เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

เล่ม 4 บทที่ 165.1

ตอนที่ 165

เธอจับมือลาลาเน่พาเดินเข้าไปในห้อง

“ดื่มนี่ก่อนนะ ลาลาเน่ เช็ดน้ำตาเสียหน่อย”

นัยน์ตาแดงก่ำบวมเป่งยังคงมีน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ลาลาเน่ดูอ่อนล้าราวกับจะล้มพับลงไปได้ทุกเมื่อ

“…ขอบใจนะ เทีย”

รอยยิ้มที่มีให้นั้นอ่อนระโหยไร้เรี่ยวแรง ปลายนิ้วของลาลาเน่ที่รับแก้วจากเธอไปถือไว้ยังคงสั่นเทาไม่หยุด

“ถ้าตั้งสติได้แล้วละก็ ไหนเล่ามาซิจะต้องหมั้นแล้วเหรอ”

“…อื้อ ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น”

ลาลาเน่ถอนหายใจเสียงแผ่ว แพขนตายาวงอนสั่นระริก

“เมื่อครู่นี้ข้าบังเอิญไปได้ยินบทสนทนาระหว่างท่านแม่กับท่านพ่อเข้าน่ะ ดูเหมือนจะพูดคุยกันไปบ้างแล้ว”

การหมั้นหมายโดยไม่รู้จักหน้าค่าตาอีกฝ่ายเป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นเลย แต่น่าเศร้าที่เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาที่มักจะเกิดขึ้นบ่อยๆ ในอาณาจักรแลมบลูแห่งนี้

โดยเฉพาะตระกูลชั้นสูงมากอำนาจ ยิ่งสูงส่งมากแค่ไหน ก็ยิ่งใช้วิธีการจับบุตรหลานของตัวเองแต่งงานเพื่อรักษาอำนาจเอาไว้

แน่นอนว่ายังพอมีกรณีที่เอาใจใส่บุตรหลานของตัวเอง อนุญาตให้แต่งงานกันด้วยความรัก หรือไม่ก็ให้พบหน้าคู่หมั้นคู่หมายเสียก่อน เพื่อที่จะได้ตัดสินใจกันอีกทีอยู่บ้าง

แต่เธอไม่หวังเรื่องพวกนั้นจากเบเจอร์กับเซรัลหรอก

“ลาลาเน่ล่ะ อยากจะทำยังไง” เธอเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

“ข้า…”

อา ให้ตายเถอะน้ำตาที่หยุดไปของลาลาเน่เริ่มไหลเอ่อลงมาอีกครั้ง

เธอยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เงียบๆ

ติ๋ง ติ๋งหยาดน้ำตาเม็ดกลมไหลเอ่อล้นหยดลงมาไม่ขาดสาย ลาลาเน่เอ่ยขึ้นว่า

“…ข้าเองก็คิดอยู่ว่าสักวันวันแบบนี้จะต้องมาถึง ในเมื่อข้าเองก็เติบโตขึ้นมาโดยเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็ก ว่าสักวันจะต้องแต่งงานกับคนที่ท่านพ่อท่านแม่เลือกให้”

ต่างจากใบหน้าเศร้าหมอง น้ำเสียงของลาลาเน่นั้นนิ่งสงบมาก

“แต่เพราะข้าได้พบกับท่านอาบีน็อกซ์ ได้รู้ว่าแค่ได้ใช้เวลาร่วมกับใครสักคนก็มีความสุขได้มากมายถึงเพียงนี้เพราะอย่างนั้นถึงได้ตั้งใจว่าจะเล่าเรื่องท่านอาบีน็อกซ์ให้ท่านพ่อท่านแม่ได้ทราบ…”

ลาลาเน่กำผ้าเช็ดหน้าแน่น

“แต่ท่านพ่อกับท่านแม่ดีใจมากเลยละ เห็นว่าการแต่งงานของข้าจะมีประโยชน์กับท่านพ่อมาก”

“ลาลาเน่…”

“ต่อให้ข้าบอกว่าไม่อยากแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ มันก็คงไร้ความหมายอยู่ดีใช่มั้ย”

ลาลาเน่ยิ้มหมองหม่น วันนี้นางดูตัวเล็กอ่อนแอกว่าที่เคย

“ข้ารู้สึกผิดต่อท่านอาบีน็อกซ์มากเลย จะทำยังไงดีล่ะ คงจะตกใจมากแน่ๆ เขาเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนไหวมากกว่าที่เห็น…”

ในตอนนั้นเองใบหน้าของลาลาเน่ที่เคยนิ่งสงบดั่งคนที่ปลงตกในทุกสิ่ง ก็พลันบิดเบี้ยวไม่น่ามองขึ้นมาด้วยความเสียใจ

ดูเหมือนว่าพอนึกถึงอาบีน็อกซ์ ความรู้สึกต่างๆ ก็กลับตีตื้นขึ้นมาใหม่ จนน้ำตายิ่งไหลรินลงมาหนักกว่าเก่า

“แต่ถ้าไม่ใช่ท่านอาบีน็อกซ์ ข้าก็ไม่อยากแต่งงานกับคนอื่นแล้วจริงๆ นะเทีย ถ้าไม่ใช่เขา ข้าไม่อยาก…”

เธอโอบกอดลาลาเน่เอาไว้แน่นคอยลูบหลังปลอมประโลม รอจนเสียงสะอื้นไห้นั่นหยุดลง

ที่ผ่านมาเธอเองก็พอจะรู้สึกได้ถึงความขัดแย้งในตัวเองของลาลาเน่อยู่เหมือนกัน

ความคิดที่จะเดินตรงไปบนเส้นทางที่ถูกกำหนดไว้เพื่อครอบครัวของนาง กับความรู้สึกอยากอยู่ด้วยกันกับคนที่ตัวเองรัก

เพราะไม่อาจเลือกทางใดทางหนึ่งได้ และไม่อาจทิ้งอีกทางได้เช่นกัน ความรู้สึกเช่นนั้นจะทุกข์ทรมานมากเพียงใด

ร่างกายสั่นเทาของลาลาเน่กำลังพูดมันออกมาให้เธอได้รับรู้

เธอเอ่ยกับลาลาเน่ที่เริ่มจะสงบลงและกำลังเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้า

“ก่อนอื่น ไม่ว่าในอนาคตจะเป็นยังไง ข้าว่าลาลาเน่ไปบอกความรู้สึกของตัวเองให้ท่านอาบีน็อกซ์ได้รู้จะไม่ดีกว่าเหรอ”

“ทำอย่างนั้นได้เหรอ จะดูน่าละอายใจเกินไปหรือเปล่า”

“หากเป็นท่านอาบีน็อกซ์ละก็ เขาคงรู้สึกเป็นห่วงลาลาเน่มากกว่าอีกนะ แล้วเรื่องแบบนี้น่ะ แป๊บเดียวข่าวก็ลือกันไปทั่วแล้ว ให้เขาได้ยินจากปากลาลาเน่เองโดยตรง ยังไงก็ดีกว่าไปได้ยินจากข่าวลือที่ผู้คนซุบซิบนินทากันไม่ใช่เหรอ”