เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

เจ้าตระกูลไอบันมองดูจนแน่ใจว่าทหารยามลงมือจัดการตามคำสั่ง ก่อนจะหันไปมองภาพด้านหลังของเฟเรส

ออร่าแข็งแกร่งมากทีเดียวแต่ไม่มีใครสามารถดึงเอาออร่าออกมาใช้ได้อย่างไม่มีวันสิ้นสุด

โดยเฉพาะการฟาดฟันของแข็งอย่างก้อนหินพวกนั้น มันเผาผลาญมานาจำนวนมหาศาล

นั่นไงล่ะ! ดาบออร่าในมือเฟเรสกำลังกะพริบถี่อยู่หลายครั้ง และแสงออร่าเองก็เริ่มจางลงแล้ว

แต่เฟเรสก็ยังคงแกว่งดาบอยู่เงียบๆ บางครั้งก็ยังฟันลงบนก้อนหินด้วยดาบเปล่าไร้ซึ่งออร่า

ติ๋ง ติ๋ง

เลือดสีแดงสดก็เริ่มไหลอาบลงมาจากอุ้งมือที่ฉีกขาดของเฟเรส มันไหลย้อมลงมาตามคมดาบ และหยดลงบนก้อนหินในที่สุด

แต่การเคลื่อนไหวของเฟเรสที่กัดฟันแน่นก็ยังคงไม่ยอมหยุด

เคร้ง-! ปัง!

ท่ามกลางเสียงก้อนหินแตกหักเป็นเสี่ยง ปริมาณหยดเลือดที่ไหลลงบนพื้นมีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

* * *

“อึก…”

เจ็บราวกับหัวแตกเป็นเสี่ยงๆ เลย

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นพอยกแขนขึ้นตั้งใจจะจับหัวที่เจ็บจี๊ดขึ้นมา ก็พลันได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ ดังขึ้น

ซ่าาาา

พอพยายามจนลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นได้ ก็มองเห็นสภาพภายในรถม้าที่มืดมิดจนแทบจะไม่มีแสงส่องเข้ามาถึง

ครั้งสุดท้ายตอนที่ยังมีสติอยู่ เธอสลบไปบนพื้นรถม้าที่กลิ้งเอียงกระเท่เร่นั่นเอง

“อึก เลือด…”

มือที่ยกขึ้นลูบหน้าผากย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด

และก็หันไปเห็นมิเคนเต้ ไอบัน ที่นอนสลบอยู่บริเวณปลายเท้าของเธอ

“ทะ ท่านชายไอบัน…!”

“อื้อ…”

มิเคนเต้ ไอบันหมดสติไปเหมือนกับเธอ เขามีปฏิกิริยาตอบสนองเมื่อได้ยินเสียงของเธอก็จริง แต่ก็ยังไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้

“สุดท้ายก็ถูกฝังงั้นเหรอ”

เธอหยัดกายลุกขึ้นอย่างระมัดระวังทุกครั้งที่ขยับ ศีรษะก็ปวดจี๊ดขึ้นมาจนแทบจะทนไม่ไหว แต่จะอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรเลยก็ไม่ได้

ใช้เวลาสักพักถึงค่อยขยับกายขึ้นมานั่งบนที่นั่งในรถม้าได้สำเร็จ เธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ

“โล่งอกที่ยังมีอากาศเข้ามาจากข้างบนนั่น…”

ไม่รู้ว่านี่เป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ เพราะเพดานที่ถูกหินก้อนเล็กแทงทะลุเข้ามา ทำให้พวกเราสามารถหายใจอยู่ในนี้ได้

แต่แน่นอนว่าก้อนหินที่ตอนนี้กลิ้งอยู่บนพื้นรถม้าก้อนนั้น มันคือหินก้อนที่บาดหน้าผากของเธอจนได้เลือดเนี่ยแหละ

“เรื่องอะไรคะ”

“เพราะความดื้อรั้นของบิดาข้าแท้ๆ … เดิมทีเนินเขานี่ก็เป็นอีกสถานที่หนึ่งที่ควรจะมีการเตรียมรับมือกับดินถล่มหากจะเกิดเหตุการณ์ระลอกสองครับ ข้าควรที่จะพยายามเกลี้ยกล่อมท่านพ่อให้มากกว่านี้”

เธอไม่ได้พูดอะไรออกไป

เพราะถึงจะเป็นแค่การพูดปลอบออกไปเฉยๆ เธอก็ไม่อาจพูดออกไปว่า ‘ไม่เป็นไร’ ได้อยู่ดี

มิเคนเต้ ไอบันยิ้มขมขื่นคล้ายกับรู้ความคิดของเธอดี

“เป็นเพราะความลังเลของข้า ทำให้คุณหนูต้องประสบกับเรื่องเช่นนี้…อึก”

มิเคนเต้ ไอบันพึมพำอยู่อย่างนั้น ในที่สุดเขาก็หยัดกายลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ

และเงยหน้าขึ้นมองรูเล็กๆ บนเพดานด้วยนัยน์ตาสิ้นหวัง

“วันที่จะได้เห็นแสงสว่างอีกครั้งคงไม่มีวันมาถึงแล้วละครับ ที่นี่…”

“อดทนอีกแค่ไม่กี่วันก็พอค่ะ”

“…ครับ”

“แค่อดทนหน่อย วันที่แสงแดดจะส่องเข้ามาในรถม้าคันนี้อีกครั้ง จะต้องมาถึงแน่ค่ะ”

“แต่…”

“ข้าทราบค่ะ ปกติถ้าเกิดเหตุดินถล่ม จนถูกฝังไว้แบบนี้ ไม่ว่าใครก็ต้องตายกันทั้งนั้น แต่คราวนี้มันแตกต่างกันค่ะ”