เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

พวกขุนนางต่างก็เงียบเสียงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่อาจทราบได้

ทุกคนกำลังรอคำตัดสินของจักรพรรดิกันอยู่

และในตอนนั้นเอง เฟเรสก็เอ่ยขึ้นมาเสียงทุ้มต่ำ

“ลงโทษให้เสียค่าปรับเป็นเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ”

“…ค่าปรับ?”

“พ่ะย่ะค่ะ ด้วยจำนวนที่เหมาะสม”

การเสียเงินค่าปรับเป็นโทษที่เบาที่สุดในบรรดาโทษที่สามารถลงทัณฑ์เหล่าขุนนางได้ และเป็นวิธีการที่พวกเขาจะไม่ต้องสูญเสียเกียรติไปด้วย

รูลลัก ลอมบาร์เดียเอ่ยค้านเสียงทุ้ม

“กำแพงป้อมปราการพังทลาย ทั้งยังมีคนบาดเจ็บล้มตายพ่ะย่ะค่ะ มันไม่ใช่เรื่องที่จะแก้ไขได้ด้วยเงินค่าปรับนะพ่ะย่ะค่ะ”

“การลงโทษด้วยเงินค่าปรับอย่างไรก็เป็นการลงโทษรูปแบบหนึ่งไม่ใช่หรือครับ”

เฟเรสโต้เถียงคำของรูลลัก

และหันไปมองจักรพรรดิโยบาเนส ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ลงโทษให้จ่ายเงินค่าปรับราคาสูง และแบ่งเงินส่วนหนึ่งไปช่วยส่งเสริมการฟื้นฟูเขตเหนือ กระหม่อมคิดว่าน่าจะสมเหตุสมผลอยู่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

“นั่นช่างเป็นความคิดที่ดีจริงๆ !”

จักรพรรดิโยบาเนสตบเข่าเสียงดังฉาดในขณะที่พูดขึ้น

หากเป็นการเสียเงินค่าปรับรูปแบบนั้นละก็ นอกจากจะไม่เสียชื่อแล้ว ยังช่วยรักษาหน้าตาของราชวงศ์เอาไว้ได้ด้วย

โยบาเนสรีบประกาศคำตัดสิน ก่อนที่จะมีเสียงคัดค้านอะไรดังขึ้นมาอีก

“ข้าขอสั่งลงโทษให้ตระกูลอังเกนัสจ่ายเงินค่าปรับจำนวน 10,000เหรียญทอง และเงินจำนวนครึ่งหนึ่ง หรือ5,000 เหรียญทองจะถูกนำไปใช้ในการบูรณะและช่วยเหลือเขตแดนเหนือ”

ในเมื่อองค์จักรพรรดิมีรับสั่งตัดสินออกมาแล้ว ย่อมไม่มีใครสามารถโต้แย้งอะไรได้อีก รูลลักจึงได้แต่จ้องเจ้าชายลำดับที่สองเขม็ง

‘เด็กนี่ ไม่ถูกใจเขาเอาเสียเลย’

ตั้งแต่เรื่องที่เสนอตัวขอไปเขตแดนเหนือพร้อมกับฟีเรนเทีย จนถึงที่เมื่อครู่นี้เสนอความเห็นให้ลงโทษในรูปแบบค่าปรับ เขาไม่ถูกใจสักเรื่อง

ไม่สิ ตั้งแต่วันที่พบหน้าในวังเล็กผุพังนั่นเป็นครั้งแรก ก็ไม่มีส่วนไหนถูกใจเขาเลยสักจุด

ไม่มีทางที่จะไม่รู้สึกถึงสายตาไม่เป็นมิตรของรูลลัก แต่เฟเรสก็ยังกระตุกยิ้มอย่างหาได้ยากยามมองสบตารูลลักกลับไป

เขาอาจจะไม่ค่อยแสดงความรู้สึกอะไรออกมาให้เห็นภายนอกก็จริง แต่ตอนนี้เฟเรสอารมณ์ดีมากจริงๆ

ทั้งเรื่องที่ได้ไปเขตแดนเหนือด้วยกันกับเทียก็ด้วย แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเรื่องที่จักรพรรดินีและอังเกนัสต้องเสียเงินจำนวนมากอย่างหนึ่งหมื่นเหรียญทอง

เขากำลังกลุ้มใจอยู่พอดี เพราะดูเหมือนว่าไม้ทรีบ้าที่เขาเพียรกว้านซื้อเอาไว้ มันไม่มากพอที่จะสูบเงินของอังเกนัสให้หมดสิ้นได้แท้ๆ

หากเป็นเงินจำนวนหนึ่งหมื่นเหรียญทองที่ต้องควักจ่ายออกไปทันทีนั่นละก็ ย่อมเป็นยอดเงินที่เหมาะสมยิ่ง

เฟเรสเดินตามหลังจักรพรรดิออกจากห้องประชุม เขากระตุกยิ้มอย่างมีเลศนัย

* * *

“หนึ่งหมื่นเหรียญทองอย่างนั้นหรือ…!”

จักรพรรดินีราวีนี่กัดริมฝีปากแน่น หลังจากได้ยินผลการตัดสินในที่ประชุมใหญ่

ปกติการลงโทษในรูปแบบเงินสินไหมค่าปรับ มักจะถูกนำไปใช้กับเรื่องทางการทหารเสียมากกว่า แต่คราวนี้มันไม่ใช่

ตอนนี้เงินทองของพวกเขากำลังร่อยหรอขาดแคลนอยู่มาก

“ขายเขตแดนออกไปบางเขต…เป็นเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ”

ดิวอิจลอบสังเกตสีหน้าของจักรพรรดินี พลางเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

“…คงมีแต่วิธีนั้นเท่านั้น”

จักรพรรดินีตอบเสียงเย็นชา

ตระกูลที่ครอบครองเขตแดนจำนวนมากที่สุดในภาคตะวันตก จึงจะมีสิทธิ์ได้เป็นตัวแทนของเขตแดน

เพราะฉะนั้นการขายเขตแดนทิ้งจึงเป็นวิธีการสุดท้ายที่พวกเขาจะตัดสินใจทำ

แต่ในตอนนี้ นางมองไม่เห็นวิธีอื่นใดที่ดีกว่านี้แล้ว

“ถ้าอย่างนั้นลองส่งสารไปหาตระกูลอื่นๆ ในภาคตะวันตก…”

“เดี๋ยวก่อน”

จักรพรรดินีเอ่ยขัดคำพูดของดิวอิจ ก่อนจะเดินตรงไปหยุดตรงหน้าโต๊ะหนังสือ

และหยิบเอาสารที่ส่งมาถึงนางเมื่อหลายวันก่อนขึ้นมาถือไว้

จักรพรรดินีลูบสัมผัสเนียนลื่นของกระดาษชั้นยอดด้วยปลายนิ้วก่อนจะเอ่ยกับดิวอิจ