เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

เล่ม 4 บทที่ 160.2

ไม่ได้ใช้เวลาช่วงเย็นคนเดียวแบบนี้มาตั้งนาน

ท่านพ่อคงจะอยู่ประชุมที่ร้านค้าเพลเลสดึกหน่อย เธอเลยนั่งกินข้าวคนเดียว หลังจากนั้นก็มานั่งอ่านหนังสือฆ่าเวลาไปพลาง

ก๊อก ก๊อก

ในตอนนั้นเองก็พลันได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น

“เข้ามาได้”

พอเธอตอบกลับไป ประตูก็เปิดออกอย่างระมัดระวัง ก่อนที่ลาลาเน่จะเดินเข้ามา

“ขอคุยด้วยสักครู่ได้มั้ย เทีย”

“แน่นอนสิ นั่งเลย ลาลาเน่”

ลาลาเน่มีสีหน้ากระวนกระวายใจเล็กน้อยสาเหตุที่นางเป็นเช่นนั้นเธอเองก็พอจะเดาได้ แต่ก็ทำตัวปกติแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร

“ดื่มชาสักแก้วหน่อยมั้ย”

“มะ ไม่เป็นไร ข้าดื่มมาแล้ว แล้วก็นี่”

ลาลาเน่ลังเลไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งช่อดอกไม้สีขาวให้เธอ

ดอกไม้ดอกเล็กสีขาวขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือถูกมัดรวมเอาไว้เป็นช่ออย่างงดงาม

“ดอกลังพาน่ะ กลิ่นมันค่อนข้างเข้ม เพราะฉะนั้นวางไว้ริมหน้าต่างดีกว่านะ”

“ขอบใจนะ ลาลาเน่ ชาดอกไม้ที่ให้มาคราวก่อนข้าก็ดื่มมันอย่างดีเลย”

“หมดเมื่อไหร่ก็บอกได้ตลอดนะ เทีย ข้ายังมีอีกเยอะเลย”

“อื้อ มีเรื่องให้ต้องขอบคุณลาลาเน่ตลอดเลยนะเนี่ย”

มันเป็นแค่คำพูดที่พูดออกไปโดยไม่ได้คิดอะไร

แต่ลาลาเน่ที่นั่งกะพริบตากลมโตสีฟ้าปริบๆ กลับเอ่ยขึ้นมาเสียงแผ่ว

“คนที่ต้องขอบใจคือข้าต่างหาก เทีย”

มือทั้งสองข้างของลาลาเน่กำแน่นวางอยู่บนหน้าตักจนชุดเดรสยับย่นไปหมด

“เรื่องวันนี้ขอบใจนะ ข้าแวะมาเพราะอยากจะบอกเรื่องนี้แหละ” เสียงของลาลาเน่สั่นเครือเล็กน้อย

“อืมม ลาลาเน่ ข้าคงไม่ได้ยุ่งเรื่องของเจ้ามากไปใช่มั้ย” เธอเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

“หืม มะ ไม่หรอก! ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้นเลยนะ เทีย” ลาลาเน่ตกใจรีบโบกมือทั้งสองข้างเป็นพัลวัน

“เพราะเจ้าข้าถึงได้พบท่านอาบีน็อกซ์…”

บนใบหน้าของลาลาเน่ที่ก้มหน้าลงเล็กน้อยแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มจาง ช่างเป็นรอยยิ้มที่งามมากจริงๆ

เธอเอ่ยถามเย้าหยอก

“ชอบท่านอาบีน็อกซ์มากขนาดนั้นเลยเหรอ ลาลาเน่”

“หืม อา เรื่องนั้น…”

ตายจริงแค่คำถามของเธอคำถามเดียว กลับทำให้ใบหน้าของลาลาเน่แดงก่ำเสียจนไม่น่าจะแดงไปได้มากกว่านั้นอีกแล้ว

เดิมทีลาลาเน่เองก็มีนิสัยสงบเสงี่ยมพูดน้อยอยู่แล้ว แต่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอได้เห็นนางมีใบหน้าแดงก่ำขนาดนี้

“ท่านอาบีน็อกซ์ทำให้ข้าหัวเราะได้น่ะ”