เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

เล่ม 4 บทที่ 162.2

“ตระกูลใต้บังคับบัญชางั้นรึ!”

แต่เบเจอร์กลับดิ้นพล่านด้วยความโมโห

“อังเกนัสเป็นตระกูลภริยาของข้า! ก็เหมือนเป็นบ้านเดียวกันกับลอมบาร์เดียนั่นแหละ!”

แล้วตะคอกเสียงดังลั่นด้วยความโมโห

“แต่ก็นะ ยังไงเมื่อแต่งงานก็ต้องย้ายออกไปเป็นคนของตระกูลอื่นอยู่แล้ว เจ้าจะรักในลอมบาร์เดียน้อยไปก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเท่าไหร่”

โพละ

เส้นความอดทนในหัวสมองของเธอขาดดังโพละเสียแล้ว

“นี่…ว่ายังไงนะคะ”

เธอจ้องเบเจอร์เขม็ง

“รักในลอมบาร์เดีย…น้อยไป?”

เธอคนนี้เนี่ยนะ

ฟีเรนเทีย ลอมบาร์เดียคนนี้

เทียบกับไอ้เบเจอร์นั่น

เธอลุกพรวดขึ้นจากที่นั่งทันที

เสียงเก้าอี้ล้มดัง ‘โครม’ ส่งเสียงก้องไปทั่วโถงจัดงานเลี้ยง ผู้คนมากมายต่างพากันหันมามองทางด้านนี้เป็นสายตาเดียว

เธอเดินตรงดิ่งเข้าไปหาเบเจอร์ที่นั่งนิ่งด้วยใบหน้าตื่นตกใจทีละก้าวๆ

เรื่องที่ลอมบาร์เดียต้องเสียหายอย่างใหญ่หลวง เพราะเรื่องโง่ๆ ที่เบเจอร์กระทำลงไปพวกนั้น เธอยังพอทนได้ไหว

เสียงโง่งมของเบเจอร์ที่ดังก้องในหัว เธอก็ยังพอจะเมินมันได้

แต่

นี่หาว่าความรักในลอมบาร์เดียของเธอมันเป็นยังไงนะ

เธอหยุดยืนตรงหน้าเบเจอร์

เบเจอร์ที่ก้มหน้ามองเธอจากความสูงที่เหนือกว่า ในวันนี้กลับดูโง่เขลายิ่งกว่าปกติเป็นร้อยเท่า

เธอกระตุกมุมปากข้างหนึ่งขึ้นเล็กน้อย แล้วเปิดกระเป๋าถือออก

ก่อนจะวางของที่หยิบออกมาจากในนั้น วางลงบนโต๊ะตรงหน้าเบเจอร์เสียงดัง

“…บัตรเชิญ?”

มันคือบัตรเชิญสีแดงที่เธอพกมาไว้เผื่อมอบให้คนอื่นๆ ที่มาร่วมงานวันเกิดของท่านปู่

เธอพูดย้ำทีละคำอย่างชัดถ้อยชัดคำให้เบเจอร์ที่เอาแต่ก้มหน้าอ่านตัวอักษรบนซองนั่นได้ยินชัดแจ้งเต็มสองหู

“ต้องมาให้ได้นะคะ ต้องมาให้ได้”

เพราะในวินาทีที่เครย์ลีบันเปิดตัวกิจการใหม่ เธอจะต้องมองใบหน้าของเบเจอร์ด้วยนัยน์ตาของตัวเองให้ได้

เธอหยอดคำพูดสุดท้ายออกไป เพื่อเป็นการกระตุ้นให้แน่ใจว่าเบเจอร์จะต้องมาร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้อย่างแน่นอน

“ถ้าไม่มา บางทีอาจจะได้แต่นั่งเฉยๆ ไม่รู้จะพูดอะไรในงานสังคมไปสักระยะเลยก็ได้ อย่าทำให้ตัวเองต้องเสียใจภายหลังเลยค่ะ”

