เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4
สรุปบท เล่ม 4 บทที่ 143.1: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
ตอน เล่ม 4 บทที่ 143.1 จาก เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
เล่ม 4 บทที่ 143.1 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายแฟนตาซี เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่ 143
“ได้ยินคำพูดปลอบโยนจากคุณหนูตัวน้อยแบบนี้ ยิ่งรู้สึกขอบคุณมากเลยครับ”
ตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันเอ่ยกับเธอเสียงสั่นเครือ
“ไม่ได้พูดเพราะนางเป็นหลานสาวข้าหรอกนะ ตอนนี้นางอาจจะเพิ่งบรรลุนิติภาวะก็จริง แต่ก็เป็นเด็กที่ใจกว้าง ทั้งยังฉลาดมากทีเดียว”
ท่านปู่แอบพูดชมเธอจากข้างๆ
“กิจการไปรษณีย์ลอมบาร์เดียคราวนี้เองก็เป็นผลงานของเด็กคนนี้”
“โอ้ว อย่างนั้นหรือครับ”
แววตาของตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันที่หันมามองเธอเปลี่ยนแปลงไปในทันที
เธอฉีกยิ้มพร้อมกับชี้ไปยังโต๊ะที่มีชาจัดเตรียมเอาไว้
“ข้าเตรียมชาที่จะช่วยผ่อนคลายให้หลับสบายเอาไว้ให้ค่ะ ดื่มไปคุยไปเถอะค่ะ”
ชาที่เธอเป็นคนเลือกด้วยความเอาใจใส่ ที่จริงแล้วเป็นชาที่ช่วยให้ใจสงบลงมากกว่าจะช่วยเรื่องการนอนหลับ
และดูเหมือนมันจะได้ผลดียิ่ง สีหน้าของตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันที่นั่งลงจิบชาไปหลายจิบดูดีกว่าเมื่อครู่นี้อย่างเห็นได้ชัด
ใบหน้านิ่งขรึมเหมือนน้ำแข็งก็ละลายลงดูอ่อนโยนมากขึ้น
อ่อนลงจนเหมาะที่จะบดขยี้ลงไปตามใจชอบเลยละ
“สถานการณ์ความเสียหายเป็นยังไงบ้าง”
ท่านปู่เป็นฝ่ายพูดก่อนตามสคริปต์ที่เธอวางไว้ให้ก่อนที่ตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันจะมาถึง
“เท่าที่ประเมินจนถึงตอนนี้ ผู้ได้รับบาดเจ็บมีไม่มากเท่าไหร่ครับ ทว่า…”
ผิดคาด ตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันยอมเล่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นออกมาตามตรงอย่างไม่คิดปิดบัง
“หากปล่อยไว้แบบนี้ เมื่อฤดูหนาวผ่านพ้นไปและฤดูใบไม้ผลิมาถึง พลเมืองคงไม่อาจทำการเพาะปลูกพืชผลทางการเกษตรได้แน่ครับ”
“ตอนนี้เรื่องเพาะปลูกมันใช่ปัญหาที่ไหนกันล่ะ ต้องเป็นห่วงเรื่องฤดูหนาวที่จะมาเยือนก่อนต่างหาก ฤดูหนาวของแถบเหนือรุนแรงมากไม่ใช่หรือไง”
“…ที่กล่าวมาก็ถูกครับ”
ไหล่ของตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันลู่ลงอย่างไร้เรี่ยวแรง
และเมื่อได้เห็นภาพนั้น เธอก็มั่นใจในทันที
เห็นว่าเดินทางเข้าวังจักรพรรดินีไปตั้งแต่เช้าตรู่ ท่าทางความสัมพันธ์กับจักรพรรดินีจะไม่ได้ดีเหมือนแต่ก่อนเสียแล้ว
ถ้าหากยังคงรักษาสายสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับตระกูลอังเกนัสไว้เหมือนเคยแล้วละก็ ตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันย่อมต้องไม่ละความระแวดระวังที่มีต่อเธอและท่านปู่จนถึงที่สุด
แต่ก็นะ ในเมื่อไอบันไม่สามารถมอบต้นทรีบ้าให้กับทางนั้นได้อีกต่อไปแล้วจักรพรรดินีย่อมไม่มีทางสนใจไยดีพวกเขาต่อไป
แค่ไม่เชิดหน้าคอตั้งและโวยวายผลักไสภาระความรับผิดชอบเรื่องเหตุดินถล่มใส่ทันทีก็ยังถือว่าแปลกด้วยซ้ำ
