เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] นิยาย บท 4

เล่ม 4 บทที่ 166.1

ตอนที่ 166

นัยน์ตาลึกลับมีเสน่ห์ดั่งน้ำทะเลสีครามของอาบีน็อกซ์กระพริบปริบ ๆ อยู่หลายครั้ง เมื่อได้ยินเสียงตะโกนใส่หน้าของเธอ

และกำหมัดแน่น ตะโกนเสียงดังตอบกลับมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ขะ ข้าอยากรับผิดชอบครับ!”

“…….จริงหรือคะ”

“ครับ!ที่จริงวันนี้ข้าอยากจะบอกความรู้สึกออกไป จึงได้นำสิ่งนี้มาด้วยครับ!”

อาบีน็อกซ์หยิบกล่องใบเล็กออกมาจากอกเสื้อข้างในนั้นมีแหวนมุกสีขาวส่องประกายระยิบระยับอยู่วงหนึ่ง

มันเป็นอัญมณีที่งดงามไม่ต่างจากอัญมณีอื่นๆ ไม่ด้อยกว่าแม้แต่น้อย เป็นแหวนอันเหมาะสมที่คนอย่างอาบีน็อกซ์ผู้มาจากดินแดนแห่งท้องทะเลจะใช้ในการขอหมั้นหมายหญิงสาวแสนอบอุ่นอย่างลาลาเน่เป็นที่สุด

พอเห็นว่าเธอเอาแต่จ้องแหวนวงนั้นโดยไม่พูดอะไร อาบีน็อกซ์กลับเข้าใจความหมายเป็นอื่นไปเสียได้

“คะ คือรีบร้อนมากก็เลยหาได้เท่านี้ครับ ภายหน้าข้าเองก็คิดที่จะเตรียมเซ็ตแหวนสำหรับขอแต่งงานอย่างเป็นทางการ…….!”

“เซ็ตแหวนขอแต่งงาน มันคืออะไรคะ”

“มันเป็นธรรมเนียมของทางตะวันออกน่ะครับ ผู้ชายจากตะวันออกจะต้องเตรียมแหวน 12 วง เพื่อขอแต่งงาน ถ้าหากฝ่ายหญิงตอบตกลง ในระหว่างที่หมั้นกันตลอดระยะเวลา 1 ปีก็จะสวมแหวนแต่ละวงให้ในแต่ละเดือนหลังจากนั้นก็จะจัดงานแต่งงานกันน่ะครับ…….”

อาบีน็อกซ์ก้มมองแหวนที่เจ้าตัวนำมาด้วยใบหน้าหม่นมอง

“อันที่จริงจะแวะไปร้านอัญมณี เพื่อจัดเตรียมแหวน 12 วงก็ได้ แต่ข้าไม่อยากขอท่านลาลาเน่แต่งงานด้วยวิธีเช่นนั้นครับ เพราะอย่างนั้นถึงได้เลือกสมบัติของตระกูลรูมันที่เก็บไว้ในคฤหาสน์ประจำเมืองหลวงออกมา…….”

ไหล่ของอาบีน็อกซ์เริ่มค่อย ๆ ลู่ลงด้วยความท้อใจ

“ว่าแล้วเชียว วันนี้คงไม่ออกมาสินะครับ”

ท่าทางน่าสงสารมากจนทำเอาเธอรู้สึกผิดเลยที่ตีเขาด้วยหนังสือก่อนหน้านี้

เธอตบไหล่ของอาบีน็อกซ์เป็นการปลอบโยน แล้วจึงนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา

“ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับการหมั้นหมายของลาลาเน่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“เช้าวันนี้ ริกนีเต้น้องชายข้าเป็นคนบอกน่ะครับ เห็นว่าบางทีในเมืองหลวงข่าวอาจจะแพร่ไปทั่วแล้วก็ได้ ข้าไม่นึกเลยว่าเขาจะรู้เรื่องที่ข้าคบหากับท่านลาลาเน่อยู่ก่อนแล้ว…….”

ถ้าเป็นริกนีเต้ล่ะก็ คงจะรู้มานานแล้วล่ะ

ถึงแม้จะไม่ใช่มืออาชีพอย่างเบ๊ตที่คอยนำข่าวสารข้อมูลมาให้เธอก็เถอะ แต่ริกนีเต้เองก็เป็นคนที่ทำงานคล้าย ๆ กันอยู่ข้างกายเฟเรสนี่นา

อาบีน็อกซ์ถอนหายใจราวกับพื้นถล่มอีกครั้ง

“ท่านลาลาเน่เป็นอะไรมั้ยครับ”

เสียงนั้นไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

“ท่านอาบีน็อกซ์ไม่โกรธบ้างเลยหรือคะคนที่รัก คนที่กำลังคบหากันอยู่ กำลังจะแต่งงานกับคนอื่นน่ะคะ”

ถ้าเป็นเธอล่ะก็ คงจะโมโหไปแล้วแต่อาบีน็อกซ์กลับส่ายหน้า

“ข้าทราบครับว่าตอนนี้ท่านลาลาเน่คงจะเสียใจมากกว่าข้าเป็นแน่ แล้วแบบนี้จะให้ข้าโกรธลงได้ยังไงล่ะครับ”

ใบหน้ายิ้มระโหยไร้เรี่ยวแรงของอาบีน็อกซ์ยามที่กล่าวเช่นนั้น ช่างคล้ายคลึงกับภาพของลาลาเน่เมื่อวานนี้เหลือเกินตอนนี้ทั้งสองคนต่างก็กำลังเป็นห่วงกันและกันเป็นกังวลว่าคนรักจะลำบากเพราะตัวเอง มากกว่าที่จะสนใจเรื่องความเศร้าและความเจ็บปวดของตัวเองได้แต่ทนทุกข์ทรมานอยู่ในใจอย่างห่าง ๆ รู้สึกเสียใจและสงสารอีกฝ่าย

“ข้ามีของจะมอบให้ท่านอาบีน็อกซ์ค่ะ”

เธอกางหนังสือที่ถืออยู่ในมือออกกว้าง เผยให้เห็นซองจดหมายสีครีมดูสะอาดสะอ้านซุกซ่อนอยู่ในนั้น

“จดหมายของลาลาเน่ค่ะ นางฝากให้ข้านำมามอบให้ท่านอาบีน็อกซ์ ข้าเลยมาที่นี่”

“อา ท่านลาลาเน่…….”

อาบีน็อกซ์รับเอาซองจดหมายจากเธอไปถือไว้ แต่กลับไม่อ่านเนื้อหาข้างในจดหมายทันที

เพียงแค่ลูบไล้ตัวอักษรที่ลาลาเน่เขียนไว้อย่างประณีตว่า ‘ถึง ท่านอาบีน็อกซ์’ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอยู่อย่างนั้น

“เฮ้อ……”

คราวนี้กลับกลายเป็นเธอที่ต้องถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ

สองคนนี่ต่างก็เป็นคนดีกันทั้งคู่ จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย

ฝ่ายนั้นเป็นพวกร้ายกาจที่สามารถลงมือทำได้ทุกอย่างเพื่อผลประโชน์แท้ ๆ