แค่ได้เห็นสายตาตะลึงนั่นสั่นคลอนในวินาทีนั้น เธอก็รู้ในทันทีว่าเบเจอร์จะต้องถือบัตรเชิญใบนี้มาร่วมงานเลี้ยงด้วยสองขาของตัวเอง

* * *

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ทั่วเมืองหลวงต่างก็วุ่นวายไปทั่ว เพราะงานเลี้ยงที่ทางร้านค้าเพลเลสจัดขึ้นในเย็นวันนี้

แต่ริกนีเต้ รูมันกลับอยู่ห่างจากเมืองหลวงค่อนข้างไกล

แต่พอมาลองคิดดูแล้ว มันก็มีอะไรบางอย่างแปลกๆ

ก่อนที่จะก่อตั้งร้านค้าเพลเลสขึ้นมา เครย์ลีบัน เพลเลสเป็นเพียงแค่หนึ่งในลูกจ้างจำนวนมากมายที่ทำงานให้กับตระกูลลอมบาร์เดียเท่านั้น

แน่นอนว่าในเมื่อคอยช่วยจัดการงานภายในคฤหาสน์ ทั้งยังรับหน้าที่อบรมสอนหนังสือแก่บรรดาทายาท ดังนั้นก็ย่อมได้รับเงินค่าจ้างสูงเป็นธรรมดาแต่มันก็ยังไม่มากพอที่จะซื้ออาคารทั้งหลังในเมืองได้อยู่ดี

นอกจากนี้ยังไม่มีร่องรอยว่าเครย์ลีบัน เพลเลสไปกู้เงินจากธนาคารใดในอาณาจักรทั้งสิ้น

เรื่องนั้นริกนีเต้เป็นคนไปตามสืบด้วยตัวเองเขาจึงสามารถยืนยันได้

อย่างนั้นเงินจำนวนมากพอจะซื้ออาคารหลังหนึ่งได้ในครั้งเดียว มันเป็นของใครกันล่ะ

อาคารที่ใช้จัดตั้งร้านค้าเพลเลสขึ้นมาจะใช่ของเครย์ลีบัน เพลเลสจริงๆ หรือ

ท่ามกลางจุดน่าสงสัยในหลายๆ เรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจ ริกนีเต้ขยับมือยกขึ้นเคาะประตูคฤหาสน์เบาๆ

“รบกวนด้วยครับ มีใครอยู่มั้ยครับ”

ผ่านไปไม่นาน ก็มีชายวัยกลางคนสวมชุดพ่อบ้านเดินออกมาต้อนรับริกนีเต้

“สวัสดีครับ ข้ามาขอพบกรีน แบโร่ว ที่เคยอาศัยอยู่ในเมืองลอมบาร์เดียน่ะครับ ขอเข้าพบสักครู่ได้มั้ยครับ”

พ่อบ้านกวาดสายตามองเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของริกนีเต้ โดยไม่ทำตัวเสียมารยาทมากเกินไป แค่ตรวจเช็กให้แน่ใจว่าไม่ใช่คนน่าสงสัย

ถึงแม้จะไม่ยอมเปิดเผยชื่อตัวเอง แต่วิธีการพูดจาที่ฟังดูสุภาพ ไหนจะเสื้อผ้าที่หรูหรานั่นอีก ทั้งหมดเป็นการพิสูจน์ว่าแขกผู้มาเยือนคนนี้ต้องเป็นชนชั้นสูงแน่นอน

“นายท่านกำลังพักผ่อนอยู่ครับ ขอเชิญที่ห้องรับรองก่อนดีกว่า”

“ขอบคุณครับ”

ริกนีเต้เดินเข้าไปตามการนำทางของพ่อบ้าน เขาสังหรณ์ใจอย่างรุนแรงว่าในคราวนี้จะต้องได้รับคำตอบที่แน่ชัดกลับไปแน่

ในขณะเดียวกันก็พลันนึกถึงท่าทางของเฟเรสตอนที่ออกคำสั่งนี้ขึ้นมา

นัยน์ตาคู่นั้นดูมั่นใจแปลกๆ