เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

ตอนที่ 147

ราโมนา

คนคนนั้นที่เธอรู้จักในฐานะคนรักของเฟเรสเมื่อชีวิตก่อน

ราโมนาคนนั้นที่มักจะโผล่หน้ามาพร้อมเฟเรสอยู่เสมอในงานทางการทุกงาน

คนคนนั้นอยู่ที่นี่

“นางมีตำแหน่งเป็นคนดูแลสาขาของกลุ่มการค้าโมนัคค่ะ แต่เรื่องเกี่ยวกับไม้ทรีบ้า ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคนจัดการทุกเรื่องค่ะ”

เป็นชื่อที่คิดไว้อยู่แล้วว่ายังไงสักวันก็คงต้องได้ยินเข้าหู แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเธอถึงได้รู้สึกตกใจเล็กน้อย

ไม่สิ เธอเองก็รู้อยู่ว่าคนคนนั้นจบการศึกษาจากอะคาเดมีพร้อมกับเฟเรส แต่ไม่รู้เลยว่านางทำงานให้กับกลุ่มการค้าโมนัคด้วย

ทำเอามึนไปหมดจนคิดอะไรไม่ออก

“ท่านฟีเรนเทีย?”

ไวโอเล็ตเรียกเธออย่างระมัดระวัง

“ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะคะ”

“เปล่า ไม่มีอะไรค่ะ” เธอยิ้มให้ไวโอเล็ตถึงแม้จะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจไปบ้าง

“ก็แค่สงสัยนิดหน่อยถึงตัวตนของคนที่ไวโอเล็ตถึงขนาดประเมินไว้สูงแบบนั้น”

“พูดตามตรงก็เป็นคนมีความสามารถมากจนอยากดึงตัวมาทำงานกับร้านค้าเพลเลสเลยละค่ะ หากเป็นคนตั้งใจทำงานและกระตือรือร้นขนาดนั้น ไม่ว่างานใดก็คงสามารถวางใจให้รับผิดชอบได้นี่คะ”

ขณะที่พูดไวโอเล็ตก็พยักหน้าหงึกหงักท่าทางนั่นทำให้ใจเธอยิ่งรู้สึกแปลกๆ

ผู้หญิงคนนั้นถึงกับคว้าใจของไวโอเล็ตที่ได้ชื่อว่าเข้มงวดเป็นที่หนึ่งไม่มีสองได้เลยเหรอเนี่ย

ไวโอเล็ตคงจะคิดว่าเธอสนใจในตัวราโมนา ถึงได้เริ่มสรรเสริญชื่นชมด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย

“…มีครั้งหนึ่งค่ะ ข้าไปร่วมงานไม่ได้ก็จริง แต่มั่นใจมากค่ะว่าให้ผู้ช่วยไปแทนก็ต้องชนะการประมูลได้อย่างง่ายดายแน่ๆ เพราะช่วงบ่ายของวันก่อนการประมูล ทางกลุ่มการค้าโมนัคจะต้องไปร่วมการประมูลในเขตแดนดีแมคที่อยู่ห่างออกไปไกลน่ะค่ะ แต่หัวหน้าสาขาราโมนากลับโผล่หน้ามาร่วมงานประมูลตอนเช้าค่ะ บางทีนางคงจะควบม้าเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่เลยทีเดียว”

“เป็นคนขยันอย่างที่ไวโอเล็ตบอกจริงๆ เลยนะคะ”

“คุณราโมนาเองก็ยังอยู่ในเขตแดนไอบันค่ะ แบบนี้อาจจะบังเอิญพบหน้ากันก็ได้นะคะเนี่ย”

ไม้ทรีบ้าที่กลุ่มการค้าโมนัคกว้านซื้อเอาไว้ตลอดเวลาที่ผ่านมา ถูกเก็บไว้ในโกดังแถบชานเมืองของเขตแดนไอบัน และยังเหลือเวลาอีกนานกว่าจะจัดการส่งพวกมันทั้งหมดไปยังเขตแดนอังเกนัส

เพราะฉะนั้นก็คงต้องอยู่ในไอบันอยู่แล้วเธอคิดแบบนั้นในขณะที่มองไวโอเล็ตแล้วส่งยิ้มให้

“ถ้าได้พบหน้ากันสักครั้งอย่างที่ไวโอเล็ตบอก ก็คงจะดีนะคะเนี่ย”

และเธอก็เข้าใจได้ในทันที

ภาพด้านหลังของเฟเรสที่เดินออกไปจากคฤหาสน์ตามลำพัง ไม่พาใครติดตามไปด้วยแม้แต่คนเดียวที่เธอได้เห็นนั่น มันเป็นเพราะเหตุใด

* * *

เฟเรสสวมเสื้อผ้าธรรมดาทั่วไปดูไม่ดึงดูดสายตา พร้อมกับสวมเสื้อคลุมทับอีกชั้น คลุมฮู้ดลงมาปิดบังใบหน้าจนมิด ขณะที่เดินออกไปจากคฤหาสน์

จากนั้นก็หันไปตรวจเช็กรอบๆ ให้มั่นใจว่าไม่มีใครตามเขามาราวกับติดเป็นนิสัย เขาเดินเลี้ยวไปบนถนน เลี้ยวแล้วเลี้ยวอีก จนกระทั่งเข้าไปปะปนอยู่กับฝูงชนในตลาด

มันเป็นตรอกของตลาดเก่าที่พวกชนชั้นสูงไม่ค่อยจะย่างกรายเข้ามาเท่าไหร่