เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

“ละ ลอมบาร์เดีย…”

ราโมนาตกใจจนพูดตะกุกตะกัก

เพราะบรรยากาศที่แผ่กระจายรอบตัวและเสื้อผ้าที่สวมใส่ ทำให้นางเองก็คิดอยู่ว่าคนตรงหน้าน่าจะเป็นชนชั้นสูงแต่คนที่อยู่ตรงหน้านางคือ ฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดีย ‘คนนั้น’ อย่างนั้นหรือเนี่ยในไอบันช่วงนี้ ไม่มีใครไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน

ตัวแทนตระกูลลอมบาร์เดียผู้เดินทางมาให้ความช่วยเหลือเขตแดนเหนือ บุตรสาวเพียงคนเดียวของแคลอฮัน ลอมบาร์เดีย ผู้เป็นเจ้าของร้านขายเสื้อผ้าแคลอฮันและสหายในวัยเยาว์ของเจ้าชายเฟเรส

ราโมนาได้แต่ยืนนิ่งไม่อาจลบสีหน้าโง่งมไปจากใบหน้าได้เลย

“ความช่วยเหลือไปถึงพวกเด็กๆ ไม่มากพอเหรอคะ เห็นเมื่อครู่นี้บอกว่าต้องเย็บเสื้อผ้า…”

“อ๊ะ… พวกเด็กๆ ที่นี่ได้รับเสื้อผ้ากันคนละชุดน่ะค่ะ และได้รับผ้าสำหรับตัดเย็บชุดเพิ่มก็จริง แต่ว่า…”

มอบผ้าให้พวกเด็กๆ ที่บ้านถูกฝังอยู่ใต้ดินถล่ม หรือบางทีกระทั่งครอบครัวของพวกเขาก็อาจจะอยู่ใต้นั้นไป พวกเขาย่อมไม่มีทางตัดเย็บเสื้อผ้าขึ้นมาได้เองอยู่แล้ว

“เจ้าหน้าที่คนไหนจัดการงานแบบนี้เนี่ย”

“คะ”

ฟีเรนเทียพึมพำอะไรบางอย่างที่นางไม่อาจทราบความหมายได้ ก่อนจะเอ่ยถามราโมนา

“เมื่อครู่นี้บอกว่า ทำงานให้กับกลุ่มการค้าโมนัคใช่มั้ยคะ ดูเหมือนกลุ่มการค้าโมนัคจะไม่ค่อยว่างช่วยเหลือเด็กๆ พวกนี้สินะคะ”

คำถามตรงไปตรงมาของฟีเรนเทียทำให้ราโมนารู้สึกอารมณ์เสียเล็กน้อย แต่ก็ยังแก้ตัวออกไป

“ขะ ข้าเองก็ใช้เงินส่วนตัวซื้ออาหารให้พวกเด็กๆ …”

“ไม่ค่ะ ไม่ใช่คุณราโมนา แต่เป็นกลุ่มการค้าโมนัคค่ะ เรื่องแค่นั้นก็น่าจะพอช่วยได้นี่นา”

“รายได้ของกลุ่มการค้าจะนำไปใช้เพื่องานที่ใหญ่กว่านั้นน่ะค่ะ”

“งานใหญ่กว่านั้น…” ฟีเรนเทียมองราโมนาด้วยนัยน์ตาแปลกพิกล

ไม่ใช่โมโหเสียทีเดียว แต่ก็ไม่ใช่ถลึงตาจ้องกันด้วยความขุ่นเคือง

แต่ไม่รู้ทำไมภายใต้แววตานั่น ถึงได้ทำให้ราโมนารู้สึกตัวหดลีบลงเสียได้

“ลองถามคุณ…เจ้าของร้านค้าดูสักครั้งนะคะ เพราะเขาเองก็ไม่ใช่คนที่เสียดายเงินพวกนั้นหรอกค่ะ”

“รู้จักท่านเจ้าของกลุ่มการค้าของพวกเราด้วยเหรอคะ”

ลุงโนเชียร์รู้จักกับท่านนี้ด้วยอย่างนั้นเหรอ

ราโมนาเอียงคอด้วยความงุนงง

“อ๊ะ พอดีว่า…นิดหน่อยน่ะค่ะ เมื่อก่อนหน้านี้เคยพบกันในงานเปิดตัวกิจการน่ะค่ะ”

“อย่างนั้นนี่เอง…”

“อะแฮ่ม เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีธุระต้องทำ ทำเรื่องดีๆ แบบนี้ เหนื่อยหน่อยนะคะ”

“เป็นเกียรติที่ได้พบค่ะ ท่านฟีเรนเทีย” ราโมนากล่าวลาอย่างนอบน้อม

มันเป็นมารยาทที่สามัญชนพึงกระทำต่อชนชั้นสูง

“อืมม”

ฟีเรนเทียหยุดชะงักไปชั่วขณะ มองภาพตรงหน้าก่อนจะเอ่ยว่า

“แล้วพบกันใหม่นะคะ คุณหนู”

“ค่ะ ท่านฟีเรนเทีย”

ราโมนาโค้งศีรษะลงโดยไม่ได้คิดอะไร แต่แล้วนางก็ต้องหยุดชะงักเมื่อนึกได้ว่าเมื่อครู่นี้ฟีเรนเทียใช้คำเรียกขานนางว่าอะไร

“…หรือจะพูดผิด”

ในตอนที่นึกขึ้นได้จึงรีบเงยหน้าขึ้น แต่ฟีเรนเทียก็กำลังเดินไปขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่ไกลๆ โดยมีไวโอเล็ตจากร้านค้าเพลเลสคอยดูแลอยู่ข้างกายเสียแล้ว

ไวโอเล็ตกำลังช่วยจัดการความเรียบร้อยของชุดที่ฟีเรนเทียสวมอยู่ด้วยความรักใคร่ ฟีเรนเทียเองก็ดูเหมือนจะกำลังสั่งงานอะไรบางอย่างกับไวโอเล็ตอยู่

ภาพที่เห็นนั่น ดูแล้วช่างเหมือนกับคุณหนูผู้สูงศักดิ์และผู้ดูแลประจำตัวจริงๆ ราโมนาจึงได้แต่อ้าปากค้าง

สำหรับนางแล้ว ไวโอเล็ตเป็นคู่แข่งที่นางไม่ได้อยากมี แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ในการขับเคลื่อนร้านค้าเพลเลส