเลยละค่ะ!”

ความเท่เหนือระดับ ต่างชั้นกับพวกขุนนางคนอื่นๆ ที่เอาแต่หวาดกลัวว่าจะต้องเสียเงินสักเหรียญในการให้ความช่วยเหลือกู้ภัย!

นี่แหละ ถึงจะสมกับเป็นลอมบาร์เดีย!

“ฮ่าฮ่า เด็กคนนี้นี่นะ”

ท่านปู่หัวเราะฮ่าฮ่า ดูจะชอบใจกับคำพูดของเธอ

เธอฉวยจังหวะนี้ยื่นข้อเสนอเพิ่มทันที

“ก่อนจะถึงการประชุม ท่านปู่เรียกตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันมาพูดคุยด้วยตัวเองก่อนดีมั้ยคะ เดิมทีข่าวดีๆ แบบนี้ ต้องบอกกันต่อหน้าถึงจะถูกไม่ใช่เหรอคะ!”

ไม่รู้หรอกว่ามีคำกล่าวเช่นนั้นอยู่จริงๆ หรือเปล่า แต่มันก็ต้องทำแบบนั้นไม่ใช่เหรอ!

คำพูดของเธอทำให้ท่านปู่หยุดคิดไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยว่า

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าลองทำดูเป็นยังไงล่ะ”

“…คะ”

“เจ้าลองพูดกับตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันเองโดยตรงเป็นเช่นไร”

คราวนี้เธอตกใจมากจริงๆ

ถึงแม้จะไม่ใช่เจ้าตระกูลไอบันมาเองก็เถอะ แต่ยังไงก็เป็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘ตัวแทนเจ้าตระกูล’ อย่างเป็นทางการ

สนทนากับคนเช่นนั้นโดยตรงอย่างนั้นเหรอนี่มันเรื่องใหญ่สุดๆ ไปเลย!

เธอเหม่อมองท่านปู่ที่เฝ้ารอเธออยู่เงียบๆ ไม่เร่งรัดอะไร

ท่านปู่จะคิดว่าเธอจะตอบอะไรกันนะ

ภายใต้ใบหน้าที่ยังคงดูอ่อนโยนเหมือนเคยนั่นจะคาดหวังอะไรอยู่

เธอเอ่ยตอบออกไปอย่างมั่นใจ

“หากเชื่อใจข้า เช่นนั้นข้าก็จะขอลองทำให้เต็มที่เลยค่ะ ท่านปู่”

เมื่อไม่นานมานี้ลอนเชนต์เป็นคนส่งสารกลับไปหาตระกูล บอกให้พวกเขาเพิ่มการตัดไม้ เพื่อตอบสนองกับข้อเรียกร้องของอังเกนัส

แต่ที่เขามาเยือนวังจักรพรรดินีในวันนี้ ไม่ใช่เพื่อกล่าวโทษอังเกนัสแต่อย่างใด

เช้าตรู่วันนี้มีสารฉบับหนึ่งจากไอบันส่งมาถึงเขา

ทันทีที่ได้รับสารฉบับนั้น ลอนเชนต์ ไอบันก็วิ่งมายังวังจักรพรรดินีในทันที

แต่กว่าจะได้พบจักรพรรดินี เวลาก็ปาเข้าไปหลายชั่วโมงให้หลังอย่างเพลานี้

เพราะจักรพรรดินีจะตื่นบรรทมหลังเที่ยงวัน

ราวกับเป็นเรื่องปกติ กระทั่งนางกำนัลที่ช่วยเอาขนมกับน้ำชามาให้ลอนเชนต์ระหว่างรอ ก็ดูสงบเสงี่ยมไม่ได้กระวนกระวายใจอะไร

โดยไม่ได้รู้เลยว่าในใจลอนเชนต์ร้อนเป็นไฟแค่ไหน

แต่จะบุ่มบ่ามไปปลุกจักรพรรดินีให้ตื่นก็ไม่ได้

บางทีปล่อยให้จักรพรรดินีได้หลับใหลอย่างสบายใจต่ออีกเสียหน่อย นั่นอาจจะเป็นความเห็นใจที่ดีที่สุดแล้วที่เขาจะช่วยพระองค์ได้

เพราะต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ก็จะไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไปอยู่ดี

“องค์จักรพรรดินีเสด็จ”

ในตอนนั้นเองจักรพรรดินีราวีนี่ก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า

“มีธุระอะไรตั้งแต่เช้าแบบนี้คะเนี่ย ตัวแทนเจ้าตระกูลไอบัน”

“เรื่องนั้น…”

ลอนเชนต์ไอบันได้แต่ลังเลว่าจะเปิดปากพูดเรื่องนี้ออกไปยังไงดี

และต้องขยับปากอยู่หลายครั้ง กว่าจะพูดคำคำนั้นออกไปได้

ข่าวน่าสลดที่ส่งตรงมาจากเขตแดนไอบัน

“เสียใจด้วยพ่ะย่ะค่ะ องค์จักรพรรดินี เจ้าตระกูลอังเกนัสเสียชีวิตจากเหตุดินถล่มในครั้งนี้พ่ะย่ะค่ะ”