ยังไงก็ช่างเถอะ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตระกูลไอบันซึ่งเป็นตัวแทนเขตแดนเหนือที่กำลังตกอยู่ในภาวะเหมือนว่าวที่เชือกเริ่มหย่อนจนคล้อยต่ำลงมาต่างหาก
“คราวนี้ตระกูลไอบันประมาทเกินไปจริงๆ จะตัดไม้ก็ควรจะทำอย่างเหมาะสมกำแพงปราการเพียงแค่สร้างขึ้นใหม่ก็ย่อมได้ แต่ชีวิตที่สูญเสียไปจากเหตุดินถล่มนั่นจะทำเช่นไร”
ท่านปู่เอ่ยเสียงเข้มคล้ายเป็นการตำหนิ
เธอที่นั่งอยู่ข้างๆ รีบเข้าข้างฝ่ายตระกูลไอบัน
“ไม่มีใครทราบนี่คะว่าฝนจะตกลงมาหนักขนาดนั้น ท่านปู่”
“แต่คนเป็นเจ้าตระกูลก็ต้องรู้จักเตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์แบบนั้นด้วยสิ”
เธอกับท่านปู่ไม่ได้มีความเห็นขัดแย้งกันจริงๆ หรอกก็แค่เล่นละครไปตามบทที่วางเอาไว้เท่านั้นเอง
ฝ่ายหนึ่งคอยข่มขู่กลั่นแกล้งให้หวาดกลัว กลับกันอีกฝ่ายก็จะช่วยปกป้องและปลอบประโลม
ถ้าทำเช่นนั้น โดยธรรมชาติแล้ว คนที่สามในเหตุการณ์ก็จะมีความรู้สึกที่ดีต่อฝ่ายที่ช่วยออกหน้าปกป้องตัวเอง และเริ่มคล้อยตามคำพูดไปเอง
“ตอนนี้มาพร่ำพูดเรื่องที่ทำพลาดไปแล้วมันจะไปได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาล่ะคะ ท่านปู่ เรื่องที่สำคัญที่สุดคือการทำให้ผู้คนทั้งหลายได้กลับไปใช้ชีวิตเหมือนอย่างที่เคยเป็นให้เร็วที่สุดต่างหาก ว่ามั้ยคะ ท่านตัวแทนเจ้าตระกูลไอบัน”
พับเรื่องที่ผ่านมาแล้วเก็บไป แล้วมาหาวิธีการแก้ไขกันดีกว่า
ว่ากันตามตรง ต่อให้ใช้เงินเป็นสิบเท่าของเงินจำนวนนั้น ก็ยังไม่ได้ถึงเศษเสี้ยวทรัพย์สินของลอมบาร์เดียเลยด้วยซ้ำ
ตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโค้งศีรษะลงเล็กน้อย
“ถึงแม้จะน่าละอายใจ แต่ข้าขอรับความช่วยเหลือจาก…ลอมบาร์เดียเอาไว้ครับ ขอบคุณครับ”
และเสียงที่เอ่ยตามมาหลังจากนั้น ฟังดูสั่นเครือเจือสะอื้นไห้
“วันนี้ทั้งวันข้าได้ไปเที่ยวขอความช่วยเหลือมาหลายที่ แต่กลับโดนปฏิเสธตลอด… มะ ไม่รู้ว่าจะต้องแสดงความขอบคุณเช่นไร…”
ตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันมองสบตาท่านปู่
ท่านปู่เอ่ยกับลอนเชนต์ ไอบันด้วยเสียงที่ผ่อนคลาย
“ข้าทำอะไรที่ไหนกัน อำนาจการตัดสินใจทั้งหมดของเรื่องนี้อยู่ที่เด็กคนนี้ต่างหากล่ะ”
“อา…”
ตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันคนนี้มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับท่านพ่อของเธอ เขายิ้มกว้าง ก่อนจะเอ่ยกับเธอ
“ขอบใจมากนะ คุณหนูลอมบาร์เดีย”
“ภัยพิบัติทางธรรมชาติ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้กับทุกคนอยู่แล้วนี่คะ เวลาแบบนี้สมควรที่จะช่วยเหลือกันและกันไม่ใช่เหรอคะ”
“คือว่า ถ้าหากมีสิ่งใดที่ไอบันของพวกข้าตอบแทนได้ละก็…”
ใช่ นั่นแหละที่เธอต้องการ!
คำที่เธออยากได้ยินคือคำนี้นี่แหละ!
เธอยิ้มเล็กน้อย ค่อยๆ เลียบๆ เคียงๆ เอ่ยถึงสาเหตุหลักที่ในการพบปะครั้งนี้ออกไป
“ถ้าอย่างนั้นก็มีอยู่เรื่องหนึ่ง…”
“เรื่องอะไรหรือ”
ตัวแทนเจ้าตระกูลไอบันเอ่ยถามราวกับจะบอกว่า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ขอให้พูดออกมาได้ทุกเรื่อง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล]
น่าสนุก...